Katalonia [1] Montserrat

Podczas pobytu w Barcelonie, pewni byliśmy tego, że choć na dwa dni wyskoczymy poza miasto. Co do drugiego celu podróży nie byliśmy pewni, ten pierwszy wybraliśmy jeszcze w Poznaniu: masyw Montserrat.

Rano wstaliśmy odrobinę później niż powinniśmy, co zemściło się na nas na miejscu, ale o tym później. Dotarliśmy do Plaça de d'Espanya i stanęliśmy w kolejce do informacji turystycznej. Na hasło Montserrat pani z informacji szeroko się uśmiechnęła, wyciągnęła jakieś rozpiski i zarzuciła nas wszelkimi potrzebnymi danymi. Ponieważ Barcelona to miasto przyjazne turystom, nie musieliśmy się zastanawiać czym i jak dotrzeć do Montserratu, jak dostać się do klasztoru i jak stamtąd wrócić. Zdecydowaliśmy się na bilet zintegrowany, który obejmował dojazd koleją z Barcelony pod masyw Montserratu, wyjazd kolejką linową na górę, nieograniczone przejazdy koleją szynową po masywie, a następnie powrót tymi samymi środkami transportu do Barcelony. W cenie był nawet przejazd z Plaça de d'Espanya do hostalu. Nie musieliśmy się martwić niczym poza tym, żeby nie zgubić biletów.

Podróż koleją zaowocowała przeziębieniem w środku lata. Dziewczę z Polski nie było przygotowane na klimę i trzęsło się całą drogę z zimna. Ale pal licho niskie temperatury, ból gardła i inne atrakcje tego typu - Montserrat zrobił na mnie szalone wrażenie! 

Montserrat jest dla Katalończyków miejscem szczególnym, duchowym centrum, miejscem mistycznym tłumnie odwiedzanym nie przez turystów i lokalną ludność. Mieści się tu klasztor benedyktynów. Sanktuarium Czarnej Madonny z Montserratu, patronki Katalonii, przyciąga pielgrzymów z różnych stron. To drugi pod względem znaczenia, po Santiago de Compostela, ośrodek pielgrzymkowy w Hiszpanii.

Z dołu klasztor prezentował się tak:

A ta żółta skrzynka to był nasz środek transportu...

Przyznaję, że do wyprawy nie przygotowałam się ani trochę. Jako dziecko Bieszczad (czyt. osobnik, który widząc górę po prostu musi na nią wejść) nie mogłam zadowolić się samym zwiedzaniem klasztoru i koniecznie chciałam się wspiąć na wyższe partie masywu. Cóż...

Gdybyście wpadli na pomysł, by na taką wycieczkę wybrać się w ukochanych, czerwonych sandałkach na śliskiej podeszwie, z całego serca Wam to odradzam. Chyba, że chcecie poruszać się na czworakach ku radości innych turystów, a po powrocie do hostalu owe sandałki wrzucić do kosza. Wasz wybór. Ja ostrzegałam.

Moim jedynym przejawem rozsądku było zabranie ze sobą gumki do włosów. Poniższe zdjęcie jest jedynym z kilkunastu, na którym moja czupryna sprawia wrażenie jako tako opanowanej (nie pytajcie więc jak wyglądam na pozostałych). Tak Aniu, właśnie odkryłaś Amerykę. W górach WIEJE wiatr.

Skały Montserratu tworzą przepiękne formacje. Z zachwytem rozglądaliśmy się dookoła. W którąkolwiek stronę nie spojrzeć, widok był przepiękny!

Klasztor obejrzeliśmy na razie tylko z zewnątrz, zostawiając sobie go na później. Wydawało nam się, że mamy sporo czasu, ale cóż - myliliśmy się okrutnie, bo sporo było ścieżek wartych zbadania, a nasza poranna opieszałość zaczynała się na nas mścić..

Sanktuarium Czarnej Madonny i klasztor Benedyktynów wznoszą się na wysokości 720 m n.p.m. Sam klasztor powstał w X wieku. W gmachu budynku mieści się muzeum (Museo de Montserrat), w którym zgromadzono zbiory archeologiczne oraz cenne malarstwo artystów katalońskich, hiszpańskich oraz zagranicznych. Znajdują się tu m.in. obrazy takich mistrzów jak Salvadore Dali, Pablo Picasso, El Greco, Alfred Sisley, Claude Monet, Auguste Renoir czy Edgar Degas. W muzeum niestety nie byliśmy. Zabrakło na to czasu.

Ruszyliśmy jedną ze ścieżek, nie sprawdzając nawet, dokąd prowadzi. Ludzi prawie na niej nie było, mogliśmy więc spacerować w niemal zupełnej ciszy. 

