Olga Rudnicka "Natalii 5" Siostry w natarciu!

Olga Rudnicka
Natalii 5
Wyd. Prószyński i S-ka
2011
560 stron

Dziewczęca sukienka, kokardka na głowie, lakierowana torebka, krótko przycięte blond włosy, pod ręką notesik zawierający pomysły na powieść. Oto Natalia Sucharska.

Platynowa blondynka, z włosami ściągniętymi w idealny kok, elegancki strój biznesowy utrzymany w nienagannym stanie, nieprzystępna profesjonalistka. Taka jest Natalia Sucharska.

Brunetka w opiętych spodniach z imitacji skóry, pas nabijany ćwiekami, metalowe bransoletki, tatuaże, wampirzy image. Przed państwem Natalia Sucharska.

Niedbały strój ukrywający kobiece kształty, włosy mysiego koloru, okularki, aparycja zagubionej nastolatki, która bardzo chce wtopić się w tło. Cała Natalia Sucharska.

Szatynka z odrostami na matowych włosach, dwójką dzieci, workowatą suknią i cieniami pod oczami, może i ładna, ale ogromnie zaniedbana. Tak, to też jest Natalia Sucharska, choć do rozwodu pozostanie Sucharska-Dębska.

Pięć kobiet o tym samym imieniu i nazwisku. Przypadek?

Raczej nie, skoro wszystkie zostały  w tym samym czasie wezwane do notariusza. Każda z pań mieszka w innym mieście, mają różne pasje, style życia. Są w różnym wieku, nie znają się. Co je łączy? Wspólny ojciec, o którego śmierci się właśnie dowiedziały, przy okazji odkrywając, że mają na tym świecie przyjazne dusze w postaci sióstr. Choć nie, z tymi przyjaznymi duszami nieco się zagalopowałam. Panie łypią na siebie podejrzliwie, a gdy już zaczną rozmawiać to... ratuj się kto może. Złośliwościom i ripostom nie ma końca. Jak się okazuje, nawet to najbardziej zahukane dziewczę matka natura wyposażyła w cięty języczek. Pięć Natalii w jednym pomieszczeniu to nieposkromiony żywioł, ale i... gwarancja dobrej zabawy.

W towarzystwie bohaterek komedii kryminalnej Olgi Rudnickiej Natalii 5 pewne są tylko dwie rzeczy: nie będzie ani cicho, ani nudno. Choć początkowo kobiety zamierzały po spotkaniu z notariuszem wrócić do siebie, życie szybko zrewidowało ich plany. W spadku po ojcu dostały po milionie na głowę, ogromną posiadłość do podziału i tajemnicę do rozwikłania. Z listu zostawionego przez tatusia-bigamisty o podejrzanej przeszłości wynikało, że w spadku dostały coś jeszcze, tylko muszą to odnaleźć. Co? Tego nie zdradził, licząc na inteligencję i ciekawość swych córek.

Nie przeliczył się, oczywiście. Kobiety zamieszkały w odziedziczonym domu w Mechlinie, doprowadzając do białej gorączki lokalną policję i siebie nawzajem. Skąd policja w tej fabule? Choć wszystkie znaki wskazują na to, że Sucharski popełnił samobójstwo, jeden ze śledczych ma pewne wątpliwości. Te pogłębiają się, gdy bliżej nieokreśleni osobnicy podejmują kolejne próby włamania do domu, choć nie bardzo wiadomo kto i czego tam szuka. W każdym razie, stąd obecność komisarzy Potockiego i Kurka, ich częste kontakty z siostrami. Kontakty, które szarpią ich nerwy bardziej niż niejedno spotkanie z przestępcami. 

O choleres Chryste Panie, za jakie grzechy takie sprawy na mnie spadają? Inni mają normalne zabójstwa, haracze, przemyt, a my teatralne samobójstwo i stado wariatek![1]

Tymczasem żywioł pięciu sióstr przeczesuje odziedziczony budynek w poszukiwaniu ukrytych wskazówek co do tajemniczego spadku. Opisać się tego nie da. Tzn. ja nie potrafię, bo Oldze Rudnickiej wyszło to znakomicie. Wreszcie dostałam taką komedię kryminalną, przy której nie tylko uśmiechałam się półgębkiem, ale także parkałam radośnie jak kucyk na widok owsa. Natalie mają cudnie różne charaktery i umiejętności. Doskonale się uzupełniają, choć one same jeszcze o tym nie wiedzą. Póki co, nie szczędzą sobie złośliwości, a ich rozmowy, kłamstwa i pomysły są tak pokręcone, że wplątane w jedną fabułę tworzą mieszankę iście wybuchową. 

