AnnRK: Myśli i słowa wiatrem niesione: Chris Carter

czwartek, 6 czerwca 2019

Chris Carter - Galeria umarłych

seria z Robertem Hunterem, tom 9

Nazwisko tego autora podpowiadam każdemu, kto szuka w kryminałach czy thrillerach naprawdę silnych emocji i niestraszne mu makabryczne opisy. Chris Carter powraca z Galerią umarłych, dziewiątym tomem bestsellerowej serii z detektywem Robertem Hunterem.

Selfie z kotem

Jako dostawca makabry Chris Carter nie zawodzi nigdy. Swoje książki opiera o podobny schemat, ale robi to w taki sposób, że nudą nie wieje. Ten pisarz tak potrafi zbudować napięcie, że dreszcze przechodzą po plecach. Czytanie jego książek w tej chwili, w której siedzimy w domu samotnie, może nie być najlepszym rozwiązaniem. To często w tych pozornie przyjaznych dekoracjach może wydarzyć się największe zło. To w znanych kątach czai się ciemna moc odzierania z godności, odbierania życia. Często w sposób brutalny, bolesny.

Chris Carter sprawia, że wyobraźnia czytelnika działa, a poczucie bezpieczeństwa we własnych czterech kątach, pryska błyskawicznie. W zwykły dzień zwyczajnego człowieka wkracza coś okrutnego i najczęściej dla tego człowieka kończy się to dramatycznie.

Wydawałoby się, że zabawna próba zrobienia sobie selfie z kotem tym właśnie jest - zabawną próbą zrobienia sobie selfie z kotem. Gdy taką scenę opisuje Chris Carter to możesz się spodziewać, że opisuje tę beztroskę tylko po to, by po chwili zburzyć wszelki spokój.

Gore bez tortur

W Galerii umarłych tradycyjnie mamy do czynienia z inteligentnym, seryjnym mordercą, który rzuca wyzwanie śledczym. Ten psychopata różni się jednak od tych, z którymi sekcja specjalna zajmująca się najtrudniejszymi, najbardziej brutalnymi przypadkami morderstw miała do czynienia wcześniej. Wprawdzie miejsca zbrodni są niczym wyjęte z filmów gore, ale najwyraźniej morderca nie odczuwa satysfakcji z torturowania ofiar. Zabija je, a dopiero później tworzy paskudną scenografię.

Pytań jest sporo. W jaki sposób przestępca wybiera ofiary, dlaczego je morduje, a następnie bezcześci zwłoki? Co chce przekazać swoimi potwornymi dziełami? Ile ofiar ma na sumieniu i ile jeszcze osób musi zginąć?

Na pół gwizdka

W typowo carterowym stylu pędzimy do finału. Krótkie rozdziały, proste zdania, mrok. Jako, że do gry dołącza FBI, napięcie rośnie. Obserwujemy już nie tylko rozgrywkę między psychopatą, a śledczymi z Los Angeles, ale i tarcia pomiędzy policją, a agentami. Bywa ostro, bywa zabawnie. Odwieczna rywalizacja i wzajemna niechęć nie ułatwiają prowadzenia śledztwa. Na dodatek wystarczy jeden błąd, by zrobiło się jeszcze niebezpieczniej. I tak, będziemy świadkami owego błędu. Czeka nas w związku z tym mocny zwrot akcji.

Galeria umarłych jest jakby mniej brutalna. Nie ma tu, typowej dla antagonistów powoływanych do życia przez Chrisa Cartera, potrzeby zadawania cierpienia, a co za tym idzie - niewiele jest także makabrycznych scen. Będzie więc odrobinę lżej, co nie znaczy, że mocniejsze nerwy się nie przydadzą. Gdzieś w tym wszystkim pojawi się wątek siły matczynych uczuć potężniejszych niż cokolwiek i tenże wątek sporo w fabule namiesza.

To drugie, psychologiczne dno, wydaje się płytsze niż w poprzednich tomach, zwłaszcza świetnym Geniuszu zbrodni, co nieco rozczarowuje. Podobny efekt wywołało ustalenie motywacji mordercy. Niby wszystko ok, ale niedosyt pozostał. W przypadku serii opartej na tych samych schematach, z tomu na tom coraz trudniej zaskoczyć czytelnika i wywołać w nim silne emocje. Tu jest ledwie ciepło, a w wielu poprzednich tomach bywało naprawdę gorąco. Coraz bardziej się obawiam tego, że postać protagonisty już niczym nie zaskoczy, że w kolejnych tomach będzie coraz bledszym odbiciem samego siebie.

Galeria umarłych to Chris Carter na pół gwizdka. Niby wszystko co carterowe tu jest, a historię połyka się błyskawicznie i z zainteresowaniem, ale wielbiciel twórczości tego autora może odczuć, że to nie jest szczyt formy pisarza. I że jeśli autor nie wyjdzie poza schemat, to może mieć problem z utrzymaniem uwagi czytelników.