Paryż 2015 Dzień drugi, czyli zakochać się w bazylice Sacré-Cœuri błądzić ulicami Montmartre

Montmartre. Historyczna część Paryża położona na wzgórzu. Brukowane ulice, wąskie przejścia, liczne schody. Kiedyś przyciągała artystyczną bohemę, dziś turystów. Wiele dałabym za wehikuł czasu, który przeniósłby mnie w to miejsce z przełomu wieku XIX i XX. Póki co, słoneczny kwiecień z wieku XXI zachęca do przechadzki po Paryżu współczesnym.

W planie jest zwiedzanie bazyliki Sacré-Cœur, spacer śladami Amelii oraz wędrówka po cmentarzu Montmartre, gdzie pochowani zostali m.in. pisarze Émile Zola, Stendhal, Alexandre Dumas, piosenkarka Dalida, malarz Edgar Degas. Wśród mogił Polaków znajdziecie tu grób Juliusza Słowackiego. Wieczorem prowadzeni spontaniczną decyzją, zwiedzamy miejsce, którego nie mieliśmy w planach. Los notki o nim się waży, ze względu na niepełnoletność niektórych czytelników bloga.

Metrem docieramy na stację Abbesses. Nie mogę się powstrzymać, by wychodząc z podziemi nie sfotografować malowideł uwieczniających Paryż. Uwielbiam mieć wokół siebie coś więcej niż szare ściany, albo radosną twórczość grafficiarza amatora, któremu się wydaje, że wulgaryzm z literówką jest taki cool.

Kilka zdjęć i jesteśmy na powierzchni. Na prawo karuzela, na wprost kościół, na lewo droga wiodąca w stronę bazyliki. Idziemy prosto.

Kościół Saint Jean de Montmartre ma nieco ponad sto lat. Wnętrza nas nie zachwycają, więc nie poświęcamy im zbyt wiele czasu.

Ruszamy więc wąskimi uliczkami w kierunku szczytu wzgórza Montmartre, oczy zatrzymując na drobiazgach.

Wśród anonimowych (przynajmniej dla mnie) budynków, ten przykuwa ogromnie uwagę. Myślę, że mogłabym tam pomieszkać przez jakiś czas. Rano biegać po bagietki, wieczorem snuć się okolicznymi uliczkami, spacer kończąc w jednej z kawiarni.

Tymczasem mijane sklepiki zachęcają do zakupów. Kuszą pamiątkowe kubki, stylizowane retro-pocztówki, kolorowe torby, plakaty, obrazki. Wrócę stamtąd z kubkiem, zakładkami i od jakiegoś czasu obowiązkową pamiątką z podróży - magnesami na lodówkę. 

W końcu docieramy do Placu du Tetre. Uwaga wszystkich skupia się tu na licznych artystach ulicznych wystawiających swoje prace i oferujących to portrecik, to karykaturę, co niestety szybko się robi męczące. W ubiegłym wieku w okolicach placu mieszkał m.in. Pablo Picasso. Tu malowali m.in. Claude Monet i Pierre-Auguste Renoir.

Chętnie wróciłabym tu w innych czasach. To jedno z tych miejsc, którym komercja odebrała sporo uroku.

Wędrując dalej trafiamy m.in. pod dom Dalidy, piosenkarki pochodzenia włoskiego, która karierę zrobiła we Francji. Nagrała ok. 500 utworów, odniosła ogromny sukces, ale jej życie prywatne dalekie było od szczęścia. W 1987 roku, Dalida popełniła samobójstwo połykając 120 tabletek i popijając je whiskey.

Dalida - Paroles, paroles

Długo biję się z myślami przed wejściem do Espace Dalí, muzeum, w którym znajdują się m.in. słynne zegary Dalego. Żałuję ogromnie, że nie mieliśmy więcej czasu, bo wtedy na pewno nie odpuściłabym zwiedzania tego miejsca. Ale przecież jeszcze tam wrócimy. W końcu tyle nam zostało do zobaczenia.

Krążąc uliczkami, docieramy w końcu do bazyliki Sacré-Cœur, w której zakochuję się z miejsca i na zabój. Wnoszoną od 1876 roku Bazylikę Najświętszego Serca ukończono w 1914 roku, jako symbol wiary nie tylko w Boga, ale i Paryż, miasto ocalałe po wojnie francusko-pruskiej. Budowla mierzy 83 metry i robi niesamowite wrażenie. 

