AnnRK: Myśli i słowa wiatrem niesione: Jens Lapidus "Top dogg"

piątek, 23 sierpnia 2019

Jens Lapidus "Top dogg"

trylogia Emelie i Teddy, tom 3

Top Dogg zamyka trylogię kryminalną Jensa Lapidusa. Przed nietypowym duetem, prawniczką Emelie i kryminalistą Teddym ostatnia wspólna sprawa. Może przy okazji uda im się naprawić także prywatne relacje? Te czeka małe trzęsienie ziemi, które wymusi na nich podjęcie trudnych decyzji.

Kłopoty to ich specjalność

Jens Lapidus oferuje całkiem niezłą porcję kryminalno-sensacyjnej rozrywki, a przy tym tworzy interesujący portret szwedzkiego społeczeństwa.

Historia opowiadana w Top doggu należy nie tylko do Emelie i Teddy'ego, ale i nieco młodszego pokolenia. To, z czym ów duet będzie się musiał zmierzyć, to głównie efekt działań Nikoli, siostrzeńca Teddy'ego oraz Roksany, młodej dziewczyny, która ma zupełnie inne marzenia niż studia psychologiczne, na które namawiają ją rodzice. Ów duet sporo namiesza, najpierw osobno, później razem. Ludzie, którym wejdą w paradę, nie należą do tych, których warto mieć za przeciwników.

Nikolę napędza chęć zemsty. Gdy gangsterzy mordują jego przyjaciela, nie zamierza tak po prostu przejść nad tym do porządku dziennego. Chce odnaleźć i ukarać sprawców zbrodni. Droga, w którą ruszy, jest nie tylko pełna niebezpieczeństw, ale i rozczarowań. Zaufanie może go kosztować wiele.

Roksana i jej przyjaciel, Zet, w wynajętym mieszkaniu znajdują coś, co pozwala im przeżyć kilka fantastycznych tygodni. Spełni się marzenie dziewczyny o popularności, imprezach vipowskich, dużym gronie znajomych, życiu bez oglądania się na koszty. To wszystko będzie miało cenę, o której nikt chwilowo nie myśli. Któregoś dnia dostanie rachunek, który znacznie przewyższy jej możliwości.

Miks motywów i postaw

W Top doggu sporo się dzieje. Jens Lapidus z powodzeniem portretuje kilka środowisk: prawnicze, przestępcze, biznesowe, młodzieżowe. Kreśli przy tym sieć interesujących relacji, nie tylko wewnętrznych. Wszak już nasza główna para bohaterów reprezentuje skrajnie różne środowiska (prawnicze i przestępcze), a ich ścieżki przecinają się często i to nie tylko na gruncie zawodowym.

Te portrety są także bardziej szczegółowe i obejmują skrajnie różne postawy. Nie brak i idealistów, i tych, których zaślepia chęć posiadania i awansu społecznego. Nie brak ludzi honoru, ale i szui największego kalibru. Także rozpiętość tematyczna jest spora. Emelie wzięła pod swoje skrzydła młodą kobietę, która zgadza się złożyć zeznania w sprawie siatki wykorzystującej seksualnie kobiety. Ten dość charakterystyczny dla szwedzkiej literatury kryminalnej motyw będzie towarzyszył równie lubianej przez Szwedów problematyce imigrantów. Nie zabraknie rozgrywek biznesowych, giełdowych i politycznych, pojawi się temat handlu narkotykami, porachunków gangsterskich, korupcji, walki o wpływy, pieniądze.

Z rozmachem

Fabuła ma spory rozmach i dużą dynamikę. Czyta się świetnie, bez momentów znużenia. Jednocześnie dostrzegam dwa mankamenty całości. Pierwszy, to zbytnia łatwość, z jaką niektórzy bohaterowie przeskakują przez problemy (Roksana i impreza, Nikola i Isak). Drugi, to wpadanie w niekiedy zbyt ckliwe tony, które mocno kontrastują z mroczną i twardą rzeczywistością sztokholmskiego półświatka. Dużo tu zbiegów okoliczności, a podczas śledzenia perypetii głównych bohaterów, nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że autor zrobi wszystko, by zapewnić im happy end. Nawet kosztem napięcia, wiarygodności fabuły czy utrzymania mrocznego klimatu. Czy ostatecznie takie szczęśliwe zakończenie stało się udziałem Emelie, Teddy'ego, Nikoli i Roksany? To już musicie sprawdzić sami.

Jako były obrońca sądowy, Jens Lapidus tworzy wiarygodny portret środowiska prawniczego, jako Szwed - interesujący, złożony portret społeczeństwa, którego część stanowi. W to wplata wątki kryminalno-sensacyjne, nadaje zdarzeniom dynamicznego i dość efektownego biegu i oddaje czytelnikom do rąk wprawdzie fabułę nieidealną, ale satysfakcjonującą pod względem rozrywkowym, a przy okazji zawierającą garść ciekawych obserwacji na temat Szwedów.

Nieco więcej spodziewałam się po finale tej trylogii. Niby czytałam z przyjemnością i błyskawicznie przewracałam kartkę za kartką, chcąc wiedzieć, co będzie dalej, a jednak liczyłam na to, że ten tom będzie mocniejszym uderzeniem. A jest niemal sentymentalnym machaniem chusteczką na pożegnanie.