AnnRK: Myśli i słowa wiatrem niesione: Iva Procházková "Zagraj mi na drogę"

sobota, 20 listopada 2021

Polubiłam się z czeskimi kryminałami, więc ucieszyła mnie wiadomość o pojawieniu się w Polsce kolejnego tomu serii z Holiną autorstwa Ivy Procházkovej. Zagraj mi na drogę przenosi czytelników do Pragi, która żyje festiwalem muzycznym. Niestety, gdy jedni żyją muzyką, innym przynosi ona śmierć.

Śmierć klarnecistki

Festiwal Praska Wiosna i dramatyczna śmierć znanej klarnecistki. Tak zaczyna się kryminalna wyprawa za kulisy muzycznego, praskiego świata. Tam, gdzie na widowni siedzi podekscytowanie, a na scenę wychodzi obietnica muzycznej uczty, za kulisami królują nie zawsze dobre emocje.

Iva Procházková w Zagraj mi na drogę, trzeciej odsłonie kryminalnej serii z Mariánem Holiną, zabiera czytelników do świata artystów. Ludzi, którzy kochają muzykę i występy przed publicznością. To świat pełen nie zawsze zdrowej rywalizacji, artystycznych przesądów, dużej wrażliwości, a jednocześnie bezwzględności na drodze do osiągnięcia celu. To świat hermetyczny, rządzący się własnymi prawami. Nie brak tu intryg, romansów, zazdrości, plotek. Śmierć klarnecistki sprawi, że Holina będzie musiał wejść w to środowisko i poznać je od środka. I trzeba przyznać, że jest to zadanie, które dla niego będzie wyzwaniem, a dla czytelnika intrygującą możliwością przyjrzenia się środowisku praskich artystów.

Śledztwo i astrologia

Zagraj mi na drogę to sprawnie opisana historia. Może nie wywoła nerwowego obgryzania paznokci czy przyspieszonego oddechu, ale jej czytanie daje sporo frajdy. Duża w tym zasługa wspomnianego środowiska, w jakim Czeszka osadziła fabułę, a także kreacji postaci. Interesujących, nierzadko zagadkowych.

Ciekawą jest też sama postać Holiny, świetnego śledczego, któremu w rozwiązywaniu spraw kryminalnych pomagają nie tylko doświadczenie i inteligencja, ale i... znajomość tajników astrologii. Tak, to zdecydowanie nieszablonowy bohater.

Nie ma tu brutalnych scen. To kryminał z rodzaju tych lżejszych, z bohaterami żywcem wyjętymi z codzienności. Ich problemy nie są wydumane, ich sylwetkom nie brak autentyczności ani wyrazu. Przyznaję, że Mężczyzna na dnie i Roznegliżowane mocniej zadziałały na moją wyobraźnię, ale i ten tom przeczytać warto.