Åsa Hellberg "Ostatnia wola Sonji" Spełnij swe marzenia!

To nie latem mam największą ochotę na lekką, urlopową literaturę, a w jesienno-zimowe wieczory, kiedy brak mi słońca, ciepła, kolorów i energii. Gdzieś między mrocznymi kryminałami, a powieściami pełnymi dramatów, staram się znaleźć czas dla literatury wypoczynkowej (tak zgrabnie nazwał relaksujące czytadła Mariusz Szczygieł).

Któregoś wieczoru wyłączyłam jesienną melancholię, zawinęłam się w koc i otworzyłam Ostatnią wolę Sonji, autorstwa szwedzkiej pisarki, Åsy Hellberg. Perypetie przyjaciółek? Czemu nie! Byle nie zabrakło w nich ciepła i humoru.

Nigdy nie jest za późni, żeby zmienić swoje życie, głosi napis na okładce. Trywialne? Owszem. Wytarte, wyświechtane, wyeksploatowane, powtarzane po wielokroć, do znudzenia. Nie zmienia to faktu, że o tym co trywialne, wytarte, wyświechtane, wyeksploatowane, powtarzane po wielokroć, do znudzenia, zapominamy niezwykle łatwo. Choćby znajomi rzucali nam cytatami z Coelho w twarz, choćby wypisywali nam owe złote myśli i wskazówki do pamiętników, na pocztówki i urodzinowe kartki, gdy przyjdzie co do czego, to wydaje nam się, że na zmiany jest za późno. Bo jak rzucić pracę, po piętnastu latach, gdy kredyt, bezrobocie, dzieci na utrzymaniu, odwagi brakuje, marzenia już dawno poszły w odstawkę? Jak odejść od partnera po dekadzie nieudanego małżeństwa, gdy obrączka wrosła w palec, a choć tak wiele dzieli, to jednak łączy budowa wspólnego domu, małoletni potomek, niespłacone raty za samochód, przyzwyczajenie i strach przed samotnością. Jak zerwać z tym, co towarzyszy nam przez lata? Jak odejść od tego, w czym się tkwi od niepamiętnych czasów? Jak zacząć od nowa, gdy to stare, choć nie daje szczęścia, wydaje się dużo bardziej bezpieczną alternatywą?

Sonja, Suzanne, Rebecka i Maggan przyjaźniły się od lat. Tej pierwszej już nie ma. Zostawiła po sobie puste krzesło przy wspólnym stoliku, roześmianą twarz rozświetlającą wspomnienia i zaskakujący testament. Zakładam bowiem, że niezbyt często się zdarza, że po śmierci jednej z przyjaciółek pozostałe dostają z góry po ok. 225 tys, złotych, przykaz, że mają schudnąć bądź przytyć (w zależności od obecnej wagi) i porzucić swe obecne zobowiązania (pracę bądź bezpłatny etat niańki dla wnuka), po czym po upływie trzech miesięcy i jednego dnia, ponownie zgłosić się do adwokata, w celu wysłuchania dalszych warunków.

Åsa Hellberg
[źródło]

Sonja była bogata, o czym żadna z przyjaciółek nie miała pojęcia. Prawdziwa fortuna czeka na damskie trio, o ile wszystkie zrealizują postanowienia zmarłej. Pewnie nie zdążyły jeszcze ochłonąć, gdy znów stawiły się w kancelarii i wysłuchały dalszej części testamentu. Ta była jeszcze bardziej zdumiewająca.

Przepiękny dom na majorkańskiej wyspie, wspaniały hotel w stolicy Wielkiej Brytanii, ekskluzywna restauracja w paryskim świecie luksusu - oto nowa rzeczywistość kobiet po pięćdziesiątce, którym wydawało się, że nic zaskakującego nie ma prawa się im przydarzyć. W pakiecie są pomocnicy. Przystojni, a jakże. To oni mają dopomóc bohaterkom w stawianiu pierwszych kroków w nowym życiu.

