Kryminalne podsumowanie roku 2013

(konkurs ZwB)

Dziś miał być post z zapowiedziami książkowymi na styczeń, ale zapowiedzi będą jutro zamiast podsumowania książkowego grudnia, które będzie pojutrze w miejscu recenzji Uwikłania Zygmunta Miłoszewskiego, które... No, nie ważne. Jestem mistrzynią planowania, ot co.

Jak głosi tytuł postu, będzie to pierwsze (i z pewnością nie ostatnie) podsumowanie minionego roku. Na pierwszy ogień - pod kątem mojej przygody z literaturą kryminalną.

Artur Domosławski "Śmierć w Amazonii" Lista zapowiedzianych śmierci

Artur Domosławski
Śmierć w Amazonii
Wielka Litera
2013
326 stron

Ring. Zawodnicy stoją w przeciwnych narożnikach. Jeden z nich trenuje od lat. Wyposażony w cały arsenał mechanizmów obronnych, zwykle przyjmuje postawę defensywną. Drugi pojawił się w grze stosunkowo niedawno. Cechuje go agresja i silne przeświadczenie o posiadaniu monopolu na wszystko. Najlepszy, najmądrzejszy, pan i władca. Nie liczy się z nikim i niczym. Zapraszam was na walkę. Człowiek kontra przyroda. Po jednej strony bezmyślna chciwość, po drugiej bogactwa natury, która z marnym wsparciem nielicznych przedstawicieli gatunku homo sapiens ma niewielkie szanse na wygraną. 

Artur Domosławski, ten sam, którego biografia Kapuściński non-fiction wzbudziła kontrowersje, wywołując liczne dyskusje, protesty rodziny króla polskiego reportażu, a nawet zahaczyła o salę sądową, wraca z książką Śmierć w Amazonii. Nowe eldorado i jego ofiary. Rejony Ameryki Łacińskiej Domosławski opisywał już kilka lat temu w Gorączce latynoamerykańskiej oraz częściowo w innych publikacjach. Wraca tam z hukiem, bo wygrzebuje historie, o których wielu wolałoby nie słyszeć, zapomnieć lub udać, że w ogóle nie miały one miejsca. Pisze o ludziach, których już nie ma lub za chwilę może nie być, ludziach niechętnie spoglądających na szkodliwe działania wielkich korporacji, na bezmyślnie niszczoną przyrodę, na zatruwane środowisko, w którym nie da się już bezpiecznie żyć. Pisze o ludziach, którzy stają na drodze bezwzględnych przedsiębiorców, przekupnych władz, destrukcyjnej sile, która obrońców przyrody traktuje mniej więcej tak, jak traktuje się uciążliwą muchę, co swym bzyczeniem psuje leniwe, niedzielne popołudnie. Wystarczy jeden celny ruch ręki, by zapadła cisza.

Mariusz Urbanek "Tuwim. Wylękniony bluźnierca" Madam Ickiewicz

Mariusz Urbanek
Tuwim. Wylękniony bluźnierca
Wyd. Iskry
2013
340 stron

To jest Julian Tuwim:

Czy pamiętasz, jak z tobą tańczyłem walca,
Panno, madonno, legendo tych lat?
Czy pamiętasz, jak ruszył świat do tańca,
Świat, co w ramiona mi wpadł?[1]

I to jest Tuwim:

Rżnij karabinem w bruk ulicy! 

Twoja jest krew, a ich jest nafta! 

I od stolicy do stolicy 

Zawołaj broniąc swej krwawicy:

"Bujać - to my, panowie szlachta![2]

To też:

Socjały nudne i ponure, 

Pedeki, neokatoliki, 

Podskakiwacze pod kulturę, 

Czciciele radia i fizyki,

Uczone małpy, ścisłowiedy, 

Co oglądacie świat przez lupę 

I wszystko wiecie: co, jak, kiedy, 

Całujcie mnie wszyscy w dupę.[3]

A także to:

Stoi na stacji lokomotywa,
Ciężka, ogromna i pot z niej spływa -
Tłusta oliwa.
Stoi i sapie, dyszy i dmucha,
Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha:
Buch - jak gorąco!
Uch - jak gorąco!
Puff - jak gorąco!
Uff - jak gorąco![4]

Kim był człowiek, mający na swoim koncie tak różnorodną twórczość, autor, którego wiersze recytują dzieci, a jego dorosła twórczość niejednokrotnie wzbudzała oburzenie? Tuwim. Wylękniony bluźnierca, tak zatytułował swoją książkę Mariusz Urbanek, pisarz i publicysta, który wcześniej przyjrzał się życiorysom m.in. Władysława Broniewskiego, Jana Brzechwy czy Leopolda Tyrmanda. Po lekturze biografii autora Kwiatów polskich stwierdzam, że trudno o trafniejszy jej tytuł.

