Spacerkiem po Biskupinie

W związku z tym, że wszyscy podniecają się Targami Książki w Warszawie, a ja siedząc w Poznaniu mogę tylko zielenieć wraz z wiosną (z tym, że ja z zazdrości), odgrzebałam zdjęcia sprzed dwóch miesięcy. Tak na pocieszenie, bo to był pierwszy ciepły dzień tego roku, na dodatek spędzony nie w pracy, a na urlopie. Całkiem miły, słoneczny dzionek, który postanowiliśmy spędzić na małej wycieczce. Wybraliśmy Biskupin, 21 marca jeszcze cichy i pusty. Właściwie cały nasz. 

Z jednej strony takie miejsca są fantastyczne, gdy tętnią życiem, odbywają się wystawy, pokazy, a atrakcje przyciągają ludzi z różnych stron, z drugiej - gdy nikt nie wchodzi w kadr, a ciszę przerywa jedynie rytm naszych kroków, zwiedzanie ma pewien specyficzny urok.

Tuż za bramą przywitał nas ten oto osobnik. Spytany o to, którędy do wioski, udał, że nie kuma.

Poradziliśmy sobie sami, wybierając ścieżkę prowadzącą wprost do bramy zrekonstruowanej osady.

Co prawda dostępu do większości pomieszczeń broniły całkiem współczesne kłódki, ale gdzie się dało wślizgnąć, tam też wtargnęliśmy bez pukania.

Zwierzątka! Cóż, historia historią, a ja jak zwykle sporo czasu spędziłam w pobliżu inwentarza jak najbardziej żywego i współczesnego.

Miłość tego pana kupiłam ubiegłoroczną, zeschniętą trawą.

W nagrodę za odwagę i refleks, który uchronił mnie od utraty palców, pan zza płotu zawołał kumpla i zorganizowali dla mnie pokaz walki na rogi.

Po skończonym przedstawieniu panowie brodząc w wodzie udali się na obiad, a ja, w towarzystwie męża, w stronę kolejnych zabudowań (głodna przeogromnie, bo z powodu dziwnej pory zwiedzania położona w pobliżu skansenu restauracja była nieczynna, a na wygrzebywanie mchu spod zwierzęcych kopyt byłam wciąż za mało zdesperowana).

Na widok pieca chlebowego nie zrobiłam się ani odrobinę mniej głodna. To był jedyny moment, kiedy to chciałam, by to miejsce tętniło życiem, a żwawy piekarz właśnie wyciągał w moim kierunku jeszcze ciepły bochen chleba.

Przy okazji zajrzeliśmy do muzeum, gdzie udało nam się nie tylko obejrzeć stałą ekspozycję, ale i wystawę przepięknych fotografii Marka Skubisza.

Po opuszczeniu muzeum, jeszcze chwilę kręciliśmy się po okolicy, aż w końcu nadciągająca chmara dzieciaków podjęła za nas decyzję o ewakuacji. Zrobiło się kolorowo, tłoczno i przede wszystkim - głośno.

Choć może to kiszki grały marsza.