Kocham cię, życie! czyli jesień nad Bałtykiem

październik 2018

Tegoroczna jesień to absolutne cudo wypełnione słońcem i kolorami po brzegi. Weekendowy wypad nad morze okazał się tak dobrym pomysłem, że doczekał się przedłużenia do poniedziałku. Gdy nowy tydzień zaczyna się od marznąc na plaży w oczekiwaniu na wschód słońca (które ani myślało wschodzić nad morzem) to taki tydzień nie może być zły, prawda?

Szumi morze, szumi las. Bujam się na huśtawce, a wiatr psuje mi fryzurę. Upięte kosmyki żyją własnym życiem. 

Nieważne. Czas na rower. Jest po sezonie, nie będzie łatwo coś pożyczyć. Ostatecznie udaje się znaleźć dwukołowce, które jednocześnie mają i powietrze w kołach, i sprawne hamulce. Nie mają za to świateł, ale to stanie się problemem dopiero wtedy, gdy po zachodzie słońca przyjdzie nam jechać siedem kilometrów przez las. Mój różowy pojazd w wersji niezbyt dużej daje jednak radę. Las, plaża. Plaża, las. Jedziemy.

Zatrzymujemy się na jednej z plaż. Niepewnie wchodzę do morza. Ja, zmarzluch, który spadek temperatury poniżej dwudziestu stopni przyjmuje z cichym łkaniem, a gdy jest dziesięć stopni mniej - staje się zmarzniętą kupką nieszczęścia. Jest zadziwiająco ciepło. Wiatr ustaje. Lekko marzną palce u stóp. Ot, jedyna niedogodność. Jest pięknie. 

Jedziemy dalej. Co chwilę zatrzymuję się, by zrobić kilka zdjęć. Włażę do bunkra, oswajam biedronkę, od fotografowania cała jestem w liściach.

Mielno tętni życiem. W niehandlową niedzielę parking pod centrum handlowym jest zatłoczony. Ludzi w bród. 

Przystaję przy straganie z biżuterią. Rośliny zatopione w lace, sutaszowe cudeńka. Ich autorka ma pełno energii. Jestem hałaśliwa, niecierpliwa, agresywna - śmieje się, a ja w odpowiedzi kreślę koło nad sutaszowym naszyjnikiem pytając jak do tego wszystkiego ma się ta precyzyjna robota. Terapia zajęciowa - słyszę. Kiedyś robiła pierogi, dziś biżuterię. Stwierdzam, że to drugie jest lepszą opcją, bo zostaje na dłużej. Pierogi też zostają. W biodrach - wtrąca się stojąca obok klientka. Śmiejemy się hałaśliwie we trzy.

Czas na lokalne piwo i jedzenie. To pierwsze samo objawia nam się na trasie. Z tym drugim jest problem. O siedemnastej zakup zapiekanki graniczy z cudem. Cud się nie zdarza. Pałaszujemy więc ciacha, popijając je latte. Słońce powoli zachodzi. Idzie spać, jak tłumaczy mama jakiemuś chłopcu.

A ja myślę sobie, że tu i teraz znów jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Może uderza mi do głowy piwo, może morze, albo jeszcze coś innego. Nie wiem. Wiem tylko tyle, że w całym moim chaosie, całym nieokiełznanym bałaganie, z niedoskonałą mną i równie niedoskonałą codziennością, jestem szczęśliwa z kawałkiem sernika nabitego na widelczyk, z widokiem zachodu słońca na zadeptanej plaży, z jazdą na rowerze o zmierzchu przez las bez świateł, z niepewnym jutrem, które może przynieść wszystko i nic.

Kocham cię, życie.

Bo jak mogłabym nie?

*** FOTORELACJE Z PODRÓŻY ***

*** FOTORELACJE Z PODRÓŻY PO POLSCE ***