30 dni z muzyką - dzień 2. "Nielubiana piosenka"

[źródło]

Muzyka to fantastyczna sprawa i nie wyobrażam sobie, żeby mogło jej zabraknąć. Niestety wśród całej masy kapitalnych utworów nie brak i takich, które wywołują u mnie zgrzytanie zębów i odruch odwrotny do połykania.

*** NAJBARDZIEJ NIELUBIANA PIOSENKA ***

Święta według książkoholiczki

[źródło]

Szybko przyszły, szybko poszły. Święta już za mną, bo w momencie, w którym wiele osób siedzi jeszcze za stołem u bliższych lub dalszych krewnych i znajomych, ja pomykam już w stronę Poznania. Przede mną czternaście godzin jazdy, mam więc nadzieję, że uda mi się nie przespać jej w całości, tylko wykorzystać ten czas na jakąś lekturę.

Tymczasem, korzystając z pomysłu Esy, dzielę się moim przepisem na Święta według książkoholiczki.

Wesołych Świąt!

Katarzyna Droga "Pokolenia" Janko, kim byłaś?

Katarzyna Droga
Pokolenia. Wiek deszczu,
wiek słońca
Wyd. Helion
2013
414 stron

Losy ludzi bywają niesamowite. Czasami aż wierzyć się nie chce, że to życie, a nie film, prawda, nie fikcja. Ale przecież to żadne epokowe odkrycie, że to właśnie życie pisze najlepsze scenariusze.

Katarzyna Droga, w swej debiutanckiej powieści Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca, wykorzystała historie swojej rodziny, ale w jej książce echa własnych wspomnień odnajdą także inni żyjący w opisywanych czasach. Wiek XX z widmem wojny i niejednokrotnie ciężką, powojenną rzeczywistością, kiedy to kraj powoli podnosił się z kolan, czyniąc to z trudem i wysiłkiem, to okres znany naszym rodzicom i dziadkom. Losy Janki i Leszka, ich rodziny, przyjaciół, znajomych, niczym nie różnią się od historii wielu osób żyjących w tamtych latach. Co więcej, ich problemy, bolączki, radości i rozterki, są na tyle uniwersalne, że doskonale wpasowują się także w nasze czasy, bo choć nie targa nami wojenny strach, nie uwierają komunistyczne hasła, to jednak tak samo kochamy, nienawidzimy, próbujemy przetrwać, upadamy, podnosimy się, czasami płaczemy nocą w poduszkę, innym razem zdolni jesteśmy góry przenosić, rzeki zawracać, a świat zdaje się leżeć u naszych stóp.

Muzyczne Święta

[źródło]

W hipermarketach Święta trwają od połowy listopada, w rozgłośniach radiowych - mniej więcej od Mikołajek, a w rzeczywistości do Bożego Narodzenia mamy jeszcze kilka dni. Śniegu w tym roku nie będzie, więc odpadnie ganianie z aparatem i fotografowanie pocztówkowych pejzaży, ale czy to oznacza, że czekają nas mało klimatyczne Święta? Na szczęście nie. Są przecież kolorowe dekoracje, nastrojowe świece, smakowite zapachy dochodzące z kuchni (barszcz z uszkami!) i muzyka.

I właśnie o tym ostatnim słów kilka. Uwielbiam świąteczne utwory, te żywiołowe i te melancholijne, z dzwoneczkami w tle i ciepłym wokalem, lekkie i zabawne oraz wzruszające. Niektóre zdążyły mi się znudzić przez lata (gdy słyszę Last Christmas grupy Wham! twarz robi mi się podejrzanie zielona i zaczynam przypominać Grincha), inne co roku włączam z przyjemnością.

