Blogowy Flesz Filmowy * 24 *

Tytuł: Obecność (The Conjuring)
Gatunek: horror
Produkcja: USA
Premiera: 26 lipca 2013 (Polska), 27 czerwca 2013 (świat)
Reżyseria: James Wan
Scenariusz: Chad Hayes, Carey Hayes
Muzyka: Joseph Bishara
Zdjęcia: John R. Leonetti
Czas trwania: 112 minut

To jeden z tych filmów, które już z daleka do mnie krzyczą "nie zbliżaj się!". Wystarczyło mi spojrzeć na wiszący w centrum handlowym plakat. Puste pomieszczenie (piwnica? bunkier?), kobieca postać siedząca tyłem na krześle (martwa? żywa? jak wygląda jej twarz? co wyraża? złość? przerażenie? ból?) i lalka (złośliwy uśmiech, złowróżbne spojrzenie). Moja wyobraźnia fiknęła koziołka i galopem pobiegła nacieszyć się wystawą sklepu z zabawkami, gdzie królowały różowe jednorożce, złotowłose księżniczki i misie o poczciwych pyszczkach. Równowagę odzyskała z trudem.

W końcu, pewnego wieczoru, uzbrojona w lubelską porzeczkową odrobinę rozcieńczoną colą, nacisnęłam "play". I poszło. 

Liczna rodzinka wprowadziła się do dużego domu, jak się okazuje, już zamieszkałego. Co prawda nie przez ludzi z krwi i kości, ale to akurat wcale nie było plusem. Łatwiej się pozbyć zasiedziałej bandy meneli niż czegoś co nie zawsze widać, nie zawsze słychać, ale jak już się pojawi, to ciarki murowane. Cóż... rodzina Perronów trafiła do klasycznego, nawiedzonego domu.

Z pomocą nękanym przez zjawy przybywa małżeństwo Warrenów. Ed (Patrick Wilson) i Lorraine (Vera Farmiga) to światowej sławy badacze zjawisk paranormalnych, co to nie tylko potrafią wszelkie odstępstwa od normy wyśledzić, ale nawet skutecznie je wypłoszyć. W swoim domu mają całkiem pokaźny zbiorek demonów i innych straszydeł, zamkniętych w rozmaitych gadżetach. Generalnie, lepiej się tam nie pałętać, zwłaszcza jeśli we krwi ma się zgrabność słonia w składzie porcelany. Szkoda tylko, że Warrenowie mają córeczkę, która jak każde dziecko z natury jest ciekawska. No, ale to już inna historia.

W tej głównej Warrenowie próbują wskazać demonom drzwi wyjściowe, pomachać im na pożegnanie i wrócić do prowadzenia wykładów o paranormalnej tematyce. Oczywiście łatwo im nie pójdzie, bo o to właśnie chodzi, by się działo. Tu trzeszczało, tam wrzeszczało i było lekko straszno. 

Obecność trzyma w napięciu i ma całkiem ciekawą fabułę, czyli coś, czym horrory zwykle nie grzeszą. Nie ma tu zbyt wielu śmieszno-strasznych efektów (tych, co to mają być straszne, a widz boki zrywa ze śmiechu). Udało się też utrzymać uwagę widza bez stosowania tanich chwytów i krwawych manewrów. Nie było tak strasznie jak się spodziewałam, do dna lubelskiej nie dotarłam. Tym, co najbardziej mnie zaintrygowało jest wzmianka o tym, że podobna historia... zdarzyła się naprawdę. Ta moja racjonalna część natury każe prychnąć z politowaniem, tak wyznająca zasadę "panu bogu świeczkę i diabłu ogarek" jest mocno tym zaintrygowana.

zwiastun filmu

***

Tytuł: Borgman (Borgman)
Gatunek: thriller
Produkcja: Belgia, Holandia
Premiera: 28 lutego 2014 (Polska), 19 maja 2013 (świat)
Reżyseria: Alex van Warmerdam
Scenariusz: Alex van Warmerdam
Muzyka: Vincent van Warmerdam
Zdjęcia: Tom Erisman
Czas trwania: 113 minut

