Filmowa Kuba: "Dirty Dancing 2"

Dawno, dawno temu, zachęcona licznymi zachwytami, obejrzałam Dirty Dancing. Nie zaiskrzyło. Nudziłam się w trakcie seansu jak mops. Może teraz bardziej bym ten film doceniła, może nie. Faktem jest, że przez tamto rozczarowanie odpuściłam oglądanie drugiej części i pewnie długo bym tę produkcję omijała, gdyby nie moje poszukiwania kubańskich tropów w filmie.

Prawdziwej Kuby jednak w tym filmie nie znajdziemy. Występuje ona wprawdzie w tytule, który w oryginale brzmi Dirty Dancing: Havana Nights i w scenariuszu, ale plan zdjęciowy jest "oszukany". Widz jest przez całą produkcję przekonywany, że oto znalazł się na hawańskich ulicach czy parkietach, ale zdjęcia nagrywano w Portoryko. Nie ma więc co liczyć na autentyczne hawańskie plenery. Zresztą, w chwili, gdy film powstawał (czyli nieco ponad dekadę temu), Hawana i tak nie wyglądała już tak, jak pod koniec lat sześćdziesiątych, kiedy to rozgrywa się akcja filmu.

Dirty Dancing 2 ma prostą, dość przewidywalną fabułę. Do stolicy Kuby przeprowadza się amerykańska rodzina, małżeństwo Millerów z dwiema nastoletnimi córkami. Starsza, Katey (Romola Garai), należy do tych grzecznych, poukładanych dobrych uczennic, z którymi rodzice wiążą wielkie nadzieje. Chętnie widzieliby córką u boku chłopaka z dobrej rodziny, a konkretnie syna pracodawcy Millera. Ta jednak poznaje młodego Kubańczyka, Javiera (Diego Luna) i choć początek znajomości nie jest obiecujący, to z czasem młodym ludziom z różnych światów, udaje się znaleźć wspólny język. Skromna dziewczyna w ciuszkach pensjonarki na oczach widzów zmienia się w ognistą kubańską tancerkę.

Fabuła na kolana nie kładzie, ale to nie dla niej ogląda się ten film, a dla muzyki i tańca. Jest dynamicznie, barwnie i bardzo gorąco. W tle dokonują się przemiany społeczno-polityczne rzutujące nie tylko na życie bohaterów, ale i wszystkich mieszkańców Kuby oraz ich amerykańskich gości. Jest bowiem 1958 rok i od obalenia rządów prezydenta Batisty, Kubańczyków dzieli już tylko kilka kroków. Tymczasem na pierwszym planie rozkwita gorące uczucie.

Miło się tę produkcję ogląda, jeszcze przyjemniej słucha ścieżki dźwiękowej. To jeden z tych filmów, który ma w sobie ładunek pozytywnej energii. Nogi same rwą się do tańca. Mamy tu mocno zaznaczony kontrast pomiędzy Kubańczykami a Amerykanami, który wyraża się nie tylko w pozycji społecznej czy zasobności portfela, ale i innej percepcji rzeczywistości, a także (w końcu to film muzyczny) - w innym sposobie przeżywania emocji w muzyce i tańcu, czyli tym, co gra w Dirty Dancing pierwsze skrzypce.

Lekki, przyjemny seans.

zwiastun filmu

Zobacz też:

książki i filmy z Kubą w tle

literatura kubańska

opinie o filmach