Agnieszka Bednarska "Dwa oblicza" [RECENZJA]

Wszedłem głębiej, rozglądając się po zgromadzonych przez moją żonę skarbach, pod misternie ułożoną piramidą z kartonów stały dziecięce rowery, na wieszakach wisiały jakieś ubrania, których nigdy wcześniej nie widziałem. Otuliłem się bluzą i już miałem kierować się ku wyjściu, gdy zastygłem ze wzrokiem wbitym w ścianę, zapewne z dziwacznym wyrazem twarzy. Graty stojące w którymś z kątów rzucały na tapetę cień tworzący kontur ludzkiej postaci.*

Agnieszka Bednarska "Płaczący chłopiec" Długa droga do domu

Agnieszka Bednarska
Płaczący chłopiec
Wyd. Black Publishing
2015
312 stron

Pomiędzy tym co jest, a co być może istnieje, mieści się tysiące zwątpień, pytań, niejasności. Czasami nawet najbardziej racjonalny umysł dopuszcza do siebie myśl, że to, czego nie da się opisać za pomocą liczb, poprzeć naukowym dowodem, dowieść niedającym się podważyć eksperymentem, może mimo wszystko istnieć. W świecie zdefiniowanym, w pełni zrozumiałym, zdarzają się zjawiska, które trudno wytłumaczyć i równie ciężko zignorować. 

Być może nie każde medium to oszust, istnienie ludzkiej duszy nie jest jedynie wymysłem teologii katolickiej, opętania to coś więcej niż nienaturalnie wygięte charczące ciało nastolatki z filmu Friedkina, a klątwy, zemsty zza grobu, czy niedokończone sprawy nie pozwalające zmarłym na spoczęcie w spokoju są czymś, czego może i nie potrafimy naukowo wyjaśnić, ale to wciąż nie neguje ich istnienia.

W swej najnowszej powieści, Agnieszka Bednarska porusza się po linii dzielącej to, co racjonalne, od tego co metafizyczne. Jej Płaczący chłopiec choć posiada wątki nadprzyrodzone, zdaje się historią ogromnie realistyczną, a przy tym przejmującą i zawierającą takie pokłady smutku i bezradności, że nie tylko ów tytułowy chłopiec uroni przy niej łzy.