Blogowy Flesz Filmowy * 11 *

Tytuł: Koliber (Hummingbird)
Gatunek: kryminał, thriller, akcja
Produkcja: USA, Wielka Brytania
Premiera: 9 maja 2013 (świat)
Reżyseria: Steven Knight
Scenariusz: Steven Knight
Muzyka: Dario Marianelli
Zdjęcia: Chris Menges
Czas trwania: 100 minut

Joey Jones (Jason Statham) jest byłym żołnierzem sił specjalnych. Po nieudanej akcji w Afganistanie, mając w perspektywie stawienie się przed sądem wojskowym, bierze nogi za pas i od tej chwili żyje na ulicy. A konkretniej w jednym z tych mało przyjemnych zaułków, do których łażą tylko głupi i bandyci. Albo głupi bandyci, bo trzeba być idiotą, żeby wierzyć, że Jasonowi Stathamowi można bezkarnie skopać tyłek w jakimkolwiek filmie. Jones dostaje pewnego dnia wycisk, ale nie ma tego złego... W czasie ucieczki trafia do pewnego apartamentu, który cudownym zrządzeniem losu stoi pusty. Właściciel lokum wyjechał na pewnie czas. Joey korzysta z jego uprzejmej nieobecności, śpiąc w jego łóżku, korzystając z jego konta i paradując w jego ciuchach. Tym samym rozpoczyna nowy rozdział w życiu, zatytułowany "jak poznałem zakonnicę (Agata Buzek), zarobiłem kupę kasy, pomściłem śmierć przyjaciółki i stłukłem mnóstwo złych facetów".

Mariusz Czubaj "21:37" Zwłoki na pokaz

Mariusz Czubaj
21:37
Wyd. W.A.B.
2008
272 strony

Był dwunasty kwietnia 2007 roku. Wiosna budziła się do życia[1].

Wiosna, może i tak, ale tego dnia nie obudziło się dwóch mieszkańców Warszawy. Znaleziono ich nad ranem, koło czwartej. Siedzieli oparci o siebie plecami. Ofiary miały na głowach torby foliowe. Jest prawdopodobne, że właśnie tymi zaciśniętymi na głowach torbami zostały uduszone (...)[2]. Na workach, na wysokości ust, morderca namalował różową szminką trójkąty. Tą samą szminką, oznaczył liczbami tył głowy każdej z ofiar. Jednej - dwudziestką jedynką, drugiej - trzydziestką siódemką.

Mój przyjaciel Lutek (Wiesław Rychlicki "Od obwodu elektrycznego do pierwszego robota")

wszystkie rysunki są autorstwa mojego Taty :)

Nie pamiętam kiedy pierwszy raz spotkałam Lutka. Być może pomagał mi przetrwać jedno z tych rodzinnych spotkań, na których zgromadzeni wokół stołu dorośli, rozmawiali o nieciekawych, dorosłych sprawach, a dzieci kręcąc się niespokojnie usiłowały jednocześnie być grzeczne i nie paść przy tym z nudów. Kartka papieru i kredki skutecznie zajmowały mnie na jakiś czas. Powstawały sielskie, wiejskie obrazki, mroczne malunki, w których szkielety wydostawały się z grobów lub prawie zachowujące proporcje wizerunki piesków, kotków, koników i innych im podobnych stworzeń. Wtedy też pojawił się Lutek, nieco pulchny, sympatyczny ludzik, obowiązkowo z czapką z daszkiem na głowie. Czasami towarzyszyły mu inne lutki, niekiedy pojawiał się w towarzystwie kaczek, świnek czy innych piesków. Zawsze tak samo mnie bawił i niejednokrotnie czekałam, aż tata weźmie leżący na stole ołówek, a Lutek pojawi się na niezapełnionej dotąd kartce.

Marek Krajewski "W otchłani mroku" Zło jest chaosem

Marek Krajewski
W otchłani mroku
Wyd. Znak
2013
320 stron

W cv mam trzymiesięczny epizod z pracą w kiosku. To był akurat ten okres, kiedy Polityka zaczęła wypuszczać kolejne tomy z cyklu Lato z kryminałem. Tak trafiłam na jedną z książek Marka Krajewskiego. Siedząc między Życiem na gorąco, krzyżówkami panoramicznymi i Marlboro Red, zwykle podczytywałam książki przyniesione z biblioteki, ale skoro mistrz kryminału pojawił mi się pod nosem, żal było nie skorzystać z okazji. Książka mnie nie wciągnęła, więc odłożyłam ją po przeczytaniu kilku pierwszych stron. Uznałam, że to autor nie dla mnie i więcej do niego nie wracałam. 

