Jaka jest blogosfera książkowa? O miodzio-recenzjach i innych bolączkach

Być może to było tylko jedno spotkanie.
Być może to tylko jeden artykuł.

Będę jednak optymistką i ośmielę się stwierdzić, że istnieje realna szansa, że tradycyjne media dostrzegą nasze małe, niedoceniane poletko: blogosferę książkową.

Nie wiem czy wśród blogów jest druga tak strefa jak nasza: ogromna, stale się rozrastająca, a jednak wciąż na marginesie. Tak jak wszędzie, tak i tu, są strony wybitne, bardzo dobre, rozwojowe, przeciętne, kiepskie i marnujące miejsce w sieci. Czasem trzeba się przebić przez kilka(naście) słabych blogów, by trafić na prawdziwe perły. Niestety piszemy o książkach, co z miejsca wykreśla nas z rozmaitych rankingów, plebiscytów, zestawień. W oczach innych "sprzedajemy się" za "darmowe" egzemplarze książek, o których nie piszemy źle z obawy przed zerwaniem współpracy. Bo przecież jeżeli nie współpracujemy z wydawnictwami, to nie współpracujemy z nikim. Nie dla nas plenery z książką z pieniądze biur podróży, nie dla nas testowanie wytrzymałości regałów (łóżka już tak - ale, żeby powstrzymać tych, którzy właśnie rezerwują sobie adres na bloga w nadziei, że dzięki pisaniu recenzji urządzą sobie sypialnię - donoszę, że nie jest to w blogosferze książkowej standard).

Żalę się?

Skąd! No, może trochę, ale przecież wiadomo na co się piszę, poruszając na takie a nie inne tematy. Z książką w dłoni zrobię o wiele mniejszą furorę niż w ekstra ciuchach, na wypasionych wczasach ze świetnie wychowanym dzieckiem trzymanym za rękę. Tym samym blog książkowy, ma mniejszą siłę przebicia niż modowy, lajfstajlowy czy parentingowy. 

Nie wiem czy w Polsce czytamy coraz mniej czy więcej, bo statystyki grzmią na alarm, a w komunikacji miejskiej obserwuję zupełnie co innego, a tak naprawdę jedno i drugie to tylko mały, niereprezentatywny wycinek całości, więc nie ma co się podniecać, ani wpadać w panikę. Jest jak jest. Książki to wiedza, rozrywka, świetny sposób na spędzanie wolnego czasu. Kto tego nie wie, trudno. 

Zanim popłynę na fali dygresji w stronę zachodzącego słońca, wrócę do powodu, dla którego zamiast pisać o Zrób to w Warszawie (co się odwlecze, to się napisze jutro), jęczę, że taka jestem niedoceniana, choć przecież szczęśliwa (uwielbiam tego służącego wydawnictwom, grafomańskiego stwora - no, kto mi zabroni? kto?). Może mam szczęście, a może to norma - ale blogerzy książkowi, których miałam okazję poznać na żywo, to prawdziwi pasjonaci. I ta pasja trzyma nas w swoich szponach dość mocno. Uwielbiamy zdobywać nowe tytuły (zdarza nam się je kupować, pożyczać od znajomych czy z biblioteki, ale ciiii, to tajemnica - nie psujmy wizerunku "sprzedajnych blogerów"), zatapiać się w dobrych (!) książkach i dzielić wrażeniami. 

Rozmawiamy nie tylko za pośrednictwem Internetu. Coraz częściej spotykamy się oko w oko. Ostatnio miałam okazję poznać ok. trzydziestu moli książkowych w Warszawie (zobacz: Po wyjściu z bloga). To właśnie to spotkanie, a także odbywający się w ubiegły weekend w Siedlcach Festiwal Literatury Kobiecej Pióro i Pazur, stały się początkiem dyskusji o blogerach wiecznie zatopionych w lekturach.

We wczorajszej Gazecie Wyborczej pojawił się nawet artykuł na ten temat, który z jednej strony mnie ucieszył (bo to miłe, że tradycyjne media dostrzegły nasze istnienie - o czym możecie przekonać się klikając TUTAJ), z drugiej, na wstępie zirytował... tytułem. Reckę napisałaś miodzio - głoszą wielkie litery i choć tekst nienajgorzej przybliża świat blogosfery książkowej, to samym tytułem znów przypina nam łatkę kiepskich blogasków, a przecież bloger Piotr Chojnacki (którego wypowiedź posłużyła do stworzenia tego irytującego tytułu) wyraźnie mówi, że to tylko część blogosfery, że nie brak także dobrych, rzetelnie prowadzonych stron. Tego już tytuł nie sugeruje.

[źródło]

Ogromnie się cieszę, że autorka artykułu oddała blogerom głos. Opowiedzieli o tym, jak widzą tę naszą niszę, co im się w niej nie podoba. Wypowiedzieli się także wydawcy i tu, przyznaję, ciśnienie mi nieco podskoczyło, przede wszystkim po przeczytaniu takich oto słów: [Wysyłając blogerom bezpłatne egzemplarze] dostarczamy im materiału do prowadzenia bloga. Odnosi się to oczywiście do kwestii wynagrodzeń za pisanie recenzji. Że niby powinniśmy być wdzięczni za materiały, zamknąć dziób na kłódkę, a wszelkie roszczenia wsadzić sobie w d...owolnie wybraną przestrzeń szczelnie zamkniętą. Być może błędnie tę wypowiedź rozumiem, ale wygląda mi na to, że z chwilą, kiedy przestaniemy dostawać "darmowe" egzemplarze, przestaniemy istnieć. Biedny, niezaradny, nieświadomy istnienia księgarń czy bibliotek bloger, będzie musiał zakończyć swą żebraczą działalność. Ba! Będzie musiał w ogóle zawiesić bloga. 

Pozostałe wypowiedzi wydawców także nie pozostawiają złudzeń: nikt nigdy nam za pisanie nie zapłaci. Jeśli komuś marzy się kariera z Manhattanem w tle, to musi się przekwalifikować. 

Artykuł z Wyborczej to zbiór różnych wypowiedzi - część jest świeżutka, część zdążyła się już nieco przykurzyć. Tematu nie wyczerpuje (ale go zaczyna!) i trochę mu nie ufam (Śląscy Blogerzy Książkowi specjalizują się w czytaniu fantastyki?). No i ma nieco smutny wydźwięk,  bo skupia się głównie na tym, co złe i nastrajające pesymistycznie. A przecież blogosfera książkowa to pasja, zaangażowanie, wspaniałe znajomości, spotkania, wiele godzin spędzonych na rozmowach o książkach, ale nie tylko. Każda książka może być punktem wyjścia do dyskusji o życiu. I takie toczą się coraz częściej.

Ufff... I to by było na tyle. Pogadałam sobie, pomarudziłam. Ustawiam notkę na 9 rano i idę coś poczytać. Na tapecie mam Ości, co to dostaną Nike bądź nie.

Dziś musiałam sobie pogadać. W piątek będzie recka. Miodzio, mam nadzieję.

[źródło]

***

Skoro już jesteśmy przy blogach książkowych i lansowaniu się tychże, to śpieszę donieść, że wczoraj ruszyło głosowanie na eBukę czytelników.

Gdyby ktoś chciał oddać głos na mojego bloga, to nie będę go zniechęcać.

Wystarczy wysłać maila popierającego głos na: ebuka@duzeka.pl, w tytule wpisując "Myśli i słowa wiatrem niesione".

Z góry dziękuję i kłaniam się w pas.