Martyna Wojciechowska "Automaniaczka. Od rometa do rajdu Dakar" Trzeba mieć odwagę marzyć

Martyna Wojciechowska
Automaniaczka.
Od rometa do rajdu Dakar
Wyd. G+J RBA
2011
360 stron

Martyna Wojciechowska to nie tylko podróżniczka, kobieta, która pisze dla nas z krańca świata, zdobywczyni Korony Ziemi czy redaktor naczelna magazynów National Geographic i National Geographic Traveller. To także wielka miłośniczka motoryzacji, czego dowodem jest wydana w ubiegłym roku książka Automaniaczka. Od rometa do rajdu Dakar.

Odkąd pamiętam, byłam wychowana w przeświadczeniu, że... mogę wszystko. Że cokolwiek zapragnę w życiu robić - być przedszkolanką, stomatologiem, zawodowym żołnierzem albo sprzedawać zapiekanki w budce koło przystanku autobusowego - moi rodzice to zaakceptują[1] - pisze Martyna. Podczas gdy rówieśniczki autorki bawiły się lalkami, odgrywały role matek i żon, ona spędzała wolne chwile w warsztacie samochodowym ojca. Pachniało tom smarem i benzyną i było strasznie głośno od huku młotów uderzających o blachy, które w ten sposób, metodą chałupniczą, prostowano. Ale mnie, kilkuletniej wówczas dziewczynce, to zupełnie nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie![2] Zamiast bawić się pluszowymi misiami czy lalką Barbie, Martyna dzierżyła w ręce klucze i kombinerki. Miejsce bajek o księżniczkach i królewiczach zajęły opowieści o rajdach i motocyklach. Dziewczynka szybko zaczęła marzyc o tym, że kiedyś sama będzie śmigała na hałaśliwych jednośladach.

Jedenastoletnia Wojciechowska robiła co mogła, by uzbierać fundusze na zakup motorynki. W tym wieku ma się jednak niewiele możliwości zarabiania, ale przecież dla chcącego... Tak się jednak złożyło, że w tamtym okresie uczęszczała na prywatne lekcje angielskiego. Plan był prosty. Wystarczyło co jakiś czas opuścić którąś z lekcji, a zaoszczędzone w ten sposób pieniądze upchać w śwince-skarbonce. Choć sprawa szybko się wydała, cel został osiągnięty. Rodzice dołożyli się do zakupu jednośladu i tak oto Martyna stała się właścicielką Rometa. Z biegiem lat w garażu pojawiały się coraz to nowsze i szybsze maszyny. Bo Martyna, w właściwie Marta, uwielbia prędkość. Opisy szaleństw na dwóch kółkach autorki i jej znajomych przyprawiają o dreszcze. Przyjemnie się czyta o tych zwariowanych eskapadach, choć nie brak i smutnych aspektów motoryzacyjnej pasji. Wielu kolegów Wojciechowskiej nie dożyło publikacji jej książki...

Fotografia fotografii, a na niej dumna posiadaczka jednośladu

By zarobić na swą pasję Martyna chwytała się różnych zajęć. Przez pewien czas była modelką, choć szybko doszła do wniosku, że wdzięczenie się przed obiektywem i wieczne odchudzanie nie jest jej wymarzonym scenariuszem na życie. Kiedyś znajdę się na okładkach tych wszystkich magazynów, o których marzą modelki. Ale nie dlatego, że wyglądam tak czy inaczej, ale dlatego kim jestem.[3] - powiedziała rzucając pracę. Były to słowa prorocze, ale do sukcesu droga była daleka, a na dodatek wyboista, szutrowa, piaszczysta, błotnista i w niczym nie przypominająca wygodnych, niemieckich autostrad. Po drodze był Automaniak, magazyn motoryzacyjny, z którym nie łatwo było się przebić w telewizyjnym świecie, medialny szum wokół "Big Brothera" czy wymagająca praca w roli rzecznika prasowego. Na dodatek kobiecie nie było łatwo zaistnieć w świecie zdominowanym przez mężczyzn.

W końcu nadszedł rok 2002, a w raz z nim największy sprawdzian siły, determinacji, umiejętności organizacyjnych, nawigacyjnych oraz kierowania pojazdem terenowym. Martyna Wojciechowska wraz z kierowcą i pilotem rajdowym Jarkiem Kazberukiem zgłosiła się do rajdu Paryż-Dakar.

Opis zmagań z trudną trasą tego najsłynniejszego, ale i najtrudniejszego rajdu to coś, czego streścić się nie da i czego streszczać się nie powinno. Po prostu trzeba wziąć książkę do ręki, wraz z Martyną i Jarkiem wsiąść do samochodu, przemierzyć niegościnną Saharę i spróbować sobie wyobrazić jakie piekło przechodzą ci, którym zamarzył się udział w tym niezwykle trudnym wyzwaniu.

Książka jest pięknie wydana, bardzo bogata w fotografie, te z rodzinnego archiwum Wojciechowskich oraz te późniejsze, z czasów Automaniaka i rajdu Paryż-Dakar. Całość napisana jest bardzo przystępnie i nawet jeśli motoryzacja nie leży w sferze Waszych zainteresowań, nie będziecie mieli problemu ze zrozumieniem treści. Na większość tekstu składają się anegdoty, historie, relacje autorki. Technicznych terminów jest niewiele, a jeśli już się jakiś pojawi, wyjaśniany jest w sposób zrozumiały nawet dla kompletnego laika. Takiego jak ja, na przykład. Martyna potrafi pisać o swej pasji w taki sposób, że czytam jej teksty z zainteresowaniem nawet wtedy, gdy owa pasja kompletnie nie pokrywa się z moimi zainteresowaniami.

Podziwiam autorkę od dawna. Za siłę, determinację, charyzmę. Za to, że się nie poddaje, że uparcie dąży do celu. Po prostu wierzę, że trzeba mieć odwagę marzyć i mieć odwagę realizować swoje marzenia. Ba! Trzeba mieć odwagę czasem pójść pod prąd. Nawet gdy się później okazuje, że człowiek zrobił głupio...[4] Historia Martyny jest najlepszym dowodem na to, że nie są to słowa rzucone na wiatr.

Wspólne czytanie jest fajne ;)

---

[1] Martyna Wojciechowska, Automaniaczka. Od rometa do rajdu Dakar, wyd. G+J RBA, 2011, s. 21.

[2] Tamże, s. 29.

[3] Tamże, s. 124.

[4] Tamże, s.  353.