Barcelona [6] Śladami Gaudiego: Park Güell

Podróż po Barcelonie śladami Gaudiego była niezwykle fascynująca. Ślady artysty widoczne są w architekturze i witrynach sklepowych. Bez wątpienia twórczość architekta jest wizytówką miasta i trudno mi sobie wyobrazić, by stolica Katalonii mogła zachować swą magię bez wkładu Gaudiego w zabudowę przestrzeni miejskiej. Wyjątkowe projekty, charakterystyczna mozaika, niesamowita wyobraźnia. To po prostu robi wrażenie i zapada w pamięć.

Niedaleko naszego hostalu, znajdował się jeden z budynków zaprojektowanych przez mistrza - Casa Calvet. Jak na Gaudiego, kamienica jest niezwykle oszczędna w ozdoby i taka jakaś... hmmm... uporządkowana. Nie brak tu jednak charakterystycznych zaokrągleń czy elementów roślinnych. 

Casa Calvet należał do producenta tekstyliów. Został zaprojektowany tak, by połączyć ze sobą funkcje biznesowe i mieszkalne.

Tymczasem jednak, ruszyliśmy do innej części miasta -  dzielnicy Gràcia, w której mieści się Park Güell, ogród z ciekawymi elementami architektonicznymi. Wspinając się na wzgórze, na którym rozpościera się park, mogliśmy nacieszyć oczy takimi oto widokami.

Nieco poniżej parku znajduje się Real Santuario de San José de la Montaña, sanktuarium autorstwa Francesca Berenguera, ucznia i współpracownika Gaudiego. 

Poniższy budynek mój mąż wskazał jako idealne miejsce dla mnie. Fakt, mogłabym tam pewnie siedzieć godzinami w oknie, czytając książkę, głaszcząc kota, co jakiś czas spoglądając na panoramę miasta.

Wlewając w siebie kolejną butelkę już nie takiej chłodnej wody, wspinaliśmy się na wzgóze. Upał był niesamowity. Roztapialiśmy się my, roztapiały się zegarki.

W końcu jednak naszym oczom ukazała się brama do Parku Güell, ogrodu zaprojektowanego przez Gaudiego dla przyjaciela, którego zafascynowały angielskie "miasta-ogrody". Z założenia, miały tu powstać luksusowe rezydencje, otoczone zielenią. 

Pawilony, stojące po obu stronach kutej bramy, cieszyły się dużym zainteresowaniem turystów. 

Jeden z nich mógłby służyć jako miejsce akcji Jasia i Małgosi. Wyglądem przypomina piernikową chatkę.

Nas pawilony interesowały nieco mniej, więc ruszyliśmy tam, gdzie natężenie turystów na metr kwadratowy nie powodowało uczucia mocnego dyskomfortu. Co tu dużo mówić, czułam się jak w bajce.

Prace nad barcelońskim miastem-ogrodem rozpoczęły się w 1900 roku. Gaudi nigdy tego projektu nie ukończył. W 1914 roku z sześćdziesięciu budynków stały dwa, a sam pomysł został zarzucony. Sześć lat później władze miejskie oddały teren parku do użytku publicznego.

Przez chwilę odpoczywaliśmy w cieniu, podziwiając widoki, by w końcu ruszyć tam, gdzie kotłował się tłum turystów, w stronę Sali Hipóstila, która w zamierzeniu miała być halą targową.

Zmierzając po schodach w kierunku sali, podziwialiśmy szczegóły architektury, rzeźby, mozaiki, fontanny.

Schodów strzeże wąż na tle flagi katalońskiej...

...oraz salamandra (lub smok), która cieszyła się tak dużym zainteresowaniem turystów, że nie wystarczyło mi cierpliwości, by zapolować na miejsce siedzące przy fontannie i dać się uwiecznić na fotografii ze zwierzem, który w miniaturowej wersji okupuje wszystkie sklepy i stoiska z pamiątkami.

Sala kolumnowa obecnie gromadzi muzyków i drobnych sprzedawców o rozbieganych oczach namawiających turystów na zakup wachlarzy, magnesów na lodówkę czy kolczyków.

Strop sali wspiera się na 86. doryckich kolumnach, zdobiony jest mozaiką z potłuczonych butelek i kafelków oraz małych kamyków.

Nad salą, znajduje się taras widokowy. Jego krawędź stanowi zdobiona mozaiką, falista balustrada. Pięknie dekorowana, niezwykle długa ławka (110 lub 152 metry - nie mierzyłam, więc pojęcia nie mam, która wersja jest bliższa prawdy) to kolejne miejsce, gdzie trzeba zatrzymać się na obowiązkową sesję fotograficzną. Oszczędzę Wam jednak widoku mojej fryzury rozwianej przez kataloński wiatr.

Żywe rzeźby można spotkać nie tylko na ulicy La Rambla. Bilon wrzucony do miseczki uaktywniał kolorowego pana, który chętnie pozował do zdjęć, strasząc przy tym rozchichotane turystki.

Długo spacerowaliśmy po wzgórzu korzystając z tego, że im dalej od wejścia, tym mniej ludzi.

Ależ ten pan pięknie grał!

A ten za to pięknie... wyglądał. I bawił publiczność.

Tu miała znajdować się kaplica. Ze wzgórza roztacza się piękny widok na miasto i pana w panterce.

A to bardzo, bardzo mi się nie podobało. Żal mi było ogromnie przepięknych kaktusów i aloesów, tak bezmyślnie pociętych.

I to już ostatnia część wyprawy po Barcelonie śladami Gaudiego, ale stolica Katalonii ma jeszcze wiele do zaoferowania. Może więc zajrzymy w jeszcze kilka miejsc?

Zobacz także

Barcelona - La Rambla i nabrzeże

Barcelona - La Boqueria i Barri Gòtic

Barcelona - wzgórze Montjuic

Barcelona - Śladami Gaudiego: Palau Guell, Casa Batlló, Casa Milà

Barcelona - Śladami Gaudiego: Sagrada Familia