I jak tu pisać o kobietach?

Wczorajsza notka miała zaczynać się tak:
Dziś Dzień Kobiet, więc będzie trochę o kobietach. O tych, których przygody śledziłam z przyjemnością i tych, dzięki którym w ogóle te przygody powstały. O kobietach sympatycznych i irytujących, o bohaterkach książek i filmów. A ponieważ uwielbiam wszelkie rankingi, więc i ta notka taką właśnie będzie miała postać.

Dalej miało być o ulubionych bohaterkach z dzieciństwa (Ania z Zielonego Wzgórza), o pisarkach, które wtedy lubiłam (wyszło na to, że czytałam głównie Krystynę Siesicką i Martę Fox, bo to były czasy, kiedy wolałam wspinać się po drzewach niż wzdychać do chłopców, w związku z czym bliższe były mi przygodówki Alfreda Szklarskiego, Adama Bahdaja, czy Zbigniewa Nienackiego niż nastoletnie miłości).


Od dzieciństwa miałam dotrzeć do dorosłości i pisarek, które teraz uwielbiam, czyli Hanny Kowalewskiej, która nie ma zbyt wielkiej konkurencji, bo znów okazuje się, że wśród moich ulubionych autorów brakuje kobiet. W czołówce króluje Haruki Murakami, tuż obok znajdują się m.in. Erich Segal, Milan Kundera, Marek Hłasko, Jeffery Deaver a ostatnio także Cormac McCarthy.

I jak tu pisać o kobietach?

Deszcz siąpił, ulicami biegali przedstawiciele obu płci ściskając w rękach przemarznięte róże i tulipany, pomysłu na notkę nie było, a i entuzjazmu do przesiadywania przed komputerem też. Na pocieszenie postanowiłam babskie święto po babsku świętować, czyli wybrać się do centrum handlowego i zostawić trochę wypłaty w sklepach odzieżowych. Co prawda aura zachęcała raczej do tego, żeby z książką i herbatą zaszyć się pod kocem, ale chęć zaopatrzenia się w wiosenny sweterek czy apaszkę przezwyciężyła lenistwo.

Snując się od sklepu do sklepu w końcu doszłam do wniosku, że to jest jeden z tych dni, kiedy na wieszakach nie ma absolutnie niczego atrakcyjnego i dalsze niemrawe pałętanie się po lokalach nie ma najmniejszego sensu. W każdym centrum handlowym jest jednak takie miejsce, skąd zawsze, ale to zawsze jestem w stanie wyjść z lżejszym portfelem, ale i iskierkami radości w oczach. Doskonale wie o tym mój mąż, więc za rękę zostałam zaciągnięta do księgarni (przyznaję, ani przez myśl mi nie przeszło stawianie  jakiegokolwiek oporu). Tylko oglądam - mruczałam, ale męskiej czujności nie zwiodłam. Po chwili mąż stał przy ladzie z "Podróżą do miasta świateł. Róża z Wolskich" Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk, którą już od dawna chciałam przeczytać oraz "Poradnikiem pozytywnego myślenia" Matthew Quick'a, na podstawie, której powstał niedawno przeze mnie oglądany film.

W drodze do domu "zahaczyliśmy" jeszcze o Biedronkę, gdzie w oczy rzuciło mi się "Miasteczko Salem" Stephena Kinga. Mam nadzieję, że mistrz wybaczy mi, że wylądował w koszyku między chlebem i płatkami kosmetycznymi a Coca-Colą.

Ostatnim punktem programu okazała się powieść "Wyznaję" autorstwa Jaume Cabré, czyli książka, którą przeglądałam za każdym razem, gdy byłam w księgarni. Czekała na mnie w domu w bardzo miłym towarzystwie.

Gdy się ma już rajstopy, a nie lubi goździków - nie ma jak dobra książka. Albo cztery dobre książki. I tylko róży trochę żal, bo przemarzła biedaczka. Jak wiele innych wczorajszego dnia.

radość w czterech tomach