Oscary 2015: "Whiplash"

Zastanawiałam się, jakie zdjęcie umieścić w nagłówku. Andrew z zapałem walącego w bębny? Fletchera z miną generała sukinsyna* mustrującego przerażonych kadetów tzn. uczniów? Na jakim stanęło ostatecznie, możecie zobaczyć powyżej. Nominowany do Oscara Whiplash (reż. Damien Chazelle) to film o wojnie pełnej krwi i potu. O wojnie dźwięków, charakterów, spojrzeń, nerwów. To film niemal wybitny, z oscarową kreacją J.K. Simmonsa i nawet nie chcę słyszeć, że może być inaczej.

[źródło]

Fabuła jest prosta jak budowa cepa. Młody, ambitny perkusista Andrew (niezły Miles Teller) jest uczniem konserwatorium muzycznego. Jak na ambitną jednostkę przystało, marzy mu się muzyczna kariera, a początek tejże widzi w możliwości wstąpienia do szkolnej orkiestry jazzowej prowadzonej przez Terrence'a Fletchera (fenomenalny J.K. Simmons). Fletcher ucho ma wyczulone, wrażliwość muzyczną ogromną, metody nauki kontrowersyjne, a charakter... cóż... ten można opisać jedynie za pomocą języka szewców i wojskowych. Sposoby nauczania ma zresztą iście żołnierskie, a jego podopieczni wytresowani są lepiej niż cyrkowe małpki i działają z precyzją szwajcarskich zegarków. Podsycając nastrój niezdrowej rywalizacji, Fletcher zmusza uczniów do przekraczania własnych granic. W arsenale zachowań ma także zastraszanie, wulgaryzmy, ośmieszanie, rzucanie sprzętem, wrzaski zdolne obudzić z wiecznego snu umarłych spoczywających na drugiej półkuli naszego globu.

Niech no tylko któryś chłopczyk z zespołu zafałszuje, niech no grając przyspieszy nie tam gdzie trzeba lub zwolni bez rozkazu...

[źródło]

Andrew, podobnie jak inni, nie ma łatwo. Jest jednak cholernie dobry  w tym co robi. I uparty. Krew pryska, krew się leje, jego dłonie wyglądają jak stopy baletnicy po miesiącach treningów, ale wciąż trenuje, trenuje i trenuje. Aż w końcu przychodzi ten dzień, kiedy wszystko idzie nie tak, a nauczyciel-sadysta zmienia się w nauczyciela-sadystę-wroga-numer-jeden.

Whiplash to emocjonalna bomba. W napięciu trzyma mocniej niż niejeden thriller, pałeczki wystukują rytm, do którego dostraja się serce widza. I bije szybciej, coraz szybciej, mocniej, gwałtowniej. Nigdy bym nie przypuszczała, że film o perkusiście może zrobić na mnie takie wrażenie! Że walenie w bębny to sztuka, że bez perkusji grana przez orkiestrę muzyka traci swój pęd i rytm. 

To genialny film o przekraczaniu własnych granic, o tym gdzie kończy się mobilizacja, a zaczyna wypalenie. Mogłoby się wydawać, że ta prosta fabularnie historia bazuje na znanym schemacie. Nic bardziej mylnego! W pewnym momencie wszystko się załamuje i trudno sobie wyobrazić, jaki finał przewiduje scenariusz. A jest on niesamowity, magiczny, wibruje dźwiękiem, zachwyca, nie pozwala złapać oddechu.

Tym, co mnie chyba najbardziej ujęło, jest zwycięstwo muzyki. W obliczu geniuszu, nienawiść musi spuścić wzrok i z pokorą udać się za kulisy. Być może wysunie swój wredny łeb, by kąsać i mścić się, ale nie wygra. 

Obraz trafiony w punkt. Wyraża więcej niż jakiekolwiek słowa.
[źródło]

Whiplash jest moim absolutnym faworytem w walce o Oscary i nie sądzę, bym mogła zmienić zdanie (aczkolwiek wszelkie pozytywne zaskoczenia są mile widziane). Nie widzę też możliwości, by J.K. Simmons miał nie dostać Oscara. Dawno nie widziałam tak genialnej roli. Na uwagę zasługuje też montaż, czyli coś, na czym kompletnie się nie znam do momentu, kiedy przed oczami mam film zmontowany w taki sposób, że nawet ja widzę w tym kawal dobrej roboty. Zmiany poszczególnych kadrów następują po sobie w rytmie muzyki wygrywanej przez bohaterów, jeszcze silniej podkreślając dynamikę scen i emocje im towarzyszące.

Ten film ma moc!

zwiastun filmu

Oscarowe nominacje:

Najlepszy film: David Lancaster, Helen Estabrook, Jason Blum
Najlepszy aktor drugoplanowy: J.K. Simmons
Najlepszy scenariusz adaptowany: Damien Chazelle
Najlepszy dźwięk: Ben Wilkins, Craig Mann,Thomas Curley
Najlepszy montaż: Tom Cross

---

* sorry, ale tego się nie da określić słownictwem powszechnie uznawanym za przyzwoite