AnnRK: Myśli i słowa wiatrem niesione: Magdalena Kawka, Małgorzata Hayles "Kobiety nieidealne. Magda" [RECENZJA]

niedziela, 4 listopada 2018

Magdalena Kawka, Małgorzata Hayles "Kobiety nieidealne. Magda"
[RECENZJA]

seria Kobiety nieidealne, tom 1

"Zdarzało Ci się czasem robić rzeczy, o które wcześniej byś się nie podejrzewał?" - wystukałam. Takie, po których trudno sobie w twarz spojrzeć? Gdy myślisz z niedowierzaniem: to ja? To naprawdę ja? Ludzie czasem wikłają się w dziwne sytuacje i sami siebie nie poznają. I boją się tego, co wyłazi spod spodu. Bywa, że wszystko, co wydawało się ważne, przestaje mieć znaczenie. Świat się kręci coraz szybciej, a siła odśrodkowa wyrzuca cię na obrzeża. I wiesz, że możesz temu zapobiec, ale nie chcesz. A może chcesz, ale nie potrafisz... I czasem czeka się na katastrofę jak na wybawienie. Jak się nie popieprzy, to się nie polepszy...[1]

Idealnie nieidealne

Nie wiem czy istnieje jedna definicja kobiety idealnej. Pewnie nie, bo przecież dla każdego określenie to będzie w sobie mieścić rozmaite wartości. Zapewne dobrze by było, gdyby była zadbana. Bez potarganych włosów, z nienagannym makijażem, zwiewna, zgrabna, takie tam. Ale wiadomo, wygląd to nie wszystko, to nawet nie to, co w tej definicji priorytetowe, więc idźmy w tworzeniu wizerunku idealnej kobiety nieco dalej. Idealna zapewne godzi karierę zawodową i życie rodzinne. Jest świetną żoną, matką, córką, siostrą, przyjaciółką, współpracownicą. Dzięki swojej zaradności i doskonałej organizacji wiedzie uporządkowane życie. Nawet jeśli bywa zmęczona - nie marudzi. Jeśli sięga po alkohol - kończy na lampce wina. No, może dwóch. Jest konsekwentna, podejmuje przemyślane decyzje. Oaza spokoju i rozsądku. Decyzje podejmuje przemyślane, a nie pod wpływem emocji. Skończę wyliczankę w tym miejscu, bo zaczyna wiać nudą.

Bohaterki serii Kobiety nieidealne autorstwa Magdaleny Kawki i Małgorzaty Hayes zdecydowanie się w ten schemat nie wpisują. Pisarski duet przybliża sylwetki czterech przyjaciółek, różniących się od siebie jak ogień i woda. Mają różne temperamenty, charaktery, sytuacje życiowe. Czasami się kłócą, ale gdy któraś potrzebuje pomocy, reszta staje za nią murem. Są idealnie nieidealne, utkane z wad i zalet, siły i słabości. Są zwyczajne, a jednak każda z nich się wyróżnia. Są prawdziwe. Znamy takie z własnego środowiska, a często także i z... lustra.

Karuzela codzienności

Już dawno doszłam do wniosku, że w życiu trzeba świętować chwile. Nie czekać na szczęście, nie gonić za spełnieniem. Po prostu zwyczajnie zauważać to, co tu i teraz[2].

Magda, Iza, Baśka, Joanna. Mieszkają w Poznaniu. W pierwszym tomie obyczajowej serii Kobiety nieidealne autorki głos oddają Magdzie. To jej historię poznamy najbliżej.

Magda ma dwunastoletniego syna z bujną wyobraźnią i kumplem jeszcze bardziej pomysłowym. Pracuje w wydawnictwie, jej prywatne cv zawiera nieudane małżeństwo i równie nieudany romans, który owe małżeństwo ostatecznie zniszczył. Ma też kochających rodziców (co nie znaczy, że dogadują się idealnie), szefa-oryginała i konto na portalu randkowym. To ostatnie jest raczej źródłem frustracji niż miłosnych uniesień. Chociaż... Jest taki jeden tajemniczy mężczyzna, na którego maile Magda czeka z drżącym sercem. Czyżby w końcu udało jej się poznać kogoś, z kim nadaje na tych samych falach?

Tymczasem jednak problemy bohaterki systematycznie się nawarstwiają. Tu syn wywinie jakiś numer, tam przyjaciółkę trzeba wesprzeć, innym razem któryś z byłych facetów zrobi coś, co zburzy pozorny, codzienny spokój. No i z finansami też nie jest różowo. Jej kołem ratunkowym są przyjaciółki i wino. Wszystkie te perypetie tworzą zwyczajny, życiowy obrazek pełen dobrze nam znanych wzlotów i upadków, mniejszych i większych problemów, małych i dużych szczęść, wpadek, pomysłów. Ot, codzienna karuzela, na którą wsiadamy co rano.

Nieidealne, ale wartościowe

W powieści Kobiety nieidealne. Magda niby wszystko gra. Całość jest realna i życiowa, napisana lekko, często z humorem, więc mimo nawarstwiających się problemów - nie przytłacza. Główne bohaterki mają rozmaite charaktery, temperamenty i style życia, a to sprawia, że stale się coś dzieje i myślę, każda z czytelniczek znajdzie wśród nich postać sobie bliską. Autorki poruszają szereg problemów z jakimi borykają się nie tylko kobiety zamknięte na kartach powieści. Przeplatają się cienie i blaski pozycji matki, żony, singielki, kochanki czy córki, problemy prywatne i zawodowe. Dokładnie takie, jakie i nam towarzyszą na co dzień.

By nie było tak całkiem szablonowo, pojawi się wątek małżeństwa na odległość z Tunezyjczykiem, który bezskutecznie stara się o wizę do Polski czy życia po polsko-japońskim rozwodzie z dwunastoletnim synem rozerwanym między dwoma światami (cudny motyw, który, mam nadzieję, doczeka się rozwinięcia). W treść zgrabnie wpasowują się kulturalne tropy, jak Gra w klasy Julia Cortázara czy poezja Josifa Brodskiego.

Problem jednak w tym, że szablonowo nieco jest. Całość się czyta świetnie, raz bywa refleksyjnie, innym razem zabawnie. Niewymuszony humor wywołuje uśmiech. Brakuje jednak zaskoczeń i czegoś, co wyróżniłoby tę powieść z powodzi obyczajówek. Jest życiowo, realistycznie, ale niezbyt oryginalnie i obawiam się, że sympatyczna historia przyjaciółek wpadających w życiowe zakręty, na długo w pamięci nie zostanie. A szkoda, bo to mądra powieść o kobiecości i kobietach, które nie muszą być idealne, by jednocześnie być wartościowymi.