Zaczyna się tak: kilku facetów (w tym jeden ksiądz) gania po lesie z obłędem w oczach, aczkolwiek z jasno sprecyzowanym celem - dopaść ukrywającego się tam mężczyznę. Ów poszukiwany, to Camiel Borgman (Jan Bijvoet). Nie wiadomo kim jest, czym się zajmuje i dlaczego ktoś chce go wykurzyć z podziemnej kryjówki. Camielowi sufit wali się na głowę, ale uciec mu się udaje. Jemu i dwóm kumplom, którzy tkwili zagrzebani w podobnych norkach. Borgman wygląda jak włóczęga, wydziela zapach niepranych skarpet i zupełnie tym faktem niezrażony, puka do pierwszych lepszych drzwi, próbując wprosić się na kąpiel.

Nic z tego. Ale przecież wiadomo, że nie wygrywa ten, kto nie próbuje. Choć w następnym domu jest równie niemile widziany, a co więcej - ostro dostaje po ryju i innych częściach ciała od gospodarza, to jednak złe w dobre się obraca i Borgman dostaje przytulne lokum w ogródku, gdzie dyskretnie opiekuje się nim żona niegościnnego typa z twardą pięścią. Kobiecie zwyczajnie żal się zrobiło pobitego chłopa. A chłop wiedział jak to wykorzystać.

Warto tu zaznaczyć, że rodzina, do której trafia Camiel to taka typowa bogata familia z wiecznie zapracowanym ojcem i znudzoną matką, która od czasu do czasu wyżywa się artystycznie rzucając zanurzonymi w farbie szmatami, co w efekcie daje coś, co jedni zwą sztuką nowoczesną inni kolorowymi śladami szmaty o wartości równiej narzędziom użytym przy pracy. W ogrodzie szaleje ogrodnik, dziećmi zajmuje się mieszkająca z rodziną opiekunka. Pani domu się snuje, aż w końcu monotonię jej bytu przerywa chęć zabawy w Matkę Teresę. Kobieta opiekuje się włóczęgą, coraz mocniej się do niego przywiązując. Wokół dzieją się dziwne rzeczy. Borgman ma swój plan, a im bardziej się przygląda jego poczynaniom, tym bardziej widać, że wyniknie z tego masa problemów.

Wspólnie z kumplami z norek oraz pewnym duetem pań od brudnej roboty, coraz bardziej manipuluje członkami rodziny. Nie do końca wiadomo co się dzieje, niewiadomych i dziwnych zachowań bohaterów przybywa. Pojawia się coraz więcej kłótni, najmłodsza córeczka Mariny i Richarda zaczyna przypominać wcielone zło o anielskiej buźce i wszystko zmierza ku nieuchronnej katastrofie. 

Jaki jest plan Borgmana? Nawet po seansie teorii mam kilka, a sam film stał się przedmiotem żywiołowej dyskusji pomiędzy mną a mężem. I like it! 

Ten film wymyka się logice i klasyfikacjom. Dla mnie Borgman jest złem, które wpuszczamy do domu, poddając się mu i pozwalając sobą manipulować. Ono nie mówi: "zrób", ale ukazuje możliwości, odsłania te nasze cechy, które chowamy w sobie głęboko wmawiając sobie, że nas nie dotyczą. Jedni są bardziej podatni, inni mniej, ale każdy ma swoje słabości, które można wykorzystać w dowolnym celu.

Ten film jest równie refleksyjny, co... zabawny. Absurdalność niektórych scen rozkłada na łopatki. Jest humor, jest napięcie, są pytania. Mocno otwarte zakończenie jest dużym atutem, choć oczywiście chciałoby się dostać odrobinę więcej wskazówek.

Krótko mówiąc - jest to jeden z ciekawszych i oryginalniejszych filmów, jakie miałam okazję widzieć.

zwiastun filmu