Sophia Tobin "Żona złotnika" Londyn pełen tajemnic

Sophia Tobin
Żona złotnika
Dom Wydawniczy PWN
2014
432 strony

Zebraliśmy się tutaj, by zbadać okoliczności śmierci Pierre'a Renarda, szlachcica, zamieszkałego przy Bond Street, dobrego chrześcijanina, który został zabity na Berkeley Square*.

Kwestie szlachectwa i dobroci przemilczę. Sami musicie ocenić, czy któreś z tych określeń pasują do Renarda z tych czasów, kiedy to nie był jeszcze zimnym trupem z poderżniętym gardłem. Wystarczy sięgnąć po Żonę złotnika Sophii Tobin, przenosząc się do Londynu z 1792 roku i stając oko w oko z ludźmi, dla których szczerość jest często pojęciem abstrakcyjnym, a od ilości skrywanych przez nich sekretów, może rozboleć głowa. To dzięki tej powieści, stopniowo poznacie tajemnice zamordowanego złotnika, jego żony i wielu innych, nie mniej ciekawych bohaterów. I zobaczycie, że współczesne kobiety mają jednak łatwiejsze życie.

Nie tak dawno zwiedzałam stolicę Wielkiej Brytanii, za sprawą thrillera Trupiarz Iana Weira. Paskudne to było miejsce, pełne mrocznych dusz, serc i zaułków. Zdarzenia z obu książek, dzielą 24 lata, ale Londyn jest tak samo tajemniczy i niebezpieczny.

Sophia Tobin jest jednak mniej drastyczna w opisywaniu rzeczywistości niż Weir, a Żonie złotnika bliżej do mrocznej powieści obyczajowej opowiadającej o ciemnych stronach ludzkich dusz, niż thrillera, w którym to zbrodnia gra pierwsze skrzypce. Oczywiście zagadka śmierci złotnika wymaga rozwikłania i odpowiednie służby pracują nad tym, by ustalić tożsamość mordercy, lecz wątek kryminalny zdaje się być jedynie pretekstem do opowiedzenia historii ludzi, którzy inne życie wiodą na pokaz, a inne ukrywają za zamkniętymi drzwiami.

Ot, choćby główna nasza para, pozornie szczęśliwa, w rzeczywistości tworząca związek oparty o chłód, zbudowany na niechęci. Z pamiętnika Renarda, którego fragmenty rozpoczynają poszczególne rozdziały powieści, zieje nienawiścią. Jej przedmiotem jest Mary, żona Pierre'a. Złotnik wini ją za wszelkie drobne niepowodzenia i wielkie klęski. Żałuje dnia, w którym przecięły się ich drogi. Nie może sobie wybaczyć, że z żalu po utraconej miłości, rzucił się w ramiona kobiety, która nie spełniła jego oczekiwań. Mary pewnie odetchnęłaby z ulgą na wieść o jego śmierci, bo drań nieźle dał jej się we znaki, ale choć ktoś jednym cięciem poderżnął gardło złotnikowi, jednocześnie uwalniając kobietę z mężowskiej smyczy, wdowie wcale nie jest lżej. Może stracić sklep, a zatem jedyne źródło dochodu. By tego uniknąć musi wyjść za mąż za człowieka wskazanego w testamencie męża. Problem w tym, że kandydat na następcę Renarda także już nie żyje. W tej sytuacji Mary nie może liczyć na zamążpójście, dopóki przydzieleni jej opiekunowie nie wyrażą na to zgody i nie zaakceptują kandydata na następcę Pierre'a.

Wystraszoną, niepewną siebie, słabą psychicznie kobietę łatwo wykorzystać. Wokół niej krąży wiele osób. Kto z nich ma dobre intencje, a kto pragnie skorzystać na śmierci złotnika?

