Barcelona [9] Plaça de d'Espanya i Magiczne Fontanny

Im bliżej wakacji, tym częściej myślę o powrocie do Barcelony. Tyle jest pięknych miejsc na świecie, których nie widziałam, ale cóż - najwyraźniej stolica Katalonii skradła moje serce. Przecież i tam nie zdążyłam wszystkiego tam zobaczyć! Może nawet stanęłabym w długaśnej kolejce przed wejściem do Sagrada Familia?

Tymczasem zabieram Was na Plaça d'Espanya (hiszp. Plaza de España) - jeden z głównych placów Barcelony. Nim wytyczono go w 1715 roku, mieściło się tu miejsce straceń.

Ostrzegam. Zdjęć będzie sporo.

Podobnie jak przez Plaça de Catalunya, tak i tędy przebiegają najważniejsze szlaki komunikacyjne. To dobra baza wypadowa. Mieści się tu biuro informacyjne ze świetnie przygotowaną ekipą. Mapki, bilety, wskazówki, płynny angielski i szerokie uśmiechy.

W centrum Plaça d'Espanya stoi fontanna.

Tuż obok, w dawnej arenie walki byków, mieści się galeria handlowa z tarasem widokowym. Leniwi, rozrzutni i nieświadomi, mogą w cenie 1 euro wyjechać na górę windą. Pozostali dostaną się tam przez galerię, ruchomymi schodami. My oczywiście należeliśmy do tej drugiej grupy. Przy okazji zwiedziliśmy budynek wewnątrz. Hiszpanie to mądry naród. Wiedzą jak robić ruchome schody, żeby człowiek jak idiota nie kręcił się po centrum handlowym, by wyjechać na samą górę. Szkoda, że u nas nie działa to równie sprawnie.

Obok areny wyczailiśmy rzeźbę Joana Miró, drugiego, obok Gaudiego, ważnego twórcy dla barcelończyków. Mnie akurat Gaudi dużo bardziej przypadł do gustu, ale nie ukrywam, że chętnie zwiedziłabym Fundació Joan Miró - muzeum sztuki współczesnej poświęcone temu twórcy (znajdują się ta: obrazy, rzeźby, tkaniny, prace graficzne, ceramiki; mieści się tam także audytorium i biblioteka, a poza twórczością Miró, także dzieła innych artystów).

Plac znajduje się u podnóży wzgórza Montjuic, o którym pisałam Wam w trzeciej odsłonie barcelońskiego cyklu. Widok ze wzgórza na Plaça de d'Espanya mogliście zobaczyć właśnie w tej wspomnianej notce.

Charakterystycznymi punktami placu są 47-metrowe Wieże Weneckie. 

W tej części Barcelony spędziliśmy najwięcej czasu ostatniego dnia, w oczekiwaniu na atrakcję, której po prostu nie mogliśmy ominąć. Zanim zegar wybił dziewiątą, pałętaliśmy się po okolicy, podziwiając ujęcia placu w krzywym zwierciadle.

Jeszcze nim postawiliśmy stopy w Katalonii, wiedzieliśmy, że nie może nas zabraknąć na Plaça de d'Espanya późnym wieczorem, kiedy budzą się fontanny. La Font màgica (hiszp. Fuente mágica) to kompleks fontann położonych między placem a Narodowym Muzeum Sztuki Katalońskiej. 

Wieczorem, jak sama nazwa wskazuje, robi się tu naprawdę magicznie. Przez ok. dwie godziny, z niewielkimi przerwami, trwa tu niesamowity spektakl artystyczny światło - woda - dźwięk. Opisać się tego nie da, zdjęcia nijak nie oddają atmosfery miejsca i chwili. Tam trzeba być i po prostu to przeżyć.

O miejsce na schodach, z których roztaczał się widok na fontannę (choć wydawało mi się, że go nie brakuje), trzeba było zawalczyć dość wcześnie. Na szczęście mieliśmy całkiem niezłe miejscówki, a gdy po jakimś czasie część ludzi się rozproszyła, mogłam prawie bez przeszkód przemieszczać się tu i tam, polując na różne ujęcia.

Stare przeboje, nowe przeboje, klasyka. Utwory leciały rozmaite. Była Celine Dion z soundtrackiem z Titanica, Rihanna, Metallica, a także utwory wielkich kompozytorów. Dla każdego coś dobrego.

To były nasze ostatnie chwile w Barcelonie (co nie znaczy, że nie pomęczę Was jeszcze kilkoma notkami). Z placu pojechaliśmy prosto na lotnisko. Tam zdążyłam zgubić telefon (został w autobusie kursującym pomiędzy dwoma terminalami, na szczęście został na tyle długo, że kierowca zdążył zrobić z owym pasażerem na gapę kolejny kurs i telefon trafił cały i zdrowy do mojej kieszeni - tak, tej samej, z której wcześniej mi wypadł, niektórzy nie uczą się na błędach). Następnie, wzorem pozostałych oczekujących na lot do Poznania, znaleźliśmy wolny filar i rozbiliśmy obóz. Zwinięta w kłębek na podłodze, zaliczyłam relaksującą, dwugodzinną drzemkę.

Musicie mi wybaczyć liczne zdjęcia z pokazu. Najzwyczajniej w świecie nie potrafiłam dokonać racjonalnego wyboru.

Między wpatrzonymi w pokaz ludźmi, stale kręcili się sprzedawcy wody, coli i innych napojów. Tymczasem zanosiło się na deszcz. W pewnym momencie, mąż zażartował, że handlarze powinni mieć w zanadrzu parasolki. Wyobraźcie sobie nasze miny, gdy chwilę po tym jak spadło na nas kilka kropel letniego, przelotnego opadu, panowie schowali napoje w krzakach, ochoczo ruszając między widzów z nowym asortymentem. Tak, były to właśnie parasole.

Śpicie już? Nie? To jeszcze kilka zdjęć.

A w następnej notce może wyskoczymy poza Barcelonę? Do Blanes albo klasztoru położonego na masywie Montserrat?

Zapraszam tutaj

Barcelona - La Rambla i nabrzeże

Barcelona - La Boqueria i Barri Gòtic

Barcelona - wzgórze Montjuic

Barcelona - Śladami Gaudiego: Palau Guell, Casa Batlló, Casa Milà

Barcelona - Śladami Gaudiego: Sagrada Familia

Barcelona - Śladami Gaudiego: Park Güell

Barcelona - Arc de Triomf, Parc de la Ciutadella i Camp Nou

Barcelona - Plaça de Catalunya