Marta Kisiel "Dożywocie" Jak Licho kocham!

Marta Kisiel
Dożywocie
Wyd. Fabryka Słów
2010
376 stron

Życie nie jest sprawiedliwe, a spadki nie są rozdzielane po równo. Jeden otrzyma dworek na wsi, drugi fortunę na Hawajach, trzeci zaś... Lichotkę. Nie wyobrażajcie sobie jednak, że to ostatnie to takie byle co, jak mogłaby sugerować nazwa. Co to, to nie. Ceglany domek z werandą w sam raz dla jednej rodziny. Dookoła las, a więc i powietrze czyste, i ptaszki śpiewają, i na grzybki można się wybrać jesienią o nieludzkiej porze. Można się też cieszyć niczym niezmąconym spokojem, z dala od zgiełku miasta, korków, psujących się wind i innych utrapień stref silnie zurbanizowanych. Wiele można. Wystarczy tylko przymknąć jedno oko, by nie spoglądać na koślawą przybudówkę, a później drugie, by nie katować się widokiem upiornej, gotyckiej wieżyczki. 

Doprawdy, żadne to poświęcenie.

Z reguły to co ma zewnętrze, zawiera także i wnętrze. W przypadku Lichotki, bogate w drewniane ornamenty planowane, dywanowe dziury przypadkowe i kondycyjne niedostatki natury ogólnej. Oraz dożywotników. Domiszcze jest bowiem zamieszkane, a spadkobierca, który swym dzielnym tico zmierza właśnie na spotkanie odziedziczonego przeznaczenia, nie ma o tym pojęcia. Nie wie też, że domek marzeń, na widok którego pewna dama miała sczeznąć z zazdrości, a on sam, upojony owym sczeznięciem, siedzieć w tym czasie w swych włościach produkując kolejny wydawniczy bestseller, nie wie, że ów domek oprócz wieżyczki, kryje kilka innych niespodzianek. I wszystkie są niepożądane. 

Czasami, oprócz włości o różnym standardzie i zużyciu, spadkobierca otrzymuje też pieska lub kotka, niekiedy zaś tylko mrówki faraonki bądź stadko komarów przyssanych do oczka wodnego w zamierzeniu upiększającego ogród. Konrad Romańczuk odziedziczył uczulonego na pierze anioła-pedanta, pradawnego stwora z głębin zasiedlającego piwnicę (niegdyś siejącego zagładę, obecnie pretendującego do tytułu master chefa rodem z hell's kitchen), uduchowione widmo panicza, co to sam się w zaświaty wysłał strzelając sobie w zakochaną łepetynę, kotkę z charakterkiem i ostrymi pazurkami, pyskate utopce... Na tym nie kończy się lista nieco oryginalnych postaci przewijających się przez Dożywocie Marty Kisiel. 

Marta Kisiel migająca się od odpowiedzi na bardzo ważne pytanie
Kraków 2014

Jeśli chce się uciekać z miasta, to tylko do Lichotki. Tam, apsik! i alleluja, anioł zwany Lichem, odziany w podkoszulek z Garfieldem, z gołą pupą, ale za to w bamboszkach, posprząta, wypierze, zadba o rodzinną atmosferę, przytuli, rozczuli, noskiem pociągnie, kichnie, a czasem na chwilę przysiądzie na werandzie celem wydepilowania wywołujących alergię piór, by po chwili znów się krzątać po domu niczym jego perfekcyjny pan. Tam też, w piwnicy, powstaje najlepsze tiramisu, a gdy mieszkańców Lichotki zawiodą nerwy i zdrowie, znajdzie się także i rosołek. Potwór zwany Krakersem nie pozwoli nikomu umrzeć z głodu. 

A skoro jesteśmy już przy śmierci... 

Szczęsny - samobójca maniakalny, miłośnik poezji irytujący nad wyraz, widmo zbyt widoczne i nazbyt słyszalne, dusza przesiąknięta dramatyzmem, jękliwa dość i solą w oku Konrada będąca - to jeszcze jeden wart uwagi lokator. Dorzućcie do tego zespołu kilka drobnych stworzeń z gatunku tych, które nigdy nie pojawiają się nie czyniąc spustoszenia i pomyślcie co też może wyniknąć, gdy pod jednym dachem spotka się takie różnorodne i nieokiełznane towarzystwo.

