Barcelona [3] wzgórze Montjuic

Wzgórze Montjuic ujrzeliśmy już pierwszego dnia, stojąc na nabrzeżu i mrużąc oczy od słońca rozróżnialiśmy jedynie kontur wzniesienia oraz stojącego na nim budynku. Chcieliśmy zobaczyć twierdzę z bliska. Zwłaszcza ja, zachwycona zafonowskim cyklem Cmentarz Zapomnianych Książek, świeżo po lekturze Więźnia nieba, którego akcja w dużej mierze rozgrywa się w tychże murach.

tu akurat widok nie z nabrzeża, a z Parku Güell

Zdobycie twierdzy zaplanowaliśmy na popołudnie. Zmęczeni, po całym dniu spędzonym na wędrówkach, na moment wyłączyliśmy myślenie i tam, gdzie inni dotarli bez trudu metrem, my wspinaliśmy się niestrudzenie pod górę. Z dołu wzgórze nie wyglądało na wysokie (184 metry, jak mówi przewodnik - co to dla nas, wychowanych w Bieszczadach), ale cóż - szybko zaczęłam marzyć o ruchomych schodach, które powiozłyby mnie wprost pod wrota twierdzy. Nic z tego. Schody nawet jeśli były, to ani myślały drgnąć. Za to wybierając bardziej wymagającą trasę, mieliśmy okazję podziwiać dzieła sztuki jakich próżno szukać w muzeach i galeriach.

W końcu dotarliśmy tam, gdzie uśmiechnięci i wypoczęci turyści wyskakiwali z wagoników metra, a ja z przerażeniem zobaczyłam jak duża odległość dzieli nas od miejsca, które zamierzaliśmy zwiedzić. Na szczęście Barcelona jak zwykle była przygotowana do spełniania oczekiwań zmęczonej marudy z Polski i już po chwili sunęliśmy kolejką linową na sam szczyt.

strażnik twierdzy Montjuic

Zamek Montjuic powstawał od 1640 roku, w XVIII wieku został rozbudowany, zyskując swój obecny kształt. Pełnił funkcję militarną, był także miejscem tortur, wykonywania wyroków oraz przetrzymywania więźniów.

Z jego murów roztaczał się wspaniały widok - z jednej strony na port, z drugiej na miasto. Wśród niższych budynków królowała bazylika Sagrada Familia.

Tego dnia nie mieliśmy już siły na dalsze zwiedzanie. Wzgórze jest dość rozległe, dzień chylił się ku końcowi, a nam marzyły się jedynie obiad, prysznic i sen. Nauczeni doświadczeniem zjechaliśmy kolejką, przesiedliśmy się na metro, z nie do końca jasnych przyczyn postanawiając wysiąść z niego na innej stacji niż zwykle. Jak się okazało, nic nie dzieje się bez powodu, bo wyłoniwszy się z podziemi zobaczyłam jedno z tych miejsc, które z nieskrywanym zachwytem do tej pory podziwiałam na zdjęciach. O tym jednak innym razem. Na razie zmykamy do hostalu, by następnego dnia dokończyć przerwany spacer po wzgórzu Montjuic.

Kolejny dzień był dniem kryzysowym. Poprzednie, dość intensywne doby, dały nam się we znaki. Nogi odmawiały posłuszeństwa, słońce świeciło mocniej niż zwykle, a zwiedzanie okolicznych ławek stało się głównym punktem dnia. O skali mojego zmęczenia świadczy liczba zdjęć, na których jestem. Jeśli wypuszczam aparat z rąk, to znaczy, że jest naprawdę kiepsko. Nie zmieniło to faktu, że wycieczka była ogromnie udana. Spacerowaliśmy powoli, bez pospiechu, co jakiś czas trafiając na urokliwe, niezatłoczone zakątki, co - zważywszy na to, że znajdowaliśmy się w centrum miasta - było dość zaskakujące.

Duże wrażenie zrobił na mnie budynek Palau National, w którym mieści się Museu Nacional d'Art de Catalunya (Narodowe Muzeum Sztuki Katalońskiej). Przed budynkiem znajduje się  kompleks fontann Font Màgica, które ożywają nocą podczas wspaniałych spektakli artystycznych: woda - światło - dźwięk. Tego dnia na oglądanie widowiska nie było szans, ale spokojnie - jeszcze tam wrócimy.

Tymczasem zajrzeliśmy na stadion olimpijski (Estadi Olímpic Lluís Companys). To tu w 1992 roku lekkoatleci walczyli na Letnich Igrzyskach Olimpijskich, a trzy lata temu odbyły się mistrzostwa Europy w lekkiej atletyce, podczas których Polacy wywalczyli dziewięć medali, w tym trzy złote.

Palau Sant Jordi (pałac Świętego Jerzego)

Spacerując minęliśmy Poble Espanyol (Miasteczko Hiszpańskie). Mam nadzieję, że kiedyś uda nam się tam zajrzeć. Obejrzeć pokaz flamenco, kolekcję sztuki współczesnej, a w niej m.in. grafiki Pablo Picasso, na pamiątkę kupić jeden z wyrobów rękodzielniczych i po prostu przyjrzeć się budynkom, stanowiącym wierną kopię oryginalnych budowli z Kordoby, Walencji czy Madrytu.

Jeszcze tylko ostatnie spojrzenie na leżący u podnóży wzgórza Plaça d'Espanya i idziemy trochę odpocząć.

Ten dużo spokojniejszy dzień był nam bardzo potrzebny do zregenerowania sił. W końcu wiele jeszcze przed nami. Gaudi czeka.

---

Tzw. bonus, czyli historia w czterech obrazkach, o tym jak pewien pan chciał naprawić chmurkę, a zepsuł szybę.

Zobacz także:

Barcelona - La Rambla i nabrzeże

Barcelona - La Boqueria i Barri Gòtic