Nieznajomość twórczości Marka Krajewskiego zaczęła mnie uwierać w momencie, w którym postanowiłam nadrobić zaległości w lekturze kryminałów, bo to właśnie ten autor przychodzi mi na myśl jako pierwszy, gdy mam wymienić polskich przedstawicieli gatunku. Laureat Paszportu Polityki, Nagrody Wielkiego Kalibru, honorowy Ambasador Wrocławia, a przede wszystkim - ceniony pisarz. Zaintrygowana okładką, zmotywowana chęcią skonfrontowania dawnych wrażeń z obecnymi oczekiwaniami wobec literatury, sięgnęłam po W otchłani mroku i... szybko w tej otchłani przepadłam.

Blogowy Flesz Filmowy * 10 *

Tytuł: La cara oculta
Gatunek: thriller
Produkcja: Hiszpania, Kolumbia
Premiera: 16 września 2011 (świat)
Reżyseria: Andrés Baiz
Scenariusz: Andrés Baiz, Hatem Khraiche
Muzyka: Federico Jusid
Zdjęcia: Josep M. Civit
Czas trwania: 103 minuty

Fabiana (Martina García) i Adrián (Quim Gutiérrez) poznają się w barze. Ona pracuje tam jako kelnerka, on, z zawodu dyrygent, właśnie upija się do nieprzytomności, a wytaczając się z lokalu, dla ukoronowania tego jakże uroczego dnia, dostaje po ryju od jakiegoś typa. Fabiana zabiera pijanego mężczyznę do siebie. W ramach rewanżu za opiekę on zaprasza kobietę do wynajmowanego przez siebie pięknego i ogromnego domu za miastem. Ponieważ to thriller a nie romans, a dom na uboczu jest idealny do tego, by działo się w nim coś złego, więc dziać się zaczyna. Delikatnie, bo to produkcja hiszpańska, a nie amerykańska o przerażonych potworach (zainteresowanych tematem odsyłam do filmu Posłańcy). Tu napięcie jest ledwie wyczuwalne i tylko czasem woda w umywalce czy wannie lekko faluje, a operator kamery uparcie kieruje naszą uwagę na lustro.

Kasia Bulicz-Kasprzak "Nie licząc kota" Może jeśli pozna tajemnicę, to wybaczy?

Kasia Bulicz-Kasprzak
Nie licząc kota, czyli
kolejna historia miłosna
Wyd. Nasza Księgarnia
2012
288 stron

Powroty do starych kątów nie zawsze bywają przyjemne. Tym bardziej, gdy się zaczęło nowy, lepszy rozdział życia, a entuzjazmu do wędrówki myślami w przeszłość, nijak nie udaje się wykrzesać. 

Informacja o śmierci ciotki, nie zwaliła Asi z nóg. Ot, zmarła dawno niewidziana krewna, z którą nie łączyły ją bliskie stosunki. Co prawda przebywająca w USA matka Joanny usiłuje wszelkimi możliwymi sposobami (z szantażem emocjonalnym włącznie) zmusić ją do wyjazdu na pogrzeb, ale córka wykręca się pracą. Na zegarku - czwarta rano, do pochówku zostało niewiele czasu, a do przejechania jest około sześciuset kilometrów. Nie, Asia odmawia stanowczo. Gdyby choć dowiedziała się o tym wcześniej, może i wybrałaby się pożegnać ciotkę. Tylko czy starczyłoby mi odwagi, żeby pojechać na jej pogrzeb?[1] - pyta w myślach. Najwyraźniej ciotka Wanda odegrała jakąś rolę w przeszłości swej krewnej. Coś musiała się wydarzyć przed laty, co sprawia, że na myśl o wyjeździe na drugi koniec Polski, nie napawa optymizmem. Tylko co?

Petra Hammesfahr "Matka" Nam coś takiego się nie przytrafi!

Petra Hammesfahr
Matka
Wyd. Bellona
2004
376 stron

Mówi Wam coś nazwisko Petra Hammesfahr? Mnie nie mówiło nic, ani przed wyruszeniem do biblioteki, ani gdy ściągałam z półki powieść Matka. Niemiecka pisarka i scenarzystka jest autorką ponad trzydziestu książek (głównie kryminałów i thrillerów), ale tylko cztery z nich doczekały się przekładu na język polski. O tym, że zabrałam książkę, zdecydował gatunek powieści oraz... narodowość autorki. Nie da się ukryć, moja znajomość niemieckich kryminałów i thrillerów sprowadza się do jednego tytułu. Jakiś czas temu w moje ręce wpadł Zimowy morderca Krystyny Kuhn. I to by było na tyle, chyba że pamięć płata mi figle, co też jest możliwe. Tak czy inaczej - nie ma się czym chwalić. Z Matką pod pachą ruszyłam do domu.