Åsa Hellberg napisała uroczą bajkę o spełnianiu marzeń. Nie zgodzę się z autorką, że wszystko to mogło zdarzyć się każdemu z nas[1], bo jednak zbyt wiele tu nieprawdopodobieństw i zbiegów okoliczności, zbyt dużo cudów i słodyczy, ale jeśli potraktować Ostatnią wolę Sonji, jako remedium na smutki, schron przed szarością i zbyt szybko zapadającym zmrokiem, to okaże się, że oderwanie tej historii od rzeczywistości wcale nie jest jej wadą.

Za sprawą Sonji, marzenia mają szanse się ziścić. Dałam się porwać atmosferze książki i zaczęłam rozmyślać nad własnym życiem. Gdybym nagle nie musiała martwić się o pieniądze, gdybym nie miała zobowiązań i żadnych kul u nogi, gdzie bym była, co bym robiła, jak zmieniłyby się moje życiowe cele?

Kontynuacja - Sekret Sonji,
pojawi się wiosną przyszłego roku.

Gdzieś, w drodze do dorosłości, kruszą się nasze wizje przyszłości. Przyszłe baletnice zostają pracownicami biurowymi, pisarki kończą księgowość, podróżniczki utykają między garami, a pieluchami, potencjalne właścicielki antykwariatów, wieczorami poprawiają klasówki i najeżone błędami wypracowania. Nagle nie pamiętamy, w którym momencie twarda rzeczywistość połknęła nasze marzenia, przeżuła, przetrawiła, wydalając nędzne resztki, które  mobilizują do wyjścia na Jezioro łabędzie, napisania opowiadania do szuflady, weekendowej wycieczki za miasto czy zaszycia się na kilka godzin wśród książek. 

Suzanne, Rebecka i Maggan dostają szansę, jakiej wielu im pozazdrości. Tylko czy będą potrafiły się odnaleźć w rzeczywistości tak odmiennej od dobrze im znanej? Czy nie zatęsknią za dawnym życiem?

Ostatnia wola Sonji to romantyczna komedia, która aż prosi się o ekranizację. Pełna jest znanych chwytów, charakterystycznych dla tego gatunku i zbiegów okoliczności, które nie dziwią choć powinny. Jest słodko i przewidywalnie, miłosne historie toczą się mało oryginalnym torem. A jednak z przyjemnością śledzi się perypetie pań przeżywających drugą młodość, bohaterek tak pełnych energii, że pozazdrościć im jej mogą wszystkie młodsze o dekady, wiecznie zmęczone marudy. Jeśli dodać do tego sporą dawkę humoru, różnorodność charakterów opisywanych postaci i cztery jakże różniące się od siebie plenery (Sztokholm, Majorka, Londyn, Paryż) dostajemy zwariowaną, ale i ciepłą historię, której uroku dodają miejsca, pazura bohaterki, a chaosu krążący wokół pań mężczyźni.

O przyjaciółkach dla przyjaciółek. O marzeniach dla marzycieli. Dla potrzebujących odrobiny wytchnienia po długim dniu, odrobiny słońca po jesiennej plusze i uśmiechu, gdy ten nijak nie chce się pojawić. 

Dziś wiem już wszystko o przyjaźni: to Wy mnie jej nauczyłyście.

Dziś wiem już wszystko o miłości: to Wy mi ją dałyście.

Dziś znam już swoją wartość: to Wy mi ją pokazałyście[2].

***

Książkę polecam

miłośnikom komedii romantycznych

wielbicielom historii o przyjaźni

poszukującym ciepłej i zabawnej powieści

potrzebującym lektury lekkiej i odprężającej

marzycielom

***

[1] Åsa Hellberg, Ostatnia wola Sonji, przeł. Dominika Górecka, Wyd. Czwarta Strona, 2014, s. 344.

[2] Tamże, s. 22.

***

egzemplarz recenzencki