Deszcz nagród i nominacji

Czarno-biały obraz. Skromny. Sporo w nim przestrzeni. I emocji. Ten film udowadnia, że nie trzeba krzyczeć, by zostać usłyszanym.

Lata 60'. Wychowywana w klasztorze Anna, lada moment ma złożyć śluby zakonne. Jej przełożona zmusza ją jednak, by najpierw spotkała się ze swoją ciotką, jedyną żyjącą krewną. To spotkanie okaże się wielkim wydarzeniem dla każdej z nich, a wspólnie przebyta podróż, pomoże im odkryć tajemnice rodzinne i prawdę o nich samych. 

O obrazie Ida Pawła Pawlikowskiego, w ostatnich dniach zrobiło się bardzo głośno. Kameralny dramat został doceniony przez publiczność i krytyków. Znalazł się na liście produkcji nominowanych do Złotego Globu w kategorii najlepszy film zagraniczny, doceniono go rozdając Orły i Złote Lwy, wyróżniono w Toronto i Los Angeles, zdobył wiele nagród i nominacji na mniejszych i większych festiwalach filmowych, wielu wierzy w to, że ujrzymy go na liście nominacji do Oscara (na przykład ja). 

Być może nie są to złudne nadzieje, w końcu na liście zdobytych nagród znajduje się także sześć statuetek Europejskiej Akademii Filmowej. Wcielające się w główne role Agata Trzebuchowska (Ida) i Agata Kulesza (Wanda, ciotka Idy) przegrały co prawda z Marion Cotillard w "walce" o tytuł najlepszej europejskiej aktorki, ale Ida została najlepszym europejskim filmem roku. Wyróżniono ją także za za reżyserię, zdjęcia i scenariusz, zdobyła nagrodę publiczności oraz nagrodę im. Carlo Di Palmy dla europejskiego operatora roku. Dobra wróżba? Całkiem prawdopodobne.

Są oczywiście i tacy, którym film się nie podoba. Określają go jako antypolski. To pewnie ci sami, którzy zmieszali z błotem Pokłosie, zapominając, że Polak nie święty i swoje za uszami też ma.

W weekend w końcu i ja obejrzałam Idę, która jest dopracowana od początku do końca. Nie ma w niej zbędnych słów, gestów, kadrów. Mimo swej kameralności, mieści w sobie wiele emocji. Zachwyciła mnie gra Agaty Kuleszy, która wciela się w postać inspirowaną osobą Heleny Wolińskiej-Brus, komunistycznej działaczki żydowskiego pochodzenia. Zauroczyły mnie zdjęcia, poruszyła historia. Nie wiem czy tak do końca rozumiem aż tak ogromne poruszenie wokół filmu Pawlikowskiego, ale jedno jest pewne - to bardzo dobre kino. Skromne, ale mocne. I na pewno warte tego, by poświęcić mu 80 minut w trakcie seansu i co najmniej drugie tyle po - na refleksje.

zwiastun filmu