Blogowy Flesz Filmowy * 5 *

Tytuł: "Paranormal Activity"
Gatunek: horror
Produkcja: USA
Premiera: 20 listopada 2009 (Polska), 14 października 2007 (świat)
Reżyseria: Oren Peli
Scenariusz: Oren Peli
Zdjęcia: Oren Peli
Czas trwania: 86 minut

Od jakiegoś czasu pewne młode małżeństwo ma kłopoty. Nie to, żeby im się pożycie nie układało, minęło zauroczenie czy przytłoczyła proza życia. W domu Katie (Katie Featherston) i Micah (Micah Sloat) dzieją się podejrzane rzeczy. A to drzwi trzasną znienacka, a to coś upadnie bez powodu. Nie dzieje się to za sprawą przeciągu w pomieszczeniu czy nudnej siły grawitacji. Mamy tu do czynienia z czystym złem, którego zamiary nie są znane, a postać niewidoczna.

Ależ ten film się dłużył! Trzaskające drzwi, migające światło, rozhisteryzowana kobieta i jej mąż niedowiarek. Przez długi czas scenariusz filmu mieści się w tym schemacie. Krótko mówiąc wlecze się niemiłosiernie. Nadrabia dopiero końcówką, tu już serce zadrżało, choć z łóżka nie spadłam. Może dlatego, że siedziałam daleko od krawędzi, a może z tego powodu, że nie była aż tak zaskakująca.

Pomysł ciekawy, napięcie rośnie stopniowo (i wolno), jak na tak niski budżet (11 tys. dolarów; film kręcony w domu reżysera) i krótki czas kręcenia (tydzień) - ostatecznie wyszło nieźle. Warto dodać, że ciekawe zakończenie Peli zawdzięcza Stevenowi Spielbergowi, który namówił reżysera na wprowadzenie zmian w pierwotnej wersji. A tak w ogóle to zakończenia są trzy, do wyboru do koloru. To wymyślone Spielberga najbardziej przypadło mi do gustu. Wszystkie trzy możecie zobaczyć TUTAJ.

zwiastun filmu

Moja ocena: 6/10

---

Tytuł: "Wesele w Sorrento" ("Den Skaldede frisør")
Gatunek: komedia romantyczna
Produkcja: Dania, Francja, Niemcy, Szwecja, Włochy
Premiera: 1 lutego 2013 (Polska), 2 września 2012 (świat)
Reżyseria: Susanne Bier
Scenariusz: Anders Thomas Jensen
Muzyka: Johan Söderqvist
Zdjęcia: Morten Søborg
Czas trwania: 116 minut

W pięknej willi w Sorrento, trwają przygotowania do ślubu. Astrid (Molly Blixt Egelind) i Patrick (Sebastian Jessen) lada moment przysięgną sobie, że się nie opuszczą aż do śmierci, a póki co urządzają się w tym urokliwym zakątku, czekając na przybycie gości. Jednak to nie historię młodych będziemy śledzić. Na horyzoncie pojawia się matka Astrid, Ida (Trine Dyrnholm), kobieta po przejściach. Rak pozbawił ją włosów, części piersi oraz męża, który wymienił żonę na małolatę z gatunku tych, na widok, których człowiek zastanawia się czym u niektórych wypełniona jest pustka między uszami, bo wydaje się, że rozumku tam mniej niż u Kubusia Puchatka. W drodze do Sorrento poznaje Philipa (Pierce Brosnan, obecnie najbardziej znany z reklamy herbaty), zamkniętego w sobie wdowca-biznesmena. Pod błękitnym, włoskim niebem rozwija się znajomość, której finał nie jest tak do końca przewidywalny. 

Susanne Bier ma na koncie sporo dużo lepszych filmów, co do tego nie mam wątpliwości. Wśród nich jest m.in. genialne, oskarowe W lepszym świecie oraz niemal równie dobre Tuż po weselu (z Madsem Mikkelsenem!). Wesele w Sorrento to zupełnie inny typ kina, lżejszy, bardziej pogodny, kojarzący się nieco z musicalem Mamma Mia!. Ogląda się ten film niezwykle przyjemnie. Wbrew pozorom historia wcale nie jest taka naiwna, a osadzenie jej w przepięknej scenerii sprawia, że jest to idealny film na wakacje. 

zwiastun filmu

Moja ocena: 7/10

---

Tytuł: "Mechanik" ("El Maquinista")
Gatunek: dramat
Produkcja: Hiszpania
Premiera: 9 kwietnia 2005 (Polska), 18 stycznia 2004 (świat)
Reżyseria: Brad Anderson
Scenariusz: Scott Kosar
Muzyka: Roque Baños
Zdjęcia: Xavi Giménez
Czas trwania: 102 minuty