Dobrze nam się wiodło, byliśmy szczęśliwą rodziną. Rodzice cieszyli się jeszcze najlepszym zdrowiem, mieliśmy dwie udane córki, harmonijne małżeństwo, a kiedy kupiliśmy stare gospodarstwo, spełniły się także marzenia o domu na wsi[1].

Do czasu.

Ogólnopolska Zbiórka Darów Kulturalnych

Zapewne większość z Was już wie o co chodzi, bo ostatnio wiele osób umieściło notkę o tym samym tytule. Podobno jednak od przybytku głowa nie boli, a jeśli ten post zachęci choć jedną dodatkową osobę do wzięcia udziału w akcji - tym lepiej.

O co chodzi? Ano o to, że Sztukater ruszył z kolejną akcją - Ogólnopolską Zbiórką Darów Kulturalnych. Zachęcam Was do wzięcia udziału w specjalnie utworzonym wydarzeniu na Facebooku, które znajdziecie TUTAJ, a później oczywiście - do stworzenia własnych paczek, które wywołają uśmiech na czyjejś twarzy. Dary zostaną przekazane placówkom zajmującym się walką z wykluczeniem społecznym.

Pozwolę sobie w tym momencie zacytować organizatora akcji:

Dzięki Waszej pomocy i przy Waszym wsparciu postanowiliśmy w te święta obdarować wiele placówek, których do tej pory nie stać było na stworzenie obszernych miejsc kulturalnych zwanych księgozbiorem podręcznym. Miejsc w których dawne historie literackich bohaterów ożywają na nowo, miejsc w których rzeczywistość roztacza nowe horyzonty, miejsc, w których w te święta na wielu twarzach chociaż na chwile zagości uśmiech… Nie bądźmy obojętni wobec naszych bliźnich, podzielmy się również z nimi chwilami naszych literackich uniesień, kulturą i historią zapisaną w skarbnicach wiedzy, zwanych książkami…

30 dni z muzyką - dzień 1. "Ulubiona piosenka"

[źródło]

Klaudyna znów inspiruje. Tym razem natknęłam się u niej na zestawienie stworzone w ramach 30 Days Song Challenge. Miałam zebrać wszystkie odpowiedzi w jednym poście, najwyżej dwóch, ale... nie potrafię. 

Jak 30 dni, to 30 dni. Spodziewajcie się więc co jakiś czas małego, muzycznego przerywnika. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym lekko tego wyzwania nie zmodyfikowała na własny użytek. Wybrać jeden tytuł na każdy dzień? Mogę spróbować wskazać ten najważniejszy, ale możecie być pewni, że zawsze pojawi się też coś dodatkowego.

*** ULUBIONA PIOSENKA ***

Maciej Jastrzębski "Matrioszka Rosja i Jastrząb" Otwieranie matrioszki

Maciej Jastrzębski
Matrioszka Rosja i Jastrząb
Wyd. Editio
2013
s. 288

Miałam kiedyś matrioszkę. Taką typową dziewczynę ubraną w ludowy strój. Już nie pamiętam, czy składała się z trzech czy czterech lalek. Najbardziej lubiłam tę najmniejszą. Otwierałam więc kolejne drewniane postaci, by na końcu wydobyć ze środka tę, do której wnętrza zajrzeć już nie można (a już na pewno nie po dobroci). Maciej Jastrzębski zwany Jastrzębiem, w swoim reportażu Matrioszka Rosja i Jastrząb, porównuje to największe państwo na świecie, do tej popularnej, drewnianej lalki, bo tak jak ona, tak i Rosja składa się z wielu warstw. Każda kolejna różni się od poprzedniej. Czasami są to różnice niezwykle subtelne, ledwie zauważalne. Tylko wytrwali i uważni, dotrą do tej najmniejszej laleczki. Niektórzy nazywają ją "duszą matrioszki"[1]. 

Blogowy Flesz Filmowy * 9 *

Tytuł: Oczyszczenie (Puhdistus)
Gatunek: dramat historyczny
Produkcja: Finlandia, Estonia
Premiera: 7 września 2012 (świat)
Reżyseria: Antti Jokinen
Scenariusz: Antti Jokinen, Marko Leino
Muzyka: Tuomas Kntelinen
Zdjęcia: Rauno Ronkainen
Czas trwania: 110 minut

Nastoletnia Zara (Amanda Pilke) ucieka handlarzom żywym towarem. Głodna, brudna, wycieńczona dociera do domu pewnej starszej kobiety. Aliide (Laura Birn) co prawda traktuje dziewczynę nieufnie i bądźmy szczerzy - nie jest sympatyczną, jowialną staruszką, babcią, jaką chciałby mieć każdy, ale przygarnia dziewczynę, starając się jej pomóc w ukryciu się przed oprawcami. Nie jest to bezpieczne zadanie, bo handlarze nie należą do ludzi, którzy łatwo odpuszczają i bez trudu godzą się z porażką. 

