Afera, czyli seksualne maskotki i nie-krowy zmieniające poglądy

[źródło]

Jest afera. Przykra, tabloidowa, z gatunku tych, przypisywanych jednorocznym gwiazdkom, spadającym z topek sławom, celebrytom znanych z tego, że są znani. W rolach głównych nie występują jednak twarze marnych seriali, ani etatowi aferzyści, którzy bez skandali nie mają co marzyć o zwróceniu na siebie uwagi. 

Oto bohaterowie komediodramatu rozgrywającego się na zdumionych oczach miłośników literatury:

Kinga Dunin - publicystka, pisarka, krytyk literacki, socjolog kultury.

Ignacy Karpowicz - pisarz, tłumacz, podróżnik.

Przybliżać Wam afery pewnie nie muszę. Zresztą wystarczy w Google wpisać choć jedno nazwisko z wymienionych powyżej, by okazało się, że obecnie nie ich dorobek literacki się liczy, a to kto jest czyim dłużnikiem, kto maskotką seksualną, kto molestował, zniesławiał, a kto w tym wszystkim jest owego molestowania i zniesławiania ofiarą. 

Zdawałoby się, że w świecie okołoksiążkowym, literacko zaawansowanym, erudycyjnie trzymającym wysoki poziom, także i kultura osobista ów poziom zachowuje. Okazuje się, że niekoniecznie. Teraz, zamiast cieszyć się lekturą Ości, widzę głównie dwie związane z nią postaci, jakby nagle malejące w oczach. Postać autora i postać Niny, której Kinga Dunin jest pierwowzorem. Jeszcze dwa tygodnie temu sama, oko w oko, twarz w twarz, zarzucałam Ignacemu Karpowiczowi, że nieoddzielanie osoby pisarza od jego twórczości jest błędem, że dzieło należy oceniać jako odrębność, samo w sobie, nie mieszając do tego sympatii i antypatii względem jego twórcy. Okazuje się, że teraz sama tego nie potrafię i pojęcia nie mam, jaki tekst powstanie, gdy zabiorę się za opisywanie nominowanej do Nike karpowiczowej książki.

Ano właśnie. Nike.

Gala już w niedzielę. Wśród nominowanych Świetlicki, który nagrody nie chce, a także Karpowicz, wedle słów Kingi Dunin żyjący w konkubinacie z sekretarzem kapituły, co w tym kontekście czyni go postacią kontrowersyjną (bez kontekstu zresztą też). Oddzielając dzieło od autora, żadna z powyższych informacji nie ma znaczenia. Jednakże, jako, że tylko krowa nie zmienia poglądów, a ja z owym bydlęciem wspólnego mam raczej niewiele (zerknęłam w lustro dla pewności - rogów niet, ogona nie stwierdzono, liczba kopyt oscyluje wokół zera), wycofuję się raczkiem zodiakalnym ze stanowiska specjalisty ds. oceniania książek bez mieszania w to ich autorów. Nie da się. 

I teraz zastanawiam się, czy tylko ja, walnięta z zaskoczenia degrengoladą, nie potrafię, czy też jury przyznające Nike także nie będzie umiało odciąć się od skandalu.

Czy Świetlicki może dostać nagrodę? Na złość, bo nie chce. Zasłużenie, bo stworzył coś dobrego. Nie, bo nie. Tak, bo ponieważ. W związku lub bez związku. W oderwaniu od postaci swej. Z sympatii, pomimo antypatii. Jako dowód, że my możemy, a ty sobie nieefektywnie nie możesz.

Czy Karpowicz może dostać nagrodę? Zachowawczo nie, bo cień sekretarza padł i leży znacząco. Postępowo tak, bo liczy dzieło, a autor w tej chwili już nie. Niekoniecznie, by nie podgrzewać atmosfery. Koniecznie, jako wodę na młyn, węgiel w kocioł. Niech się kręci, niech para bucha. Kochamy przecież afery.

I tylko jakoś żal straconego złudzenia, że w świecie kultury, kultura panuje. Bez względu na to, po czyjej stronie leży wina, afera Dunin-Karpowicz, nie powinna odbić się takim echem. Trzymam się poglądu, że brudy należy prać prywatnie, a publicznie wywijać czystymi już majtkami. I mam nadzieję, że tym razem nic nie zmieni mojej pewności w słuszność tego przekonania.

Macham Wam kopytkiem, życząc miłego dnia.

[źródło]

***

Tu też zajrzyj
recenzja: Ignacy Karpowicz Sońka
spotkanie blogerów z Ignacym Karpowiczem


***

Edit:

Nike czytelników wędruje do Ignacego Karpowicza. Jak zmobilizuję szare komórki do intensywnej pracy, to jutro poczytacie co też mam do powiedzenia o Ościach.