W końcu jednak uznaliśmy, że powinniśmy wrócić tam, gdzie kłębi się tłum turystów. Upływ czasu był nieubłagany, a przecież najważniejsze miejsca do zwiedzenia były jeszcze przed nami. Cofnęliśmy się więc w okolice klasztoru, a następnie ruszyliśmy drogą do Santa Cova (Świętej Groty). Szlak do niej prowadzący wyznacza 15 rzeźb (autorstwa m.in. Gaudiego) tworząc Monumentalny Różaniec.

Znów podziwialiśmy przepiękne formacje skalne. Mamut i mumia spodobały nam się najbardziej.

Jak sami widzicie, to nie był byle jaki spacer. Klasztor, spod którego ruszyliśmy był wiele kamieni dalej (no dobra, w tym miejscu przyznam, że część trasy przebyliśmy kolejką).

W końcu dotarliśmy do Santa Cova, gdzie w 880 roku znaleziono cudowną figurkę Matki Boskiej (Virgen de Montserrat). Zajrzeliśmy do kaplicy z reprodukcją figurki Madonny.

A stamtąd rozpościerały się takie widoki. Oto prawdziwe okno na świat.

Ta ściana, tak na moje oko, służyła tym, którzy chcieli o coś prosić Madonnę. Choć pewności nie mam, jako, że moja znajomość języka tubylców jest, delikatnie mówiąc, mizerna. Na ścianę rzeczy znalezionych mi to jednak nie wyglądało.

Spędziliśmy kilka minut w pogrążonej w ciszy kaplicy i ruszyliśmy dalej, tym razem pnąc się do góry. Zrobiło się już dość późno, głodni z plecaka wyjęliśmy więc kanapki, co spotkało się z entuzjazmem pewnego mieszkańca góry.

Posiliwszy się El Gato poinstruował nas, którędy mamy się udać do pustelni Sant Joan.

No to w drogę!

Jest!

Niestety mieliśmy za mało czasu, by dotrzeć do pustelni Sant Miquel (kto rano wstaje... a kto nie... i wszystko jasne), więc postanowiliśmy się po prostu wspiąć nieco wyżej. Niektórzy na dwóch nogach, inni na czterech. Niektórzy pewnie, inni walcząc z grawitacją. Dobrze, że do kompletu z sandałkami nie wzięłam ze sobą jeszcze sukienki...

Tutaj niby się cieszę, ale niestety jestem zbyt zmęczona, by wyglądało to na radość naturalnie wykrzesaną (poza podpatrzona u Azjatek, ale one wyglądały mniej idiotycznie).

A muminek obserwuje tę moją radość z kamienną miną...

Nerwowe spojrzenie na zegarek. Ups... Pędzimy na dół. Tzn. jedni pędzą, inni się ślizgają. Na szczęście nikt niczego nie złamał. Nasze ograniczenie czasowe wynikało z tego, że niestety ostatnia kolejka linowa, która mogła zawieść nas na stację, odjeżdżała dużo wcześniej niż by się chciało, a na myśl, że miałabym schodzić z tego kolosa na piechotę, wymiękały mi nie tylko sandałki.

Zdążymy zajrzeć do klasztoru czy nie zdążymy? Mąż sprawdza rozkład, ja szybko robię zdjęcia. Przynajmniej będzie ślad, że byliśmy w pobliżu.

Mamy jeszcze trochę czasu, więc zaglądamy do środka.

Oprócz pięknego wnętrza, w oczy rzuca mi się długa kolejka. Za czym stoi? Nie wiem. Jak daleko jest do jej początku? Nie mam pojęcia. Zdążę znaleźć odpowiedź na obydwa pytania, nim odjedzie ostatni wagonik kolejki? Nie sprawdzę, to się nie przekonam. Stajemy więc. Mimo mojego sceptycznego nastawienia do religii wszelakich, udziela mi się podniosła atmosfera. W końcu docieramy na górę i naszym oczom ukazuje się drewniana, romańska rzeźba Czarnej Madonny (La Moreneta). Do niej modlić się przychodzą pielgrzymi z całego świata. Madonna pochodzi z XII wieku. Siedzi na tronie, delikatnie się uśmiecha, jedną ręką obejmuje dzieciątko, w drugiej trzyma kulę ziemską. Nie wiem o co prosiła kobieta, która stała przede mną, ale mam nadzieję, że nie przyszła tu na marne. Jej spotkanie z Madonną było naprawdę poruszające, nawet dla mnie.

Ostatni rzut okiem na mury i wracamy do Barcelony.

Na pociąg na szczęście zdążyliśmy. Po chwili zostawiliśmy za sobą takie widoki.

Zapraszam tutaj

Barcelona - La Rambla i nabrzeże

Barcelona - La Boqueria i Barri Gòtic

Barcelona - wzgórze Montjuic

Barcelona - Śladami Gaudiego: Palau Guell, Casa Batlló, Casa Milà

Barcelona - Śladami Gaudiego: Sagrada Familia

Barcelona - Śladami Gaudiego: Park Güell

Barcelona - Arc de Triomf, Parc de la Ciutadella i Camp Nou

Barcelona - Plaça de Catalunya

Barcelona - Plaça de d'Espanya