Marta Kisiel integrująca się z blogerami
Kraków 2014

Gdybym miała uciekać z miasta, czego nie planuję tak jak i nie planowały tego bohaterki rozmaitych powieści "rozlewiskopodobnych, to popędziłabym do Lichotki tak ochoczo, że zostałyby po mnie jedynie puste regały i kurz na drodze. Tam nie sposób się nudzić! Jak nie mieszkańcy, to obcy - zawsze znajdzie się ktoś, kto namiesza, zamiesza i rozrusza towarzystwo. Co jeden to większy oryginał. Być może w takich warunkach nie powstałaby epokowa powieść, a i prowadzenie bloga książkowego mogłoby się okazać zbyt wielkim wyzwaniem, ale śmierć z nudów nie groziłaby mi ani przez chwilę. 

Nie wiem czym Marta Kisiel poi swą wyobraźnię, czym ja podkarmia, podkręca i jaki tuning stosuje, ale mam nadzieję, że ma spore zapasy pomysłów i humoru. Póki co, braku jednego i drugiego zarzucić jej nie można. Co krok, to dowcip. Co scena, to rechot. Co zdanie, to paszcza się śmieje. No, chyba, że Licho zalicza spotkanie z lokówką, wtedy makijaż spływa od nadmiernego zawilgocenia gałek ocznych. Biedny aniołek. Ti, ti, ti, maleństwo moje.

O bohaterach Dożywocia mogłabym mówić długo i entuzjastycznie, bo bez nich domiszcze byłoby tylko domiszczem, las lasem, a spadek spadkiem. W skrócie: rudera, chaszcze i kłopocik. Uwielbiam ich tak, jak tylko bohaterów literackich uwielbiać można najbardziej, a więc tak bardzo, że chętnie oddałabym utopcom własną wannę, Krakersowi kuchnię, Szczęsnemu drugi pokój, a i dla reszty coś bym znalazła. Licho wzięłabym do siebie, bo smarkające, poczciwe metr pięćdziesiąt z aureolką nad wyraz mnie rozczula. Znaki rozpoznawcze - celofanowe włosy, krzywo ostrzyżone na rozjechanego jeża, oskubane skrzydła, bamboszki, towarzyszy mu różowy królik[1]. Słodziak, prawda? No i fajnie by było mieć własnego anioła stróża, nawet jeśli to przede wszystkim on wymagałby opieki. 

w tej historii zabrakło tylko zwariowanych pingwinów...

O wszechobecnym humorze, dla odmiany, mówić nie będę. O tym się nie mówi, to się przeżywa. Bądź nie. Podobno Duńczyk, Ole Bentzen, umarł śmiejąc się podczas seansu filmu Rybka zwana Wandą. Lojalnie więc ostrzegam: pod tym względem Dożywocie może być szkodliwe, śmiertelnie wręcz. 

Zabawna i pomysłowa - brzmi to tak płytko, że nawet niewielkie utopce nie zdołałyby się w tym stwierdzeniu zanurzyć. Pisarstwo Marty Kisiel wymyka się poza utarte schematy, nawet, gdy jej bohater w tym samym czasie wymyka się z miasta na wieś. Cieszy się paszcza, złe emocje przegrywają w starciu z dużą dawką humoru i nawet zatwardziały mieszczuch może poczuć palącą potrzebę zamieszkania w wiejskiej scenerii. Oczywiście z aniołem, apsik!, gratis.

Na koniec, chciałoby się dwukrotnie zacytować samą autorkę.

Po pierwsze: PISZ. PISZ. PISZ. PISZ. PISZ[2].

Po drugie: Moja cierpliwość to nie Schengen, ma swoje granice[3].

Niecierpliwie czekam więc na nową książkę.

***

 Książkę polecam
miłośnikom niezwykłych historii o niezwykłych bohaterach
wielbicielom fantastycznych powieści humorystycznym
poszukującym świetnej rozrywki pozwalającej oderwać się od rzeczywistości
smutnym nieposiadaczom smarkającego anioła

***

[1] Marta Kisiel, Dożywocie, 2010, Fabryka Słów, s. 147.

[2] Tamże, s. 39.

[3] Tamże, s. 199.

***

Tu też warto zajrzeć

Marta Kisiel - Nomen omen (recenzja)

***

Kto może, temu zaleca się stawienie się tutaj:

Kto nie może, temu zaleca się, żeby jednak mógł.