Nie kupuję, nie czytam?

[źródło]

Główny Urząd Statystyczny opracował raport dotyczący czytelnictwa i zawrzało. Okazuje się, że przeciętny Polak wydaje rocznie na książki 19,44 zł, czyli niewiele. Znów, jak co jakiś czas, zrobił się raban. Oceniając kondycję czytelnictwa na podstawie tej mizernej liczby, faktycznie można dojść do nieciekawych wniosków. Jeden wypad do pubu znacznie bardziej takiego przeciętnego Kowalskiego trzepie po kieszeni, a bądźmy szczerzy - przeciętny Kowalski siada na barowym stołku nieco częściej niż raz do roku. Można płakać i załamywać ręce, boleć nad nieoczytanym społeczeństwem, któremu z coraz większym trudem przychodzi sklecenie kilku złożonych zdań lub wziąć głęboki oddech i zastanowić się nad tym, czy faktycznie jest się czym stresować.

Czytam od zawsze i w dość dużych ilościach. Czytałabym więcej, gdyby doba liczyła nie 24 godziny, a na przykład 48 i nie trzeba było znacznej jej części poświęcać na rzeczy typu praca, jedzenie, czy sen. Kupuję książki od roku, może dwóch lat. Nie więcej. Nie było mnie stać na książki w liceum, ani na studiach. Zresztą, jako studentka zdecydowanie więcej wydawałam na piwo niż literaturę. Zupełnie inaczej niż teraz. Ale czytałam dwa razy więcej niż obecnie, nieświadomie psując statystyki pożyczając książki z różnych źródeł.

Niemal każdą moją książkę, oprócz mnie czyta co najmniej jedna osoba. Przez wiele lat w lektury zaopatrywałam się głównie w bibliotekach. Sporo pożyczałam od znajomych. Śmiem twierdzić, że większość kupionych książek, trafia do więcej niż jednego czytelnika. Tego w statystykach nie ma. Nie kupuję, nie znaczy - nie czytam. I na odwrót - sam zakup danej publikacji nie jest równoznaczny z jej przeczytaniem. Statystykami można więc sobie wytrzeć... twarz. Nie odzwierciedlają rzeczywistości, nie powiedzą nam ile tak naprawdę czytamy.

Nie twierdzę, że problemu nie ma. Jest, co słychać wyraźnie na ulicach (poprawność wypowiedzi nie jest naszą mocną stroną), widać po poziomie tekstów pojawiających się w Sieci. I mówię tu nie tylko o pospiesznie tworzonych komentarzach, ale także dłuższych tekstach czy artykułach. Żyjemy szybciej, piszemy szybciej, z mniejszą dbałością o poprawność. Poza tym, książki są czasochłonne. Obejrzenie filmu zajmuje przeciętnie dwie godziny, przeczytanie powieści - co najmniej trzy razy więcej. Książki kojarzą się z nauką, lekturami, nudą. Niektórym oczy otwiera Harry Potter, innym Igrzyska śmierci, jeszcze inni po prostu nie trafili na lekturę, która zmieniłaby ich stosunek do literatury. Tak, wierzę w to, że każdy może znaleźć książkę dla siebie. 

Mam to szczęście, że większość bliskich mi osób lubi czytać, więc może przez to (lub dzięki temu) statystyki mnie nie przerażają. Są ludzie, z którymi mogę podyskutować o przeczytanych lub planowanych lekturach i nie należą do nich jedynie blogerzy.

Dopóki w środkach transportu i na przystankach spotykać będę ludzi z nosami zatopionymi w książkach, pozostanę optymistką.

Pamiętam taką sytuację...
Jechałam tramwajem. Na środku przejścia stał chłopiec, jedną ręką ściskał poręcz siedzenia, drugą - otwartą książkę. Czytał jeden z tomów serii Felix, Net i Nika. Od lektury odrywał się dopiero wtedy, gdy tramwaj gwałtownie hamował. Rozglądał się nieco zaskoczony na boki i na powrót zatapiał w lekturze. W końcu tramwaj zatrzymał się na "jego" przystanku. Chwilę to trwało, zanim chłopiec powrócił do rzeczywistości. Wysiadając nie zamknął książki. Już na chodniku znów zaczął ją czytać, jednocześnie próbując iść przed siebie. Wpadł na kogoś, zdziwił się, przeprosił. Z nosem w książce poszedł dalej. Miał dziesięć, może jedenaście lat.

Dopóki zaczytani, mali chłopcy będą wpadać na przechodniów, mam gdzieś statystyki.