Monika Orłowska "Cisza pod sercem" Gdy serduszko przestaje bić...

Monika Orłowska
Cisza pod sercem
Wyd. Replika
2011
444 strony

Za każdym razem, gdy media pokazują kolejną wyrodną matkę, której dziecko przypadkiem wyślizgnęło się z kocyka, skatowane konało kilka dni lub zostało odkryte między warzywami w zamrażarce, mam ochotę taką babę tym samym przypadkiem popchnąć pod tramwaj, wyciągnąć spod niego, odratować i wrzucić ją tam raz jeszcze. Przypadkiem, oczywiście. Mówcie co chcecie, możecie tłumaczyć je na milion różnych sposobów - jestem ślepa, głucha, głupia. Żadne argumenty do mnie nie trafiają. I nie wyobrażam sobie, co musi czuć kobieta, bezskutecznie starająca się o dziecko, taka której kolejny raz nie udało się donosić ciąży lub wydaje na świat martwe potomstwo. Wśród wielu niesprawiedliwości tego świata, ta jest jedną z tych, która wywołuje we mnie największy sprzeciw.

John Lee Anderson "Partyzanci" Portret partyzanta

John Lee Anderson
Partyzanci
Wyd. Wielka Litera
2013
336 stron

Aby walczyć, trzeba stanąć oko w oko ze śmiercią, właśnie codzienna perspektywa zabijania i umierania jest tym, co odróżnia życie partyzanta od życia innych ludzi. Podczas wojny ludzkie życie staje się dobrem nietrwałym, a szacunek dla niego zależy od wielu czynników: od celu wojny, postępowania wroga, fizycznych cel pola walki - i, co może najważniejsze, kulturowych tradycji i przekonań. Ostatecznie wartość, jaką walczący przypisują ludzkiemu życiu, ma decydujący wpływ na sposób, w jaki prowadzą wojnę[1].

John Lee Anderson, w swym reportażu Partyzanci, zabiera czytelnika w pięć zbuntowanych miejsc, w których niezgoda na panującą rzeczywistość i związana z nią potrzeba protestu, każe ludziom chwycić za broń i walczyć o swoje racje. Dokąd wybrał się wielokrotnie nagradzany reporter śledczy i korespondent wojenny, autor biografii przywódców takich jak Che Guevara, Fidel Castro, Augusto Pinochet i Hugo Chavez? Kim byli jego rozmówcy?

Książkowe podsumowanie miesiąca (listopad 2013)

[źródło]

Listopad minął, a to znak, że do wiosny już niedaleko. Tymczasem grzeję się to przy kaloryferze, to przy kocie, to znów ściskając w rękach kubek z gorącą herbatą, no i oczywiście z laptopem na kolanach, bo trzeba w końcu ten miniony miesiąc podsumować.

Mysza w roli szanownej komisji, czyli wyniki konkursu

Czas ogłosić wyniki konkurs zorganizowanego dzięki uprzejmości pisarki Anny Zgierun-Łaciny. Panią Anię poznałam dzięki akcji Poznań w Matrasie. Lubię to! promującej wielkopolskich pisarzy. O spotkaniu z pisarką możecie poczytać TUTAJ. Jedną ze swoich powieści, Telefony do przyjaciela, autorka postanowiła przekazać Wam - czytelnikom mojego bloga.

Do kogo uśmiechnęło się szczęście? Kto jest nowym właścicielem książki Anny Zgierun Łaciny?

[6] Spotkania autorskie Magdalena Kawka i Krystyna Januszewska

Jak to mówią: wszystko co dobre, szybko się kończy. Listopad minął, nawet nie wiem kiedy, a tym samym zakończyła się akcja Poznań w Matrasie. Lubię to promująca wielkopolskich pisarzy. W minioną sobotę byłam na ostatnim spotkaniu w Matrasie w M1. Warto zaznaczyć, że tym razem udało mi się nie spóźnić. 

Z kim spędziłam dwie sobotnie godziny? Zobaczcie sami.