Nie będę za tobą tęsknić...

Ta notka częściowo powstała podczas powrotu z najdziwniejszych Świąt Bożego Narodzenia, jakie przyszło mi spędzić. Wracałam przez most zanurzony we mgle. I tak sobie wtedy pomyślałam, że tak właśnie wyglądał miniony rok. Błądziłam we mgle, nie widząc wokół żadnych wskazówek i nie wiedząc dokąd zmierzam i co mnie czeka.

Kończyłam ją na tarasie mieszkania Bárbary, u której mieszkałam przez kilka dni podczas pobytu w Walencji. Temperatura powietrza przekraczała 20 stopni, a drzewa uginały się od pomarańczy.

Myślałam o minionym roku. Najgorszym, jaki przyszło mi przeżyć. Roku, za którym zdecydowanie nie będę tęsknić.

Kiepsko było od początku, bo już od drugiego stycznia. Co miesiąc pocieszałam się, że przecież nie może tak być bez końca, że po złym zawsze przychodzi dobre, a zła passa wreszcie zostanie przerwana. Nadzieja okazała się złudna, a w końcu przyszedł lipiec i świat rozpadł mi się na kawałki. Niektórych nie posklejam pewnie nigdy. 

Bywały takie poranki, kiedy już samo wstanie z łóżka było wyzwaniem. Bywały takie wieczory, których dziś nie pamiętam. Lub nie chcę pamiętać. Pomiędzy nimi ciągnęły się dni, które były nieustanną walką z własnymi słabościami. Nie zawsze mogłam odtrąbić sukces.

Nie dałabym rady, gdyby nie tych kilka osób, na które mogłam liczyć w chwilach, kiedy sama najchętniej zwinęłabym się w kłębek i zniknęła dla świata. Wtedy nauczyłam się, że czasem warto prosić o pomoc czy radę.

Ten rok był cholernie trudny, ale był też cenną lekcją. O sobie dowiedziałam się czegoś bardzo ważnego. Że tak naprawdę sama nie znam siebie ani swoich możliwości. I dopiero, gdy przychodzi moment próby, odkrywam w sobie cechy, których do tej pory nie dostrzegałam.

Sylwestra spędziłam w Walencji. Wybrałam się w tę podróż sama. Kiedy okazało się, że mąż nie będzie mógł mi towarzyszyć, długo biłam się z myślami. Zawsze przecież podróżowaliśmy razem i mam nadzieję, że jeszcze niejeden wyjazd przed nami. To nie była łatwa decyzja, ale potrzebowałam czasu dla siebie. Odpoczynku, możliwości przemyślenia pewnych kwestii z dala od codzienności. A gdzie miałabym do tego lepsze warunki niż w kraju, który pokochałam od pierwszej wizyty? W kraju, w którym czuję się jak w domu? 

Przeszłam w Walencji i okolicy wiele kilometrów, zrobiłam setki zdjęć. Mam "swój" bar, w którym kelnerka przytula mnie na powitanie i już nie pyta czy chcę do piwa szklankę. Wie, że nie chcę. Wciąż się gubię, ale niekoniecznie chcę znaleźć. Najciekawsze zakątki odkrywa się błądząc. Niezliczonej rzeszy Azjatów pomogłam uwiecznić rodzinne wakacje. Kalecząc hiszpański zyskiwałam sympatię i załatwiałam u tubylców kolejne sprawy. I nie, droga pani kasjerko, nie mam jeszcze karty stałego klienta w markecie Dia, ale kiedyś... Kto wie?

Cudownie jest znać teksty hiszpańskich kawałków puszczanych w czasie sylwestra. Zadawać pytania po hiszpańsku i czasem nawet rozumieć odpowiedzi. To daje kopa do nauki i dodaje wiary w siebie, a tego ostatniego bardzo potrzebuję. 

W nowy rok weszłam z dala od bliskich, ale paradoksalnie dzięki temu doceniłam to, jak dobrze jest mieć ich w swoim życiu. Weszłam weń z mocnym przekonaniem, że wyciągnę z niego ile się da. Nie mam wielkich planów ani oczekiwań. Nie zamierzam jednak marnować okazji, odpuszczać, uciekać, unikać. 

Najważniejsze jest to, by wstać tyle razy, ile się upada. I wyciągać wnioski, bo każdy upadek czegoś nas uczy.

Taki mam plan.

Xàtiva, jeszcze w 2017