Scott Smith "Ruiny" Koszmar meksykańskiej dżungli

Scott Smith
Ruiny
Wyd. Albatros
2007
400 stron

Ostatnio długo przeszukiwałam czeluści Internetu w poszukiwaniu książki, która miała spełnić trzy wymogi. Po pierwsze: miał to być horror. Po drugie miał to być dobry, klimatyczny horror. Po trzecie: miał to być dobry, klimatyczny horror dostępny w mojej ulubionej bibliotece. Okazało się, że zadanie wcale nie było takie proste. W końcu przez gęste sito ostrej selekcji przebił się jeden tytuł. Z biblioteki wróciłam z Ruinami Scotta Smitha.

Streszczanie tej historii można by zacząć tak, jak wielu tego typu opowieści: to miały być zwykłe, szalone wakacje spędzone z grupą przyjaciół... I jak nietrudno odgadnąć, ze zwyczajnością nie miały nic wspólnego. No, chyba żeby za standard uznać utknięcie w meksykańskiej dżungli, w otoczeniu uzbrojonych, wrogich Majów, którzy i tak okazują się jednym z mniejszych problemów z jakimi muszą zmierzyć się bohaterowie "Ruin".

Grupa amerykańskich nastolatków tegoroczne wakacje postanawia spędzić w Meksyku. Amy i Stacy są przyjaciółkami, Jeff chłopakiem Amy, a Eric partnerem Stacy. Wolny czas spędzają w towarzystwie poznanych na miejscu Greków oraz Mathiasa, Niemca, który na wakacje przyjechał z młodszym bratem, Henrichem. Wakacje płyną beztrosko. We dnie opalali się na plaży, pocąc się jedno przy drugim na jaskrawych ręcznikach. Pływali i nurkowali z maską; spiekli się i skóra im złaziła. Jeździli konno, wiosłowali w kajakach, grali w minigolfa.* Sielską atmosferę psuje jednak opowieść młodego Niemca. Henrich poznał dziewczynę i postanowił wybrać się z nią na pobliskie wykopaliska. Mathias był temu przeciwny, ale nie potrafił wpłynąć na decyzję brata. Poirytowany wyszedł z pokoju, w którym mieszkali, a gdy do niego wrócił znalazł tylko zawierający mapkę list, w którym Henrich podał położenie wykopalisk.

Mijają kolejne dni, ale młodszy z braci nie daje znaku życia. W końcu zniecierpliwiony długim oczekiwaniem Mathias, wraz z amerykańskimi przyjaciółmi oraz jednym z Greków, wyrusza w głąb dżungli by wśród kryjących się w niej ruin odnaleźć Henricha. Wyprawie towarzyszą nieodgadnione spojrzenia mieszkańców dżungli, ten i ów próbuje odwieść młodzież od dalszej podróży. Jednak nic nie jest w stanie zniechęcić Mathiasa i jego kompanów, ani upał, ani moskity, ani coraz bardziej wroga, przytłaczająca atmosfera mijanych miejsc. 

Gdyby mogli przypuszczać jak skończy się spotkanie z Majami, jak jeden przypadkowy krok odetnie im szansę na powrót do domu, jak wielkie niebezpieczeństwo grozi im na oplątanym winoroślą wzgórzu, gdyby dane im było ujrzeć choć jeden kadr z tego, co miało ich czekać, nigdy nie opuściliby bezpiecznej, meksykańskiej plaży...

"Ruiny" rozkręcają się powoli. Niecierpliwie oczekiwałam pierwszych oznak grozy. Napięcie narasta stopniowo, ale konsekwentnie i z każdą kolejną stroną robi się coraz bardziej przerażająco. W horrorach nie szukam krwiożerczych potworów, wylewających się flaków, epatowania brutalnością czy szokowania okrucieństwem. Liczy się klimat, dreszczy emocji, stopniowo narastające napięcie i finał, który mocno odbije się w pamięci, ale nie ze względu na drastyczność końcowej sceny, a pomysłowe rozwiązanie.

Czy powieść Smitha spełniła moje oczekiwania? Zdecydowanie tak. Oczywiście można się przyczepić do tego i owego, jak choćby przewidywalnego epilogu czy nie do końca jasnej genezy zła królującego na wzgórzu, ale te drobiazgi w żaden sposób nie psują emocji towarzyszących lekturze. Jedynie fakt, że żaden z nastolatków nie miał przy sobie telefonu komórkowego nieco dziwi. Rozumiem, że koszt prowadzonych w ten sposób rozmów mógłby przekroczyć możliwości finansowe młodzieży, ale co innego nie korzystać z komórki, a co innego w ogóle jej nie mieć przy sobie.

Największymi autami Ruin jest stopniowo narastająca atmosfera grozy oraz towarzyszące jej napięcie prowadzące do mocnego końca. Mocną stroną są też sylwetki bohaterów. Każda z postaci książki ma wyraźnie nakreślony charakter, a opisy ich stanów emocjonalnych ułatwiają wczucie się w sytuację. Stronie psychologicznej tej książki nie mam nic do zarzucenia. Również sceny walki o przetrwanie są bardzo realistyczne, dobrze opisane. Jest w powieści kilka scen, przed którymi warto przestrzec bardziej wrażliwych czytelników. Klimat klimatem, ale to jednak horror, więc i krwi nieco będzie, i makabryczne momenty też się znajdą.

Na podstawie książki w 2008 roku powstał film w reżyserii Cartera Smitha. Seans jeszcze przede mną, ale plotki głoszą, że wersja filmowa na tle powieści wypada raczej blado, a i fabularnie różni się od pierwowzoru.

Mnie Ruiny Scotta Smitha zapewniły dwa emocjonujące wieczory. Stephen King tę powieść poleca. Polecam i ja.

*Scott Smith, Ruiny, przeł. Danuta Górska, Wyd. Albatros, 2007, s. 11.