Dialogi opierają się na dwóch schematach, ale bardzo skutecznie rozweselających. W pierwszym przypadku jedna z bohaterek rzuca jakiś pomysł, druga go nie rozumie, trzecia protestuje, czwarta wyjaśnia, piąta zrezygnowana zatwierdza. To oczywiście duże uproszczenie, ale ważny jest cel: ukazać różnicę charakterów, ale i solidarność, bo w końcu wszystkie zgodnie podejmują decyzję. W drugim przypadku, siostry trzymają się razem, tworząc wspólny front w starciu z przeciwnikiem. Wówczas jedna mówi przez drugą, stawiając na hałas, chaos i atak. Czy muszę dodawać, kto z takiego starcia wraca z tarczą?

Siostry, które skaczą sobie do oczu przy byle okazji, potrafią stać ramię w ramię, gdy leży to w ich interesie, kłamać nie mrugnąwszy okiem, kombinować, zwodzić, uwodzić, podzielić się obowiązkami, wspólnie opracować kolejny genialny plan. Razem są nie do zdarcia, nie do opanowania i nie do pokonania. Pomysły mają szalone, buzie niewyparzone, a misję niełatwą. Dom jest ogromny, pełen skrytek i tajemnic, a one nie bardzo wiedzą czego tak naprawdę szukają.

Natalii 5 Olgi Rudnickiej to świetna komedia kryminalna, w której autorka posłużyła się kilkoma motywami doskonale sprawdzającymi się w budowaniu humorystycznych fabuł. Wykorzystała zbieżność nazwisk, rozbieżność charakterów i doświadczeń sióstr, ich wady i spryt, wpadki i przypadki, damsko-męskie rozgrywki. Mocną stroną tego kryminału są dialogi pełne ironii i złośliwostek. Zebranie niełatwych charakterków pod jednym dachem prowadzi do wielu zabawnych sytuacji, a gdy w murach domu sióstr Sucharskich pojawiają się przedstawiciele płci przeciwnej... Nie, serio. Tego się nie da opowiedzieć, ale trudno nie być pod wrażeniem tempa, w jakim Natalie wymyślają kolejne historyjki na potrzeby swych gości i co z tego wynika, gdy kłamstwa wychodzą na jaw.

Śmierć Sucharskiego i jego tajemnice to okazja do tego, by zobaczyć zjednoczoną siłę jego córek, starcie charakterów i eksplozję zdumiewających pomysłów. Detektywistyczne zapędy kobiet obserwowałam z ogromnym rozbawieniem. Panie działają to naiwnie, to nad wyraz inteligentnie, cało wychodząc z opresji, prześcigając się w wymyślaniu mniej lub bardziej absurdalnych koncepcji i uczestnicząc w równie absurdalnych scenach. Natalię na początku ogromnie mi się myliły, więc czułam się niemal jak jedna z nich, bo i one same z trudem potrafiły zgadnąć, o której z nich mowa, nim w końcu opracowały plan, który pozwolił im (i mnie!) rozwikłać ten problem. W opracowywaniu planów okazały się zresztą całkiem niezłe. Za to z ich realizacją bywało różnie, dzięki czemu kryminał Olgi Rudnickiej okazał się komedią pełną gębą. Roześmianą gębą, oczywiście.

O kimś, kto umarł, mówi się, że odszedł. Ale w tym przypadku z jednym odejściem jest związane tyle nadejść, że głowa boli![2]

Trzymajcie się więc czego się da. Siostry Sucharskie nadchodzą!

***

Książkę polecam
miłośnikom komedii kryminalnych
wielbicielom zabawnych scen i dialogów
ciekawym co było tajemniczym spadkiem Sucharskiego
zainteresowanym co może wyniknąć z pobytu pięciu zwariowanych kobiet pod jednym dachem
szukającym lekkiej, rozrywkowej literatury

***

[1] Olga Rudnicka, Natalii 5, Wyd. Prószyński i S-ka, 2011, s. 173.

[2] Tamże, s. 92.

***

Olga Rudnicka Czy ten rudy kot to pies? - recenzja

Olga Rudnicka Cichy wielbiciel - recenzja

Olga Rudnicka Diabli nadali - recenzja

Olga Rudnicka Fartowny pech - recenzja

Olga Rudnicka Martwe jezioro - recenzja

Olga Rudnicka Zacisze 13 - recenzja

Olga Rudnicka na blogu