Maggie Moon "Posiadłość" Jego miłość może zabić

Maggie Moon
Posiadłość
Wyd. Novae Res
2013
294 strony

- Dlaczego to miejsce jest wyjątkowe?

(...)

- Bo tutaj pani umrze[1].

Cóż, posiadłość rodziny Debrettów w Charlottshire robi wrażenie, ale czym by była, gdyby nie tajemnice kryjące się w jej korytarzach i salach? Jedynie olbrzymim budynkiem, świadectwem bogactwa rodu. Stare domy powinny mieć swą historię, trupy w szafach, ściany nasiąknięte wszelkimi emocjami. To właśnie czyni je wyjątkowymi. Maggie Moon w swej debiutanckiej powieści Posiadłość, zabiera nas właśnie do takiego miejsca, domu o mrocznej przeszłości (jak się okaże i teraźniejszość jej pod tym względem nie ustępuje), gdzie pojęcie trupa w szafie nie będzie jedynie metaforą, a w ściany wsiąka głównie strach i krew. Czyż można się oprzeć możliwości poznania historii rozgrywającej się na takim terenie?

Debrettowie od pokoleń zamieszkują to miejsce. Od czasu do czasu przeniesiemy się w przeszłość, by potowarzyszyć im i ich gościom, podczas kolejnego balu. Te podróże pomogą nam zrozumieć to, co dzieje się w czasach współczesnych i domyślać, że grupa młodych, uzdolnionych osób, która właśnie wybiera się do Charlottshire, może wpakować się w nie lada kłopoty.

W tej ekipie znalazła się Zara, tak jak i pozostali, studentka Wyższej Akademii Sztuki. Warsztaty malarskie, które w posiadłości Debrettów ma poprowadzić jeden z mistrzów pędzla, są dla niej czymś wyjątkowym. Jako jedna z nielicznych uczniów i jedyna w grupie szykującej się do wyjazdu, nie może się poszczycić ani pochodzeniem, ani zasobnością portfela. Gdyby nie stypendium - nigdy nie miałaby okazji rozwijać swojego talentu na prestiżowej Akademii, gdyby nie finansowa pomoc przyjaciółki, także i warsztaty pozostałyby w sferze mrzonek i snów. Wśród bogatych kolegów nie czuje się komfortowo, nieraz musi znosić docinki i pogardliwe spojrzenia. Na szczęście szybko znajduje wsparcie w nowo poznanym, sympatycznym rudzielcu Franku, który choć do imienia ma dołączone nazwisko wzbudzające szacunek, to nie ma w nim ani cienia poczucia wyższości, ani grama snobizmu.

Posiadłość była wspaniała. 

Wydawała się o wiele większa niż na zdjęciach, z otaczającym ją ogrodem, w którym żywopłoty przycięto w geometryczne kształty, broniąc przed wiatrem całe morze kwiatów i delikatnych roślin. Zara dostrzegła marmurowe fontanny, z których wesoło tryskała woda. Posiadłość z trzech stron otoczona lasem, co nadawało miejscu charakter pożądanej prywatności. Sam budynek miał ciemnobrązowe drewniane okiennice, oplecione pnącymi się do góry zielonymi liśćmi. Rezydencja wyglądała, jakby dawno temu zapadła w głęboki sen i nie miała najmniejszego nawet zamiaru obudzić się teraz, w dwudziestym pierwszym wieku[2].

Gospodarze przyciągają spojrzenia. Są jak wyjęci ze starych fotografii, ze swym zamiłowaniem do szermierki, strojami z dawno minionej epoki, niesamowitym błyskiem w oczach i arystokratycznymi manierami, z których przebijała duma z tego kim są i jakie wrażenie robią na innych. Jest w nich coś niepokojącego, w stylu bycia, taksujących spojrzeniach, jakby uprzejmość była tylko pozorna. Zara ich nie interesuje, w swych niewyszukanych ciuchach nie pasuje ani do przepychu wnętrz, ani jako godne towarzystwo dla bogaczy. Oczy braci skierowane są w stronę pięknej, posiadającej szlacheckie korzenie Carrie i dopóki to w nią będą wpatrzone, Zaraz może się czuć bezpiecznie.

Kłopot w tym, że nasza bohaterka ma tendencje do pojawiania się w niewłaściwym momencie o niewłaściwym czasie. Zgubić ją może spostrzegawczość i ciekawość, a nie ma nic niebezpieczniejszego niż stanowić zagrożenie dla kogoś, kto nie cofnie się przed niczym... Nawet najbrzydszy i najmniejszy kamień może uwierać, gdy wpadnie do butów w nieodpowiednim momencie[3]. Może więc lepiej przymknąć oczy na ślady krwi, nie zwracać uwagę na przerażenie w oczach personelu i nie interesować się tym, co kryją piwnice.

