To już dwa lata!, czyli o przeoczonych urodzinach

Z urodzinami jest tak, że swoje własne chętnie bym przeoczyła (prezenty możecie przysyłać, udając, że to bez okazji), ale przegapić blogowe? Cóż... Trochę wstyd.

Twór, któremu poświęcam lwią część wolnego czasu, wczoraj skończył dwa lata. Nie było tortu, świeczek, baloników, serpentyn, gratulacji i chóralnego wycia "sto lat". Za to, gdy o 12:09, kiedy zorientowałam się, że tego dnia zamiast zabierać Was na spacer po Biskupinie, powinnam podzielić się z Wami podsumowaniem tych dwóch lat, przerwałam pisanie recenzji (tak, kolejnego polskiego kryminału) i zabrałam się za tworzenie tej notki.

Myśli i słowa wiatrem niesione to:

570 postów

221 recenzji książek

30 recenzji filmów + mnóstwo filmowych opinii

3 wywiady

35 notek fotograficznych

ponad 218 tys. wyświetleń

476 obserwatorów na Facebooku

468 na Google+

361 na Bloggerze

1 wyzwanie - Polacy nie gęsi

niezliczona ilość komentarzy

niezmierzona satysfakcja i radość

A to wszystko pomimo braku konkursów przyciągających czytelników i łowców. Cieszę się ogromnie, że jesteście tu ze mną, że mam dla kogo pisać, z kim wymieniać uwagi. Dziękuję za każdy komentarz, zwłaszcza te, które są dowodem na to, że udało mi się Was zainteresować tekstem oraz zwracające mi uwagę na literówki i błędy (świadczą o tym, że naprawdę czytacie to, co piszę).

Mam nadzieję, że jeszcze długo tu z Wami będę, pisząc długie notki w nadziei, że choć niektórych uda mi się nie zanudzić. A tymczasem, sami zobaczcie, jak fajnie minęły mi blogowe lata.

Czy jest coś, czego po dwóch latach żałuję?

Tak.

Że nie założyłam tego bloga dużo wcześniej.