Lans w Trójmieście z książką i kocia historia

W komentarzach pod notką Dlaczego nie warto prowadzić bloga książkowego?, pojawiło się kilka pomysłów na łączenie bloga książkowego z innymi dziedzinami życia, by w ten sposób trafiać do szerszego grona odbiorców. Pewnie większość była pisana z przymrużeniem oka, ale ten jeden postanowiłam potraktować serio, choć nie całkiem dosłownie:

A, i mam sposób coby mieć Manhattan w tle. Otóż robimy sobie zdjęcia, czytając w plenerze. Najlepiej w okularach kujonkach, kapeluszu i kamizelce od garnituru. W tle zamglone drapaczy chmur, na końcu notki informacja skąd ciuchy (i darmowa książka, ma się rozumieć) i już mamy bloga książkowo-szafiarskiego - napisała Ania.

Co prawda wieżowców w okolicy nie miałam, kapelusza też nie, okulary zastąpiłam soczewkami, a kamizelka nie była od garnituru, lecz jak zauważyła inna blogerka - zrobiona z Myszy*, ale reszta się zgadza. No i musicie mi wybaczyć niewielką ilość zdjęć, brak ujęć detali i wykazu tego co z jakiego sklepu pochodzi. Jedyny ciuch z Zary jaki obecnie posiadam jest krótką sukienką "podfruwajką", która niezbyt sprawdza się w wietrznych warunkach sopockiego molo, a zimowe, ocieplane barchany nie są tym, co chciałabym zaprezentować światu. Ciuchy nie pochodzące z Zary nie są godne wzmianki (oprócz kamizelki z kota, ale o tym już wspomniałam).

W każdym razie, zatopiłam się w lekturze, usiłując nie zauważać zdziwionych spojrzeń. Uwierzycie, że mniejszą sensację wzbudza laska w szpilkach brnąca przez plażę niż blogerka, która siedzi i udaje, że czyta, podczas gdy mąż pstryka pozerce zdjęcia?

Pozowanie z samą książką również wzbudzało zainteresowanie. Ewentualnie jakaś mewa kołowała za moimi plecami, robiąc przy tym tak głupie miny, że ten i ów aż musiał odwrócić się na jej widok.

Sesja nie trwała długo, bo nie po to wiozłam ze sobą aparat nad morze, by oddać go mężowi. Tak czy inaczej, to pierwsza i zapewne ostatnia, sesja reklamująca książkę i moją skromną garderobę, choć musicie przyznać, że okładka powieści Zeldy Fitzgerald Zatańcz ze mną ostatni walc całkiem ładnie wpasowała się w nadmorską kolorystykę. Każdy ma swoją ulubioną stronę aparatu. Ja wolę być po tej drugiej.

O jakiej książce niedługo Wam napiszę - już wiecie. Póki co, schowałam ją do plecaka, a następnie przejęłam od męża aparat. I wszystko było jak trzeba.

Tymczasem w Gdańsku lansował się jeden z moich ukochanych bohaterów z dzieciństwa, Ciasteczkowy Potwór, ku uciesze małych i tych większych spacerowiczów, którzy ochoczo robili sobie z nim zdjęcia.

Na koniec, wspomniana w tytule kocia historia. Jej bohaterowie przykuli uwagę przechodniów zdecydowanie bardziej niż ja z książką i Ciasteczkowy bez ciasteczka razem wzięci. Zdjęcia zaczęłam pstrykać z opóźnieniem (kiepski ze mnie paparazzi, nie ten refleks), więc moment pierwszego, najgroźniejszego starcia mi umknął, ale i reszta może posłużyć jako ilustracja małżeńskiej kłótni, kiedy to mąż po popijawie z kumplami, wraca nad ranem do domu.

Od progu wita go rozeźlona małżonka (szlafrok, wałki na głowie, niebezpieczne błyski w oczach). Mąż próbując uniknąć konfrontacji, wymija swą lubą, starając się czmychnąć poza zasięg jej spojrzenia i głosu. Niestety to tylko jeszcze bardziej denerwuje kobietę. "Patrz na mnie, jak do ciebie mówię!" - dobywa się z jej gardła.

Co robić? Plan "A" nie zadziałał, stawiamy więc na wariant "B". Oko w oko wcale nie jest łatwiej, na pojednawczego buziaka nie ma szans. Ale cóż - kumple ostrzegali: "nie żeń się chłopie, nic dobrego z tego ci nie przyjdzie. Cóż warta pełna miska, gdy smycz krótka?"

Co teraz, cóż pozostaje? Chyba tylko spuścić głowę i obiecać:

a) kochanie, zabiorę cię w weekend na zakupy,

b) obejrzę z tobą wieczorem M jak miłość, słoneczko ty moje,

c) wezmę cię na obiad do tej nowej restauracji, odpoczniesz rybeńko, nie będziesz stała przy garach,

d) kwiatuszku, będę pamiętać o wynoszeniu śmieci,

e) misiaczku, kupię ci najnowszą książkę Deavera, wiem, że bardzo go lubisz, a premiera już w kwietniu!

Po czym obiecać poprawę i z winą wypisaną na ryjku, udać się na legowisko. Do drugiego pokoju. Na kanapę.

Na polu bitwy zostaje małżonka-tryumfatorka. Zanim pójdzie spać do małżeńskiej sypialni, przez chwilę będzie nasłuchiwać, czy mąż umył przed snem zęby i czy faktycznie wsunął się pod lichy kocyk, czy też właśnie po rynnie wymyka się ku wolności.

*żaden kot nie ucierpiał z powodu powyższych sesji (choć dalsze losy "męża" z kociej historyjki nie są znane)

Zobacz też

Mgła, molo i morze
Dlaczego nie warto prowadzić bloga książkowego?