"Czterdzieści", czyli tym razem bez wymówek

fot. Maciej Zakrzewski

Mówią, że życie jest jak książka. Ale życie nie jest książką. Życie jest zapisane na tysiącach luźnych kartek. Możesz opowiedzieć historię, owszem, możesz nawet stwierdzić, że ta historia jest prawdziwa, lecz - doprawdy - wszystko to jest jedynie kwestią wyboru, decyzji, które strony ułożyć i w jakim porządku. Nasza opowieść jest właśnie taka.

[Jo Strømgren]

Nie pytajcie, jak często oglądam przedstawienia teatralne i ile znajduję wymówek, by móc wstydzić się nieco mniej, gdy ktoś jednak to pytanie zada. Bo przecież drogo, bo czasu brak, bo termin nie pasuje, bo deszcz, bo śnieg, bo daleko, bo zimno, bo upał, bo może następnym razem, przy innej okazji, jak zrobię jeszcze to czy tamto, to wtedy już na pewno... Bo często zwyczajnie mi się nie chce, jako, że leń ze mnie okrutny. 

Tym razem argumenty upadały jeden po drugim. Został tylko leń, ale najwyraźniej i jemu udzieliła się zimowa melancholia, bo nie uaktywniał się za bardzo i tak oto, z mężem pod rękę, wybrałam się na spektakl Czterdzieści stworzony przez norweskiego artystę Jo Strømgrena we współpracy z Polskim Teatrem Tańca. Przed spektaklem odnalazłam w Internecie zdjęcia i zwiastuny, doczytałam o czym jest owa sztuka, a następnie wcisnąwszy się w kieckę ruszyłam w miasto, by podjąć się realizacji "misji kultura".

Jak było? Wspaniale! Wróciłam więc z mocnym postanowieniem, by od czasu do czasu wysuwać nos z książki lub odrywać się od ekranu laptopa i odkrywać inne cuda kultury.

fot. Maciej Zakrzewski

Czterdzieści to opowieść, która zaczyna się w 1973 roku. Wtedy urodziła się Urszula, bohaterka, której cztery dekady lat życiorysu, na oczach widzów, to przemknie to przepełznie po parkiecie, wywołując raz radość, innym razem zaś zadumę. Urszula to owoc miłości jasnowłosej kobiety (mężatki, co nie jest bez znaczenia) z francuskim muzykiem o ciemnych włosach i śródziemnomorskiej karnacji. Dziewczynka wdała się w ojca. Odziedziczyła po nim urodę i pasję do muzyki. W słowiańskiej społeczności wyróżniała się urodą i charakterem. Z dużą wyobraźnią i gitarą pod ręką, jako niespokojny duch nie potrafi sobie znaleźć miejsca w rodzinnej miejscowości. Świat oferuje przecież tak wiele możliwości. Jej przystankiem okazuje się Francja, ale czy jest to ostateczny cel podróży? Czy tam znajdzie szczęście, miłość, poczucie spełnienia?

Zmienia się Urszula, zmienia się rzeczywistość, a obserwowanie wizji Jo Strømgrena wciąż jest niczym niezmąconą przyjemnością. Piękna, uniwersalna historia, wspaniale zagrana i zatańczona, w dekoracjach niewymyślnych, a jakże działających na wyobraźnię. Całość w cudnej oprawie muzycznej. Nawet Wiśniewski ze swym Kaine Grenzen w tę całość się wpasował, wywołując radość publiczności. Czterdzieści składa się z momentów smutnych i zabawnych, lekkich i przygnębiających, oprawione jest muzyką klasyczną, ale i popularną, opiera się na tańcach solowych i grupowych, mieści w sobie ciężary rozstania i śmierci, ale i piękno miłości czy luz wakacyjnych szaleństw.

Nie wiem kiedy minęło siedemdziesiąt minut, ale nie miałabym nic przeciwko, by spektakl trwał o wiele dłużej.