Maggie Moon
fot. Anita Gorczycka

Maggie Moon umiejętnie buduje klimat. Pokazując czytelnikowi przebłyski z przeszłości, stawia sprawę jasno - posiadłość nie jest bezpieczna i biada kobiecie, która wpadnie w oko braciom Debrettom. Zanim jednak poznamy prawdziwą naturę właścicieli posesji, zdąży się wiele wydarzyć. Olbrzymi budynek oraz okalający go las jest pełen tajemnic. Miejscowi przestrzegają przed zapuszczaniem się w puszczę, gdzie wilcze kły już niejednego pozbawiły życia, ale nie tylko tam czai się zagrożenie. Zara w ogrodzie ustawia sztalugę i uwiecznia krajobraz, jeszcze nieświadoma tego, w jakim miejscu się znalazła i że nie będzie to taka przygoda, o jakiej marzyła przed wyjazdem.

Posiadłość jest napisana bardzo starannie. Widać, że autorka przywiązywała wagę do doboru słownictwa, starając się uniknąć irytujących powtórzeń. Niektóre synonimy wypadały nieco sztucznie, ale to i tak lepiej niż gdyby tekst miał być naszpikowany w kółko tymi samymi wyrazami. Język powieści jest bardzo plastyczny. Maggie Moon szczegółowo opisuje ważne dla akcji miejsca. Początkowo przeszkadzały mi wymyślne określenia kolorów. U Maggie prawie nic nie jest pospolicie czerwone, zielone czy niebieskie. Autorka opisuje rzeczywistość używając sformułowań typu: morza mlecznych świec[4], zasłony koloru zachodzącego słońca[5], perłowo biała chusta[6], poły agrestowo zielonej sukni[7], bananowe obicia miękkich foteli[8]. W pewnym momencie doszłam jednak do wnioski, że opisy te jak ulał pasują do świata malarzy, dla których nawet biel i czerń mają wiele odcieni. Zresztą, co tu dużo mówiąc - fabuła wciągnęła mnie na tyle, że nie zauważyłabym jakichkolwiek potknięć, nawet gdyby były wielkości stalowoszarego słonia o mlecznych ciosach.

Trzeba przyznać, że autorka zadebiutowała naprawdę udanie. Mam słabość do historii o wielkich domach pełnych zakamarków oraz rodzinnych tajemnic, a Posiadłość doskonale wpisuje się w te zainteresowania. Są w tej powieści znane czytelnikom chwyty (biedna, dobra, inteligentna bohaterka z dużym talentem; wredna, piękna i bogata laska, która nie musi być w czymś dobra, by być ceniona, popularna i mieć bez wysiłku to, na co ta pierwsza ciężko pracuje; przystojni, tajemniczy, ale wzbudzający niepokój właściciele wielkiego budynku, okolonego mrocznym lasem; zamknięte piwnice i niedostępne dla gości piętro), ale nie brak miejsca na niespodzianki. Byłam bardzo ciekawa jak autorka zakończy tę historię. Umiejętnie budowała napięcie, coraz mocniej intrygowała mnie finałem. Dałam się zaskoczyć, bo choć miałam kilka pomysłów na to, co kryje mroczny sekret Debrettów, to akurat na takie rozwiązanie nie wpadłam.

Posiadłość jest obiecującym debiutem, więc mam nadzieję, że na tej jednej książce się nie skończy. Autorce nie brak pomysłów, na papier przeniosła je bardzo starannie. Odrobina pracy nad płynnością językową i mamy kolejną obiecującą polską pisarkę.

Niebezpieczne (...) jest włóczenie się po budynku, którego się nie zna. Zwłaszcza gdy ma się tendencję do pojawiania się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie[9]. Pamiętajcie o tym, gdy wpadnie wam do głowy, by nocą opuścić bezpieczne łóżko w domu gospodarzy i udać się tam, skąd dobiegają głosy, szelesty lub gdzie tańczą blade strumienie świateł.

***

Książkę polecam

miłośnikom thrillerów

wielbicielom wielkich, tajemniczych domów

chętnym do zgłębiania rodzinnych tajemnicy

ciekawym dlaczego las bywa bezpieczniejszy od domu

poszukującym interesujących debiutów

***

[1] Maggie Moon, Posiadłość, Wyd. Novae Res, 2013, s. 11.

[2] Tamże, s. 52-53.

[3] Tamże, s. 96.

[4] Tamże, s. 7.

[5] Tamże.

[6] Tamże, s. 8.

[7] Tamże, s. 9.

[8] Tamże, s. 18.

[9] Tamże, s. 115.

***

Maggie Moon, Sardegna - dziękuję za możliwość przeczytania książki!