Trevor Reznik (Christian Bale) cierpi na bezsenność. Uciążliwe, powiecie, ale co z tego? Mało to ludzi ma problemy z zasypianiem? Fakt, ale ilu z nich nie śpi od roku? Al Pacino w Bezsenności cierpiał dużo krócej, a i tak snuł się jak cień ledwie łącząc fakty. W przeciwieństwie do postaci granej przez Pacino, Reznik nie musi intensywnie myśleć nad rozwiązaniem kryminalnej zagadki. Trevor jest mechanikiem. Jak się jednak okazuje i w tej pracy potrzebne jest pełne skupienie. Wokół bohatera dzieją się różne dziwne rzeczy. Śledzą go podejrzani ludzie, atmosfera się zagęszcza, dochodzi też do wypadku. Niewyspany, zmęczony Reznik sam nie wie co z tego wszystkiego jest snem, co jawą. Im bliżej napisów końcowych, tym bardziej zrozumiałe staje się to, co spotyka Trevora. I bardziej zaskakujące.

Film Andersona trzyma w napięciu, Bale spisał się znakomicie miotając się między jawą a snem, próbując zapomnieć, zrozumieć, uwolnić się od obsesyjnego spoglądania przez ramię w poszukiwaniu tajemniczego prześladowcy. Co takiego zdarzyło się w życiu Trevora, że nękają go wizje, koszmary i podejrzane typy?

Choć akcja filmu rozgrywa się w Los Angeles, zdjęcia nakręcono w Barcelonie. Kosztowało to sporo pracy, bo zmienić musiano każdy szczegół - od serwowanych alkoholi po tablice rejestracyjne samochodów, by przystosować je do amerykańskich realiów. Bale, by zagrać wymizerowanego Reznika, narzucił sobie rygorystyczną dietę, wskutek której schudł prawie 30 kilogramów. Efekt jest porażający.

zwiastun filmu

Moja ocena: 7/10

---

Tytuł: "Charlie" ("The Perks od Being a Wallflower")
Gatunek: dramat
Produkcja: USA
Premiera: 8 września 2012 (świat)
Reżyseria: Stephen Chbosky
Scenariusz: Stephen Chbosky
Muzyka: Michael Brook
Zdjęcia: Andrew Dunn
Czas trwania: 103 minuty

Charlie (Logan Lerman) ma kilkanaście lat i styl, który nie przysparza mu zbyt wielu znajomych. Jako typowy outsider nie ma lekko w nowej szkole. Trzyma się z boku, brakuje mu przyjaciół, z problemami zmaga się samotnie. W końcu jednak zwraca na niego uwagę para przyjaciół, Patrick (Ezra Miller) i Sam (Emma Watson). Oboje są równie ekscentryczni, ale w przeciwieństwie do Charliego, mają siebie oraz paczkę znajomych. Między całą trójką zawiązuje się nić porozumienia, a sam Charlie pozna zupełnie inne życie, w gronie rówieśników, które gwarantuje mu wsparcie i zrozumienie. 

Charlie to zaskakująco dobry film o młodych ludziach, borykających się z problemami tak dobrze znanymi nastolatkom. Przyjaźń, miłość, odrzucenie. Pierwsze zauroczenie, pierwszy pocałunek, pierwszy kac. Mnóstwo szaleństwa, ale i rozczarowania. Imprezy, ale i chwile zadumy. Ta produkcja łączy w sobie wiele emocji w niezwykle wyważony sposób, dzięki czemu Charlie nie jest ani głupawą komedią, ani łzawym melodramatem. Jest mądry, ciepły, zabawny, ale i nostalgiczny oraz bolesny. 

Mogłoby się wydawać, że to produkcja wyłącznie dla nastolatków. Nic bardziej mylnego. Ta wspaniała historia trafi do widzów w każdym wieku (no, może oprócz dzieciaków zrzucających mleczaki lub raczkujących w pampersach z Myszką Miki). 

Ogromnie byłam ciekawa jak w nowych odsłonach wypadną Ezra Miller i Emma Watson. Oboje wydają się wprost stworzeni do swoich ról i jestem pewna, że jeszcze nie raz nas zaskoczą. Watson z gracją wyskakuję z szufladki opatrzonej etykietą "Hermiona Granger" i pokazuje swój nowy, drapieżny wizerunek. Charlie przekonująco wypada nie tylko aktorsko, ma wspaniały scenariusz (oparty o powieść, za którą zamierzam zabrać się już niedługo) i rewelacyjną muzykę. Na ścieżce dźwiękowej znajdziecie m.in. Heroes Davida Bowie oraz Asleep zespołu The Smiths.

zwiastun filmu

Moja ocena: 8/10