Sophia Tobin
[źródło]

Powieść Sophii Tobin to interesująca podróż w przeszłość do czasów, w których kobiety były dodatkiem do mężczyzny, niczym fular albo zegarek na łańcuszku. W sferach aspirujących do miana wyższych, nie miały za wiele do powiedzenia. Zamknięte w czterech ścianach raczej egzystowały niż żyły. Ich szczęście zależało od tego, jak wielce łaskawy był ich mąż. Kobiety pewne siebie, mające twardy charakter i nieustępliwe spojrzenie, nie cieszyły się uznaniem. Niewyobrażalnym było, by mogły żyć bez mężczyzn czy samodzielnie prowadzić interesy. Jako żony miały być posłuszne, wizualnie znośne, najlepiej majętne. I płodne. Dobrze by było, by pan domu szybko doczekał się potomka płci męskiej. 

W takiej pułapce żyje Mary. W podobnej Harriet, kolejna z bohaterek powieści, ofiara układu między mężem, a ojcem. Grzeczne, potulne, bez charakteru. Autorka przeciwstawia im postać Mallory - siostry Mary, która po śmierci męża wcale nie zamierzała szukać nowego męskiego opiekuna, a prowadzenie lombardu pozostawionego przez małżonka, wzięła na swoje barki. Mallory nie cieszy się uznaniem, traktowana jest jak kobieta gorszej kategorii. Wśród ważniejszych postaci powieści Angielki, jest jeszcze Joanna, bohaterka, której problemy mają zupełnie inny charakter. Ona miała szczęście kochać pięknie, kochać z wzajemnością. Teraz, z cierpieniem wyzierającym z oczu, poleruje klamki w cudzym domu. I tęskni, ogromnie tęskni za tym, co nigdy już nie wróci.

Sophia Tobin morduje jednego z męskich bohaterów, by opowiedzieć historie postaci kobiecych, które za zależność i niezależność od mężczyzn, płacą często wysoką cenę.

Żona złotnika ma w sobie dużą dozę tajemniczości i raczej mało pozytywny wydźwięk. Trudno wyczuć, komu można zaufać, a kto jest zaufania niegodzien. Bohaterowie nakładają maski, grają narzucone role, co jakiś czas wymykając się w poszukiwaniu szczęścia tam, gdzie szukać go nie powinni. Nie brak tu kombinatorów i oszustów, kłamców i manipulatorów, a biorąc pod uwagę to, jak skończył Renard - także i typów, którzy są gotowi zabić. Pierre miał sporo wrogów, któremu z nich w końcu puściły nerwy? Kto ze snujących się na kartach powieści Londyńczyków, okaże się mordercą?

Sophia Tobin studiowała historię sztuki, przez sześć lat pracowała w sklepie z antykami (głównie ze srebrem i biżuterią), a inspiracją do napisania powieści, była historia życia pewnego osiemnastowiecznego złotnika. Przesiadując na Berkeley Square, wyobrażała sobie, jak to miejsce mogło wyglądać ponad dwieście lat wcześniej. Później w tym samym miejscu, znaleziono zwłoki powieściowego Pierre'a, człowieka, którego życie okazało się bardziej skomplikowane, niż mogłoby się wydawać, a śmierć, przyczyniła się do ujawnienia wielu tajemnic. Żona złotnika jest opowieścią o próbach uczynienia swojego życia lepszym niż jest. Ale czy wszystkim bohaterom będzie dany happy end?

Już niedługo w Wielkiej Brytanii pojawi się kolejna powieść autorki, a tymczasem warto zapoznać się z jej debiutem, książką łączącą w sobie powieść obyczajową z kryminałem, historią pełną tajemnic osadzoną w interesująco opisanym Londynie z końca XVIII wieku. Miasto tętni życiem, choć nie dla każdego jest to życie wymarzone. Sekrety wypełniają domy i serca, wrogowie nie śpią, a szczęście nie jest łatwo osiągalne.

***

Książkę polecam

miłośnikom powieści kryminalno-obyczajowych

zafascynowanym osiemnastowiecznym Londynem

poszukującym książki pełnej tajemnic

***

* Sophia Tobin, Żona złotnika, przeł. Julita Mastalerz, Wyd. Dom Wydawniczy PWN, 2014, s. 45.

***

Jeśli jesteście ciekawi, jakie przedmioty inspirowały Sophię Tobin podczas pisania Żony złotnika, kliknijcie w poniższy link.

*** SOPHIA TOBIN - PINTEREST ***

***

egzemplarz recenzencki