Olśniewająco biały kolor ścian to efekt zastosowania w budowie trawertynu.

Przed wejściem znajdują się dwa posągi, Joanny D'Arc i św. Ludwika.

Widoczność ze wzgórza akurat tego dnia nie była najlepsza, ale nie pozbawia mnie to przyjemności wodzenia rozmarzonym wzrokiem ponad dachami i koronami drzew. Uliczny muzyk dba o odpowiednią oprawę dźwiękową, słońce świeci, czas się zatrzymuje.

Oczywiście nie odpuszczamy okazji zwiedzenia wnętrz bazyliki. Przyzwyczajona do tego, że w Barcelonie większość wstępów do obiektów sakralnych jest płatna, nieustannie dziwiłam się, że w Paryżu nie ma takiego zwyczaju. Wewnątrz Sacré-Cœur nie można fotografować, a strażnicy bezwzględnie uciszają co głośniejszych zwiedzających. Nie chciałabym być w skórze tego, komu w murach bazyliki zadzwoniłby telefon...

Same wnętrza... Cóż... Wychodzę zachwycona i w tym zachwycie pozostaję aż do chwili, w której przekraczam próg katedry Notre Dame.

Oczywiście nasza wędrówka nie kończy się w tym miejscu.

By odzyskać siły przed dalszym zwiedzaniem, zaglądamy do jednej z wielu restauracji przy Rue des Abbesses. Nie zastanawiając się długo, siadamy tam, gdzie nasze oczy natrafiają na wolne krzesła. Pada na Le Nazir, które w zasadzie nie wyróżnia się niczym specjalnym. Przeciętne wnętrza, miła obsługa, niezbyt czysta łazienka, dobre mohito i crème brûlée, którego fanami raczej nie będziemy.

Następnym razem obiecuję sobie zajrzeć do Le Chat Noir 1881, restauracji nawiązującej (przynajmniej nazwą i logiem) do XIX-wiecznego kabaretu, skupiającego paryską bohemę (póki co, zadowoliłam się magnesem i zakładką z wizerunkiem słynnego kota).

Spacerując po okolicy, napotykamy przechodzącego przez ściany mężczyznę. Autorem Le Passe-Muirrale jest aktor i rzeźbiarz Jean Maras, którego zainspirował zbiór opowiadań Przechodzimur autorstwa Marcela Aymégo.

Montmartre to także wiatraki. Nie tylko ten słynny na Moulin Rouge.

Moulin de la Galette oraz Moulin Radet znajdziecie przy Rue Lepic. Obydwa należą do rodziny rodziny Debray. 

Moulin de la Galette powstał w 1622 roku, wówczas nazywany Blute-fin. Służył najpierw do tłoczenia winogron i przemiału ziarna. Żytni chleb najpierw serwowano tu z mlekiem, następnie z winem, a wiatrak zmienił się w lokal taneczny. Wiatrak na płótnie uwiecznili m.in. Vincent van Gogh oraz Pierre-Auguste Renoir.

Pierre-Auguste Renoir Zabawa w Moulin de la Galette

Vincent van Gogh Moulin de la Galette

Ponieważ cmentarz Montmartre zasługuje na osobną notkę, tę część naszej wycieczki na razie pominę. Dzień kończymy na Rue de Clichy, czyli miejscu nasuwającym erotyczne skojarzenia. Niegdyś było to miejsce kabaretów, klubów ze striptizem i domów publicznych. Miłośnicy tancerek wykonujących kankana bez bielizny przybywali tu tłumnie. Dziś słynne Moulin Rouge to miejsce eleganckie, przyciągające zamożnych turystów i paryżan, a okolice placu Pigall pełne są sex-shopów oraz lokali oferujących pokazy peep-show. Mieści się tu także muzeum erotyki. Tak więc miłośnicy erotycznych rozrywek nie powinni być zawiedzeni wizytą w tej okolicy.

Zmierzając w stronę przystanku metra, zaglądam w jeszcze jeden zaułek (skuszona widokiem plakatu z Juliette Binoche) i w ten oto sposób trafiam na Théâtre de la Ville, do którego powinien zajrzeć każdy miłośnik tańca współczesnego.

*** ZAPRASZAM NA POPRZEDNIE FOTORELACJE Z PODRÓŻY ***

KLIK!