Arboretum w Kórniku, czyli w poszukiwaniu magnolii

W piątkowe popołudnie po pracy zwykle mam ochotę jedynie paść ryjkiem w stronę poduszki i udać, że mnie nie ma. Co prawda jeszcze nigdy udać mi się to nie udało, bo wystarczy rzut okiem na listę rzeczy do zrobienia na już, a nawet na wczoraj, bym ryjek otrzeźwiła zimną wodą i zabrała się do odhaczania kolejnych punktów, ale właściwie w każdy piątek powtarza się ten sam schemat. 

W ten poprzedni piątek nie było inaczej, ale za oknem było tak pięknie, że leżenie z ryjkiem w poduszce wydało się głupim pomysłem. Skłamałabym mówiąc, że wiatr był ciepły, a w ręce nie zmarzłam, ale i tak szkoda było siedzieć w domu. Po pracy śmignęliśmy więc z mężem do mieszkania po aparat i ruszyliśmy w kierunku Kórnika. 

Kórnik to taka miejscowość niedaleko Poznania, która kłuje w oczy zapisem swej nazwy. Czy nazwa ta wzięła się od kur i kurnika, czy raczej od korników - do końca nie wiadomo. Wiadomo natomiast, że warto tę pisownię zapamiętać, bo zupełnie inaczej prezentuje się pocztówka z pozdrowieniami z Kórnika niż ta, w której pozdrowienia ślemy z kurnika. Taki suchar. Uśmiechnijcie się przez grzeczność.
Dziękuję.

Kórnik to także miejscowość, która przez cały rok przyciąga znajdującym się w niej zamkiem. Mieści się w nim muzeum i Biblioteka Kórnicka PAN (jedna z największych bibliotek w Polsce), a gdy już turyści opuszczą mury budynku, hula w nim Biała Dama. Kobieta w białej rozłożystej sukni, uwieczniona na wiszącym w jednej z sal portrecie, tuż przed północą ów portret opuszcza, by na tarasie zamku czekać na rycerza dosiadającego czarnego konia i wraz z nim ruszyć na nocną przejażdżkę.

Teofila z Działyńskich Potulicka, dawna właścicielka zamku, zmarła w 1790 roku, ale zdaje jej się to nie przeszkadzać w nocnych eskapadach.

Nie przyszliśmy tu jednak zwiedzać zamku, choć z pewnością kiedyś to zrobimy (byliśmy tam raz, ale w czasach określanych jako "dawno, dawno temu") lecz wybrać się na spacer po pobliskim arboretum, a następnie krótką przechadzkę nad jeziorem.

Wikipedia twierdzi, że kórnickie arboretum jest największym i najstarszym w Polsce. Założył je właściciel zamku, Tytus Działyński, w I połowie XIX wieku. Kwitną tu magnolie, azalie, bzy, różaneczniki. Znajdziecie tu ponad trzy tysiące gatunków roślin. Botanik ze mnie żaden, ale to świetne miejsce na spacery. W piątkowe popołudnie arboretum było niemal puste, spacerowało się więc bardzo przyjemnie. Od czasu do czasu jakaś kaczka pociesznie przebierała łapkami uciekając przed dziecięcym entuzjazmem, ktoś czytał książkę siedząc na jednej z ławek, a para lada moment spodziewając się dziecka, ustawiała się do zdjęć z magnoliami w tle.

No właśnie. Magnolie. Co roku przyciągają zwiedzających jak magnes. W tym roku przyciągnęły i nas.

Zapraszam was serdecznie do obejrzenia najpierw zdjęć z arboretum, a później znad pobliskiego Jeziora Kórnickiego. Wycieczkę poprowadzi przewodniczka, za którą niełatwo nadążyć.

Zupełnie jak w tajemniczym ogrodzie.

Uczcijmy minutą ciszy kurtkę, która dnia następnego zakończyła swój żywot
w niewyjaśnionych okolicznościach.

Zamek zostawiamy za plecami...

...a przed nami jezioro. Nawet nie macie pojęcia, jak bardzo nie chciało mi się stamtąd wracać.

Jeśli będziecie w okolicach Poznania, koniecznie zajrzyjcie do arboretum w Kórniku. Pięknie tam.

*** FOTORELACJE Z PODRÓŻY ***