Joanna Opiat-Bojarska "Niebezpieczna gra" [RECENZJA]

Joanna Opiat-Bojarska
Niebezpieczna gra
Wyd. Czwarta Strona
2016
336 stron

cykl z Aleksandrą Wilk, tom 2

Joanna Opiat-Bojarska jest autorką trzech cykli kryminalnych i na zmianę to serwuje tom z Burzą Burzyńskim i Młodym, to z Anką Rogozińską, to z Aleksandrą Wilk. W swej najnowszej książce, poznańska pisarka zaserwowała czytelnikom spotkanie z ostatnią z wymienionych postaci, ale zrezygnowała z Poznania jako miejsca akcji, przenosząc bohaterkę, a tym samym fabułę, do Łodzi.

Do góry nogami

Aleksandra Wilk jest psychiatrą ze sporym bagażem problemów własnych. Wszystko to, co znajdziecie w tomie otwierającym cykl, czyli Grze pozorów, mocno dało jej w kość. Właściwie wywróciło jej życie do góry nogami. Na szczęście bohaterka wraca już do równowagi. Problem w tym, że jest postacią stworzoną przez Joannę Opiat-Bojarską, a to nie jest autorka, przy której bohater może odetchnąć z ulgą wiedząc, że nic złego go nie spotka.

Niebezpieczna gra nie ma tak silnie sensacyjnego charakteru jak poprzedniczka. Na szaleńcze pościgi po mieście nie mamy więc co liczyć (dla mnie to akurat plus, bo nie do końca odnalazłam się w konwencji Gry pozorów). Nie znaczy to, że będzie nudno. Co to, to nie. Na dzień dobry wylądujemy w rozpędzonej karetce, a w finale... nie... tego oczywiście nie zdradzę. Po drodze czekają na nas noce w luksusowym apartamencie, włamania, morderstwa, skłoty, licytacje, odgrzebywanie traum, niebezpieczni przeciwnicy, nierozwiązane sprawy z przeszłości, a na deser uciążliwa szwagierka, której wydaje się, że za pieniądze można kupić wszystko. Na przykład miłość dzieci brata.

Pacjent z amnezją i echa przeszłości

Cale zamieszanie zaczęło się od tego, że pacjent z amnezją, który po wypadku trafił do łódzkiego szpitala, rozmowny wprawdzie nie był, ale nazwisko panieńskie Aleksandry wymienił. A nawet wymieniał na tyle uparcie, że pracujący na miejscu lekarz, a przy okazji dawny znajomy Oli, zadzwonił do niej prosząc o przyjazd do Łodzi i identyfikację poturbowanego pacjenta.

Ola ląduje w Łodzi z przyjaciółką, Olgą. W planie jest szybka wizyta w szpitalu, a później babski weekend ze zwiedzaniem miasta w tle. Jednak plany planami, a rzeczywistość swoje. Aleksandra ładuje się w środek afery, której początek sięga do czasów sprzed dwóch dekad i w pewien sposób łączy się także z życiem naszej bohaterki.

Joanna Opiat-Bojarska, Poznań 2016

Karetką przez miasto, czyli o realizmie

Po raz kolejny, Joanna Opiat-Bojarska tworzy intrygującą fabułę, osadza ją mocno w rzeczywistej przestrzeni i dokonuje wszelkich starań, by czytelnik bez trudu doszedł do wniosku, że podobna historia mogłaby się wydarzyć naprawdę. Autorka lubi na własnej skórze sprawdzić to, o czym pisze. I nie ważne, czy chodzi o wiodący temat książki, czy o krótką scenę, jak np. wspomniana jazda karetką. Sama akcja ratunkowa nie zajmuje w powieści zbyt dużo miejsca, ale autorka do jej opisania przygotowała się doskonale. zaliczając przejażdżki ambulansem wraz z ekipą ratunkową. Dzięki temu scena wypada tak wiarygodnie, nie tylko pod względem dynamiki, ale i języka. W końcu każda grupa zawodowa ma swój specyficzny żargon zrozumiały dla wtajemniczonych. 

Także sceny z udziałem policjantów wypadają przekonująco. Wśród nich przyjdzie nam spędzić sporo czasu, bo w tle toczy się śledztwo dotyczące zabójstwa pewnej staruszki, prowadzonego przez Urszulę Zimińską, mocną postać tej książki. Zajrzymy więc na komisariat, weźmiemy udział w dochodzeniu. Dowiemy się też dlaczego Aleksandra Wilk tak bardzo nie lubi policjantów.

Przeszłość jak bumerang

W Niebezpiecznej grze Joanna Opiat-Bojarska porusza temat amnezji, a w centrum intrygi kryminalnej umieszcza dzieła sztuki. Nie będą to jednak obrazy, a... biżuteria. Piękna broszka z ważką znalazła się na okładce książki nieprzypadkowo.

Sporo miejsca poznańska pisarka poświęca prywatnemu życiu swej głównej bohaterki, dlatego warto sięgnąć najpierw po Grę pozorów, by poznać historię małżeństwa Wilków i przyczyny, dla których obecne życie bohaterki wygląda tak, a nie inaczej. Wszystko, co wydarzyło się w poprzednim tomie, mocno rzutuje na teraźniejszość. Równie duży wpływ na obecny bieg zdarzeń, mają historie jeszcze wcześniejsze, z czasów, kiedy Aleksandra była zbuntowaną, nastoletnią Olą.

W oczekiwaniu na trzeci tom

Niebezpieczna gra to dynamiczny kryminał z ciekawą intrygą, zahaczającą o świat kolekcjonerów dzieł sztuki i budzących emocje licytacji. To także opowieść o błędach i cieniach młodości, o echu dawnych zdarzeń i decyzji, o uczuciach wystawianych na próbę. Czyta się szybko, kartki właściwie same się przewracają i tylko jedno mi w tej książce przeszkadzało: mieszana narracja. Raz była trzecioosobowa, to znów historię opowiadano w pierwszej osobie. Moim zdaniem wprowadziło to zbyt dużo chaosu.

Po udanej, drugiej odsłonie cyklu z Aleksandrą Wilk, czekam niecierpliwie na tom trzeci. Mam nadzieję, że szwagierka Oli dostanie w nim po d... nosie, a autorka zaserwuje nam kolejną wciągającą historię.

Cykl z Anną Rogozińską:

Słodkich snów, Anno

Zaufaj mi, Anno - recenzja

Cykl Majewski i Burzyński:

Gdzie jesteś, Leno? - recenzja

Koneser

Bestseller - recenzja

Cykl z Aleksandrą Wilk

Gra pozorów - recenzja

Niebezpieczna gra

Zobacz też:

spotkanie autorskie z Joanną Opiat-Bojarską (2013) - fotorelacja

spotkanie autorskie z Joanną Opiat-Bojarską (2015) - fotorelacja

Z Anką Rogozińską po Poznaniu, czyli śladami bohaterki powieści Zaufaj mi, Anno

Joanna Opiat-Bojarska na blogu