Beata Pawlikowska "Blondynka w zaginionych światach" A na obiad... świnka morska!

Beata Pawlikowska
Blondynka w zaginionych światach
Wyd. G+J RBA
2011
300 stron

Trudno nie zauważyć, że w niemal opinii czy recenzji dotyczącej książek Beaty Pawlikowskiej narzekam na jej styl, po czym zapowiadam, że jak natrafię na jakąkolwiek inną podróżniczą publikację autorki, to i tak pewnikiem przytargam ją do domu. Sprawdziło się to i tym razem. Z jednej z ostatnich wypraw do biblioteki przyniosłam Blondynkę w zaginionych światach.

Szczerze mówiąc nie sprawdzałam w jaki zakątek świata zamierza zabrać czytelnika Blondynka. Tytuł brzmiał tajemniczo, zdjęcie z okładki pozwalało na snucie jedynie mglistych przypuszczeń, a not z wydawcy raczej nie czytuję. Okazało się, że "zaginione światy" to Meksyk, Peru, Kambodża i Wyspa Wielkanocna. Nieco mnie to zdziwiło. Skąd ta reakcja? Ano stąd, że w przypadku "Blondynki w zaginionych światach" sytuacja jest dokładnie taka sama jak to było przy Blondynce na tropie tajemnic (KLIK). Znów w moich rękach znalazło się wydanie zbiorcze łączące w sobie cztery książeczki formatu kieszonkowego. Dwie części już znałam z tych właśnie mini-wydań. Kambodżę i Wyspę Wielkanocną czytałam więc tylko w celu odświeżenia sobie informacji. Z większym zainteresowaniem zabrałam się za Meksyk i Peru.

Każda z czterech części, dotyczących tak różnych zakątków świata, zawiera całą masę ciekawostek.

Czy wiecie na przykład, że aztecką walutą były ziarna kakaowca, a o ich wartości świadczył fakt, że trafiali się spryciarze, którzy próbowali dokonać fałszerstwa, napełniając puste łupiny ziemią? Albo, że w meksykańskim metrze są osobne wagony dla kobiet? I nie chodzi tu o dyskryminację, a o bezpieczeństwo niewiast. 

-(...)mężczyźni meksykańscy nie mają szacunku do kobiet. Czasami traktują je instrumentalnie.

-Instrumentalnie? - podniosłam brwi, bo mimo woli wyobraziłam sobie orkiestrę pełną wiolonczeli w kształcie kobiet.*

Cytat ten wybrałam nieprzypadkowo. Oprócz tego, że uwiarygodnia ciekawostkę, o której Wam wspomniałam, to przy okazji stanowi też próbkę tej infantylnej, na siłę zabawnej części pisarstwa Beaty Pawlikowskiej, która niezmiennie mnie irytuje. Ale wróćmy do tego, co w tej książce dobre.

Jest tego sporo. Wspomniane ciekawostki, opisy, piękne zdjęcia, przytaczane przez autorkę legendy i historie pozwalające lepiej zrozumieć mieszkańców danych miejsc. Mam wrażenie, że gdy autorka ma do napisania tekst, który ma zmieścić się w formacie kieszonkowym, łatwiej jej ukrócić wodze wyobraźni i zamiast serwować kolejne historyjki z pogranicza jawy i snu, skupia się na konkretach, co zdecydowanie podnosi wartość jej publikacji. Tym razem niewiele było "natchnionych i nawiedzonych" fragmentów, które zwykle tak mnie drażnią. Skupiłam się więc na poznawaniu miejsc, które niegdyś były w posiadaniu wielkich cywilizacji. Piękne zdjęcia i charakterystyczne rysunki autorki jak zwykle świetnie uzupełniały tekst, pokazując to, czego nie podsunęła wyobraźnia.

Beata Pawlikowska pisze nie tylko o miejscach, ale i o ludziach. Schodząc z utartych, turystycznych szlaków poznaje przedstawicieli lokalnej ludności, dzięki którym lepiej poznaje dany region. Na rożnie pieką się świnki morskie, w zębach chrzęszczą smażone świerszcze, a Blondynka z właściwym sobie optymizmem snuje kolejne opowieści.

Tak, tę książkę z czystym sumieniem mogę polecić wszystkim miłośnikom egzotycznych podróży.

---

*Beata Pawlikowska, Blondynka w zaginionych światach, wyd. G+J RBA, 2011, s. 14.

---

Pozostałe recenzje książek Beaty Pawlikowskiej możecie przeczytać tutaj:

- Blondynka na tropie tajemnic

- Blondynka w Australii