Daj palec..., czyli Targi Książki i darmowe przejazdy

Dziś krótko, bo właśnie czytam Siłę niższą Marty Kisiel, a zdecydowanie wolę się śmiać niż irytować.

W przyszłym tygodniu ruszają 20. Międzynarodowe Targi Książki w Krakowie. Jak zwykle szykuje się dużo ciekawych spotkań, planowanych, przypadkowych, z pisarzami, wydawcami, blogerami, czytelnikami, dnem portfela. 

A, właśnie. Portfel.

Organizatorzy wpadli na sympatyczny pomysł. Ci, którzy kupili jednodniowy bilet w kasie, będą mogli tego dnia za darmo podróżować komunikacją miejską. Fajne? Fajne. Okazuje się jednak, że tylko w teorii i nie dla wszystkich. 

Znacie takie powiedzenie: daj palec, a weźmie całą rękę? Mnie przypomniało się w kontekście targów i darmowych przejazdów. Bo uczestnicy TK zamiast się ucieszyć, zaczęli narzekać.

Dlaczego ci, którzy kupili bilet przez internet mają być poszkodowani?

Dlaczego za przejazdy muszą płacić blogerzy, którzy mają bezpłatne wejściówki?

Dlaczego darmowe przejazdy są tylko przy zakupie biletów jednodniowych, a nie czterodniowych karnetów?

Skoro bilet uprawniający do bezpłatnej jazdy można kupić tylko na miejscu, to znaczy, że trzeba zapłacić za dojazd na halę Expo. Dlaczego? Dlaczego??? DLACZEGO???

Organizatorzy okazali się cierpliwi. W końcu poszli niezadowolonym na rękę i ogłosili, że bilety zakupione przez internet także upoważniają do darmowych przejazdów. Lista pytań wcale nie jest przez to dużo krótsza. Lista pretensji też.

I tak sobie myślę, że może i ja powinnam dorzucić coś od siebie?

W końcu jedziemy z Poznania. Więc może zwrot za paliwo? Albo chociaż za opłaty na bramkach? A może udałoby się zagwarantować pierwszeństwo w kolejkach do autorów ze względu na posiadaną blogerską wejściówkę? I bezpłatne książki w zamian za to, że w ogóle chce mi się jechać przez pół Polski? Poprosiłabym też talony obiadowe i zagwarantowanie noclegów.

Przecież powinno mi się to wszystko należeć już za sam fakt wyrażenia chęci uczestnictwa w imprezie, prawda?

***

Wszystkim sfrustrowanym, pokrzywdzonym i niezadowolonym polecam Siłę niższą. Zamiast szarpać za wyciągnięty palec usiłując przy tym wyrwać całą rękę, może uda wam się wesoło spędzić kilka godzin w towarzystwie bohaterów powieści. Oni też nie mają lekko.

Jego diaboliczna uroda, która swego czasu skutecznie wodziła na pokuszenie, teraz zdawała się wyblakła i sprana, jak gdyby ktoś nadgorliwie wypłukał z niej wszelkie oznaki życia. Siwe pasma poczynały sobie coraz śmielej w zmierzwionej czarnej czuprynie, okolone sińcami brązowe oczy zapadły się i przygasły. Wychudły, blady już nie intrygująco, lecz niepokojąco, ubrany w ciemny, krótki płaszcza, spod którego sterczały patykowate nogi w dżinsach z jednej strony zwieńczone stopami w dawno niepastowanych butach, z drugiej zaś kościstym pozorem pośladków, Konrad Romańczuk w niczym nie przypominał posępnego muszkietera. Raczej przywiędły szczypiorek.
[Marta Kisiel, Siła niższa, Wyd. Uroboros, 2016]