Barcelona [2] La Boqueria i Barri Gòtic

Od początku było wiadomo, że nie może nas zabraknąć w Barri Gòtic, Dzielnicy Gotyckiej znajdującej się tuż przy La Rambli, w sercu Starego Miasta (Ciutat Vella). Zanim jednak skręciliśmy w wąskie uliczki pełne barów, restauracji i niewielkich sklepików, wiedzeni ciekawością oraz chęcią napełnienia żołądków, udaliśmy się na zakupy na najbardziej znany barceloński targ spożywczy.

La Boqueria to ogromny tłok i mnóstwo kolorów. Lawirując między amatorami świeżych soków, owoców czy słynnych szynek, wciskałam obiektyw gdzie się da, uwieczniając na zdjęciach orgię barw i smaków.

 

Ogromnie przypadły mi do gustu kubeczki z owocami gotowymi do spożycia. Praktyczne rozwiązanie dla turysty, który nie ma w kieszeni nożyka do obierania kiwi albo ma ochotę na owocowy miks upchnięty w poręcznym opakowaniu.

Zaopatrzyliśmy się w takie kubeczki, dokupiliśmy do zestawu soki (limonka z miętą to mój zdecydowany faworyt) i ruszyliśmy obejrzeć pozostałe stoiska. A tam...

Cóż, są takie chwile, kiedy człowiek mocno zastanawia się nad przejściem na wegetarianizm... Widok oskórowanych owczych łbów czy pozbawionych skóry zajęcy sprawił, że czym prędzej pokicałam w inną stronę. W przeciwieństwie do tych, którzy już nigdy nigdzie nie pokicają.

W tłumie nietrudno czuć się obserwowanym. Na bazarze każdy czegoś wypatrywał. Niektórzy tego, co można upolować na obiad, inni tych, do których na obiad można się wprosić.

Niektórzy wpraszali się na obiad na tyle nachalnie, że trzeba im było obwiązać kończyny, by ukrócić próby podszczypywania pulchnych pośladków kucharek.

Od wpatrywania się łakomym wzrokiem na stoiska ze słodyczami, przytyłam pewnie ze dwa kilo. Na szczęście pobyt w Barcelonie był na tyle intensywny, że kilogramy te zgubiłam jeszcze tego samego dnia, spacerując uliczkami aż do zmroku.

Zapomniawszy o moim pomyśle przejścia na wegetarianizm, uwieczniłam na zdjęciach szynkę serrano (jamón serrano), surowe, suszone mięcho z udźców lub łopatek wieprzowych.

Wszystkie produkty są pięknie wyeksponowane. Kto by pomyślał, że widok poukładanych na stertach jabłek czy żelek może tak cieszyć oczy?

Z kubeczkami w dłoniach opuściliśmy bazar, przecięliśmy La Ramblę i skryliśmy się w cieniu zabudowy Barri Gòtic.

Ta średniowieczna dzielnica właściwie wyłączona jest z ruchu kołowego, można więc spacerować nią do woli na tyle, na ile oczywiście pozwalają tabuny turystów, którzy będą się przemieszczać razem z nami. Z prądem, pod prąd lub wcale, od czasu do czasu tamując ruch. Trudno się jednak dziwić, że ten i ów przystanie na chwilę, by podziwiać architekturę, witryny sklepów czy bogate menu licznych barów i restauracji, bo i jest co oglądać.

Wśród wielu wspaniałych budynków największe wrażenie zrobiła na mnie katedra Św. Eulalii.

Budowana od 1298 roku świątynia została ukończona dopiero w latach 80. ubiegłego wieku (co oznacza, że budowniczy Sagrady Familii nie muszą się stresować - byli lepsi od nich). Katedra poświęcona jest świętej Eulalii, którą Rzymianie torturowali chcąc wymusić na niej wyparcie się wiary chrześcijańskiej.

Dłuższą chwilę spędziliśmy siedząc przed monumentalną, pięknie zdobioną budowlą, czas jednak było ruszać dalej. Tuż obok, w Casa de l'Ardiaca, zatrzymaliśmy się na krótką sesję fotograficzną. W takich miejscach mogłabym siedzieć godzinami. Turystów było niewielu, czas jakby zaczął wolniej płynąć. Gdybym wcześniej nie zakochała się w Barcelonie, w tej chwili z pewnością zdobyłaby moje serce.

Przed wejściem do Casa de l'Ardiaca na skrzynce na listy siedział żółw, żółw najwyraźniej magiczny, bo każdy wchodzący do budynku człowiek, przystawał przy nim na chwilę, kładł rękę na kamienną skorupę i zamyślony tkwił tak przez moment. Nie wiem jak to działa, ale na wszelki wypadek zrobiłam to samo, przy okazji w myślach wypowiadając życzenie. A nuż się spełni?

Spacerując ulicami musieliśmy przystanąć na Carrer del Bisbe. Tu każdy turysta obowiązkowo pstrykał zdjęcia.

Wędrując dalej znaleźliśmy się na Plaça Reial, wokół którego skupione są liczne restauracje i kluby.

Oczywiście nie mogliśmy się nie pojawić na najważniejszym placu dzielnicy - Plaça Sant Jaume. Niegdyś mieściło się tu rzymskie forum oraz świątynia cesarza Oktawiana Augusta, dziś stoją tu ważne rządowe budynki, a sam plac jest miejscem organizowania wieców i demonstracji.

Sporo czasu spędziliśmy niespiesznie spacerując ulicami, zaglądając do kolejnych sklepików. Witryny przykuwały uwagę, choć przyznaję, że sklepy te najbardziej interesowały mnie, gdy były... zamknięte. Chwilami miałam wrażenie, że częściej fotografuję bramy zabezpieczające witryny po zamknięciu placówki, niż fasady kamienic.

Wracając do hostalu i tym razem ominęliśmy La Ramblę, wybierając spacer wzdłuż ruchliwej Vía Layetana.

Skręcając w boczną uliczkę odnaleźliśmy Pałac Muzyki Katalońskiej (Palau de la Música Catalana). Znajdujący się na liście światowego dziedzictwa UNESCO zabytek, służy jako sala koncertowa, w której wysłuchać można zarówno wykonań muzyki poważnej jak i rozrywkowej. Nie miałam niestety okazji zajrzeć do środka, ale obejrzane w Internecie zdjęcia mówią jasno: koncert w Pałacu jest z pewnością niezapomnianym przeżyciem.

Tymczasem w głowach krystalizował nam się kolejny plan. Z nabrzeża doskonale widoczne jest wzgórze  Montjuic. To właśnie tam stoi twierdza, w której rozgrywa się znaczna część akcji Więźnia nieba powieści Carlosa Ruiza Zafona (recenzja).

przy tej ulicy mieszkał Daniel Sempere,
bohater cyklu Cmentarz Zapomnianych Książek

***

Zobacz też:

Barcelona - La Rambla i nabrzeże