Magdalena Knedler "Nic oprócz milczenia" [RECENZJA]

Magdalena Knedler
Nic oprócz milczenia
Wyd. Czwarta Strona
2016
656 stron

trylogia z Anną Lindholm, tom 2

Po drugi tom trylogii kryminalnej z komisarz Anną Lindholm sięgałam z ciekawością, ale i lekką obawą. Pamiętałam mój zachwyt debiutem Magdaleny Knedler, Pan Darcy nie żyje, ale i rozczarowanie kryminałem Nic oprócz strachu, otwierającym wspomnianą trylogię. Z jednej strony ciekawość pchała mnie w stronę Nic oprócz milczenia, bo przecież chciałam wiedzieć jak potoczą się dalsze losy Anny, Lajona, Ingvara i Lempi (tej ostatniej niestety w tym tomie zabrakło, co było dla mnie największym ciosem), z drugiej obawiałam się, że nie wciągnę się tak, jakbym chciała, a później będę marudzić na blogu.

Mogę wam teraz zdradzić, że ten tom bardziej przypadł mi do gustu niż poprzedni i to nie tylko dlatego, że zniknęły te drażniące wykrzykniki.

Weneckie zaułki

Magdalena Knedler całą akcję przeniosła do Wenecji, rezygnując z polskich czy szwedzkich miejscówek. Jakiś czas temu, David Hewson w swym Cmentarzu tajemnic udowodnił, że to miasto idealnie nadaje się na kryminalny plener. Ma swój specyficzny charakter, atrakcyjną formę i historię, wąskie uliczki i zaułki działające na wyobraźnię, sieć kanałów, w których ktoś może utopić się mniej lub bardziej przypadkiem. A gdy rozpoczyna się słynny karnawał, tak łatwo ukryć niecne zamiary za karnawałową maską.

To właśnie ten okres wybiera Magdalena Knedler na czas akcji Nic oprócz milczenia. Bawią się turyści i mieszkańcy, przebierańcy wędrują ulicami miasta. Gwar wypełnia zaułki. Choć... nie wszystkie. Może zdarzyć się tak, że traficie na wąską, cichą uliczkę. Jedną z tych, na których można popełnić morderstwo nie obawiając się świadków. Jedną z tych, na których można porzucić ciało i oddalić się niepostrzeżenie.

Korowód śmierci

Anna Lindholm usiłuje odzyskać spokój po wydarzeniach opisanych w poprzednim tomie. Jeśli lektura Nic oprócz strachu jest dopiero przed wami, koniecznie zadbajcie o to, by poznawać trylogię chronologicznie. W Nic oprócz milczenia jest tak wiele spojlerów, że zepsują wam one lekturę pierwszego tomu.

Magdalena Knedler, Kraków 2016

Tymczasem, pani komisarz mieszka u antykwariuszki, gadatliwej Włoszki, która sprawia wrażenie szczerej i sympatycznej, nieco szalonej kobiety, choć... sporo w tym jej wizerunku gry aktorskiej. O tak, Lucrezia jest świetną aktorką, starannie planującą każdy kolejny krok. Fakt, że gości policjantkę nieco wytrąca ją z równowagi, ale Włoszka nie wypada z roli. I tylko nieco bardziej się martwi, że wyjdą na jaw jej mroczne sekrety.

To właśnie Anna i Lucrezia trafiają na porzucone w zaułku ciało. Antykwariuszka jest przerażona, bo twarz denata jest jej znajoma. W Annie odzywa się instynkt śledczej. Od tej pory będzie towarzyszką comissario Antonio Vallego, stopniowo poznając mroczną stronę miasta i jego mieszkańców. Korowód śmierci na zwłokach z zaułka nie zaczyna się, ani nie kończy. Równocześnie ze śledztwem w sprawie morderstwa mężczyzny toczy się dochodzenie mające wyjaśnić kto i dlaczego zabił pewną kobietę w domu bogatego jubilera. Im dłużej obydwie sprawy będą się toczyć, tym wyraźniej będziemy widzieć, że mają one swoje źródło w zdarzeniach sprzed kilku dekad. I coś je łączy.

Śladami bohaterów i trzech panów w gondoli miłości

Wielowątkowy kryminał Magdaleny Knedler nie ma zbyt dynamicznej fabuły. Autorka raczy czytelników dużą dawką informacji o mieście, jego mieszkańcach i problemach, bohaterowie dzielą się swoimi obserwacjami i przemyśleniami, niejednokrotnie dość drobiazgowo analizując rzeczywistość. Myślę, że bez szkody dla fabuły można by było skrócić część scen (ale nie tych dotyczących samego miasta!), by całości nadać bardziej dynamicznego charakteru. Na szczęście wiele się tu dzieje na poziomie fabularnym, więc powieść nie nuży, a atrakcyjne tło tworzy wyjątkowy klimat. Napięcie, pisarka buduje w podobny sposób, jak w debiutanckim kryminale Pan Darcy nie żyje. Niedopowiedzeniami, urwanymi myślami, przerwanymi scenami i rozmowami, klasycznym "coś wiem, ale nie powiem" i "mam swój sekrecik, ale wam go nie zdradzę, wspomnę tylko o nim, abyście mieli nad czym rozmyślać" w wykonaniu kolejnych bohaterów.

Obraz Wenecji jest tu mocnym punktem. Wprawdzie autorka dokonała drobnych zmian topograficznych dopasowują przestrzeń do swoich pisarskich potrzeb, ale znaczna większość opisywanych miejsc istnieje w dokładnie takiej formie, w jakiej znajdziemy je w tym kryminale. Miłośnicy podróży śladami bohaterów będą więc zachwyceni! Choć pewnie zmartwi ich fakt, że nie będą mogli dotrzeć na wyspę Poveglii, bo przebywanie na opuszczonych wyspach Laguny Weneckiej jest zabronione. Autorka przemyciła też co nieco na temat stosunku mieszkańców do turystów czy życia w tym nietypowym mieście.

Duże znaczenie w tej historii ma wątek romantyczny. O rodzinie Anny będzie tu znacznie mniej niż w poprzednim tomie, za to liczba amantów się nie zmieni. Trzech panów krąży wokół bezczelnej policjantki. Komu uda się zatrzymać ją u boku? A skoro o bohaterach mowa... Zatęskniłam za Lempi, która była dla mnie najciekawszą postacią poprzedniej części. Tu rolę postaci wprowadzającej odrobinę kolorów do mrocznej, kryminalnej fabuły, częściowo przejęła włoska antykwariuszka.

Na koniec zdradzę wam jeszcze coś. Dawno z takim zainteresowaniem nie czytałam... noty od autorki. Dziękuję za wszelkie ciekawostki o Wenecji i nie tylko. Zarówno te zawarte w nocie, jak i te przewijające się przez powieść. 

Jeśli i wy zamierzacie wybrać się do Wenecji, czy to za sprawą Nic oprócz milczenia czy osobiście, pamiętajcie o jednym: gdy w progu zjawi się człowiek z morettą zasłaniającą twarz, to znaczy, że czas zacząć się bać.

***

Książkę polecam

miłośnikom wielowątkowych kryminałów

wybierającym się do Wenecji

planującym karnawał w Wenecji

szukającym kryminałów osadzonych w ciekawych miejscach

wielbicielom podróży śladami bohaterów

***

Trylogia z Anną Linfholm:
1. Nic oprócz strachu - recenzja
2. Nic oprócz milczenia

Inne:
Magdalena Knedler Pan Darcy nie żyje - recenzja