Chciałabym Wam polecić trzy filmy

[źródło]

Każdy z nich jest zupełnie inny, ale wszystkie trzy warto obejrzeć.

Pierwszy, to nominowane do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny Dzikie historie w reżyserii Damiána Szifróna. Jeden film, kilka opowieści. Łączy je tytułowa dzikość. Zwykle w zestawie nowelek filmowych trafiają się lepsze i gorsze. W tym wypadku - wszystkie trzymają wysoki poziom, większość ma nieprzewidywalny finał, każda gwarantuje jazdę bez trzymanki. To historie o ludziach, którym w codziennych, problematycznych sytuacjach, po prostu puszczają nerwy. Kierowca, któremu inny uczestnik ruchu zajechał drogę, niedoceniony muzyk z narastającą frustracją, panna młoda, która weselu dokonała przykrego odkrycia... Przerysowanie reakcji daje naprawdę niezły efekt, a gdy bohaterowie postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce i nie czekać biernie na dalszy rozwój wypadków - robi się ostro.

Tu nie ma miejsca na nudę, hamowanie emocji i rozwagę. To po prostu... dzikie historie. I mnóstwo rozrywki.

zwiastun filmu Dzikie historie

Drugi film, to już cięższy kaliber (choć losy bohaterów poprzedniego też do najlżejszych nie należą). De Behandeling, belgijski thriller Hansa Herbotsa, wgniata w fotel. Tak, wiem, sformułowanie to jest mocno już wyświechtane, ale do tej produkcji pasuje jak ulał. Mamy tu potworność, jaką trudno ogarnąć zdrowym umysłem, a nastrój jest tak gęsty, że chwilami brakuje tchu. Mrok, okrucieństwo nie do zaakceptowania. Film oparty jest na powieści Mo Hayder The Treatment (niestety nieprzetłumaczonej na język polski), a jeśli mieliście w rękach któryś z jej thrillerów, to z pewnością już wiecie, że ta autorka potrafi stworzyć historie, od których włosy jeżą się na głowie. Polecam zwłaszcza Ptasznika (recenzja: Nie dla wrażliwych).

Zaginęło dziecko, kilkuletni chłopiec. Śledztwem zajmuje się mężczyzna, któremu przed laty porwano brata. Czy te dwie historie mają ze sobą coś wspólnego? Okaże się z czasem. Póki co, na jaw wychodzą kolejne, dramatyczne szczegóły zaginięcia. Trzyosobowa rodzina była więziona we własnym domu. Odwodnionych rodziców odnaleziono po jakimś czasie, ledwie żywych, kilka godzin później byliby już prawdopodobnie martwi. Dziecka z nimi nie było.

Przed seansem nie łączyłam tego filmu z nazwiskiem Hyder i nie byłam przygotowana na zderzenie z takim okrucieństwem. Po filmie długo zbierałam myśli. Część z nich nadal jest w rozsypce.

zwiastun filmu De Behandeling

Na koniec coś lżejszego, czyli francuska komedia Za jakie grzechy, dobry Boże? Philippe de Chauveron dokonał tego, co mało kiedy udaje się twórcom komedii: zapewnił mi półtorej godziny śmiechu do łez. Powoli staję się fanką francuskich filmów tego gatunku. Bawią mnie o wiele bardziej niż amerykańskie, zwykle oparte na rynsztokowym dowcipie i seksistowskich tekstach.

Francuskie małżeństwo, Claude i Marie mają cztery córki. Trzy z nich wyszły już za mąż. Jedna za Chińczyka, druga Muzułmanina, trzecia za Żyda. Rodzice znoszą to dość ciężko, ale przecież swe córki kochają, więc życzą im jak najlepiej, zięciów tolerują, starają się zapewnić miłą atmosferę w czasie rodzinnych spotkań i gryzą się w języki, gdy nasuwa im się jakiś złośliwy komentarz na temat pochodzenia i zwyczajów zięciów (no dobra, czasem nie zdążą się ugryźć na czas). Po cichu mają nadzieję, że czwarta córka spełni ich marzenie o zięciu katoliku. I właściwie to marzenie się spełnia, choć... nie do końca.

Okazuje się, że można zrobić doskonałą komedię bez wulgaryzmów i prymitywnych scen oraz tekstów. Za jakie grzechy, dobry Boże? to film lekki, zabawny, stanowiący dowód, że i  uprzedzeniach można opowiadać z wyczuciem i humorem.

zwiastun filmu Za jakie grzechy, dobry Boże?