Rzym w lutym: kierunek - Koloseum

luty 2016

Miał być karnawał z Bazylei, ale jedyne co nam się w tej kwestii udało, to uśmiać się z cen szwajcarskiej bazy noclegowej. Uznaliśmy, że w tej chwili aż tak nam na tym wyjeździe nie zależy, w końcu miejsc, których jeszcze nie widzieliśmy, a które można zwiedzić niższym kosztem, jest sporo.

Początek listopada, szybkie spojrzenie na ofertę tanich linii lotniczych i wszystko jasne.

Lecimy do Rzymu! 

Mniej więcej od połowy stycznia sprawdzałam pogodę dwa razy dziennie, a mój mąż dzielnie musiał znosić okrzyki w stylu: "będzie padać cały tydzień!", "o, mamy szansę na dwa dni bez deszczu!", "cholera, akurat w czasie naszego pobytu będzie lało", "hurra! od piątku ma się przejaśniać". I tak w kółko. Ostatecznie w środę rano pożegnaliśmy zachmurzony Poznań, by dwie godziny później przywitać słoneczny Rzym.

Po drodze czekała nas wątpliwa atrakcja w postaci turbulencji i naprawdę twarde lądowanie. Ale nic to, grunt, że dotarliśmy.

Na lotnisku Ciampino - szybka akcja. Ja na lewo po karty Roma Pass (kupiliśmy na trzy dni, dzięki czemu mieliśmy "darmowy" wstęp do Koloseum, Palatynu i Forum Romanum, Muzeów Kapitolińskich oraz "bezpłatną" możliwość korzystania z komunikacji miejskiej), mąż na prawo po bilet na autobus, który miał nas zawieźć na znajdujący się w centrum Rzymu dworzec Termini. Akcja zakończyła się sukcesem w połowie, bo o ile karty Roma Pass chwilę później ściskaliśmy w dłoniach, to już po bilety na autobus pani wysłała nas na przystanek.

Gigantyczna kolejka nieco nadwyrężyła moją cierpliwość, ale na szczęście pół godziny później siedzieliśmy już w autobusie. Nie był to polecany Terravision, a Bus Shuttle, do którego bilety kupuje się nie w okienku, a stojąc w kolejce. Tymczasem niebo zasnuło się chmurami, a mój entuzjazm zaczął szybować gwałtownie w dół, coraz bardziej zbliżając się do mokrego asfaltu. W pewnym momencie mżawka przeszła w ulewę. Nie chcielibyście znać moich myśli w tamtej chwili. Rzymscy bogowie zdawali się nam jednak sprzyjać, bo przewidziany na środę deszcz postanowili zesłać dokładnie na czas naszego dojazdu do Termini. Gdy dotarliśmy na miejsce, ostatnie ciemne chmury chowały się za horyzont.

Odnaleźliśmy na mapie nasz hotel i ruszyliśmy w drogę. Okolice dworca nie przedstawiały się ciekawie. Mknąc po wąskim chodniku, lawirowaliśmy między kałużami i grupkami imigrantów sprzedających w pobliskich sklepikach, w przerwach na papierosy i pogaduszki blokujących przejście.  W hotelu zameldowaliśmy się tak szybko, jak się dało, z powitalnymi cukierkami w paszczach popędziliśmy na drugie piętro do pokoju, by porzucić walizki i ruszyć na podbój miasta. Kierunek był oczywisty - Koloseum.

Mieliśmy tam stosunkowo blisko, w związku z czym mijaliśmy ten wiekowy zabytek co najmniej raz dziennie. W słońcu, w nocy, w deszczu, w cieniu - prezentuje się równie imponująco. Prawie dwa tysiące lat nadkruszonych zębem czasu i ogołoconych ludzkimi dłońmi, robi wrażenie.

Ta najbardziej pocztówkowa część była wprawdzie otoczona klatką rusztowań, ale to nie było w stanie popsuć nam humorów. Pierwszego dnia obejrzeliśmy budowlę z zewnątrz, zwiedzanie zostawiając sobie na dzień następny. Tego wieczoru, pijąc włoskie wino, zniżyłam się do przyziemnego życzenia, wznosząc toast za piękną pogodę następnego dnia.

Rzymscy bogowie nie zawiedli.

Jako posiadacze Roma Pass ustawiliśmy się w tej krótszej kolejce. Chwilę później, zakupiwszy po audioguidzie na łebka (jest polska wersja językowa), zaczęliśmy zwiedzanie.

Oszczędzę Wam historii tego miejsca, bo bez trudu znajdziecie wszelkie informacje w Sieci. Pozwólcie więc, że po prostu zarzucę Was zdjęciami Amfiteatru Flawiuszów, w którym niegdyś walczyli gladiatorzy, a nim stał się on zabytkiem i miejscem upamiętniającym męczeństwo chrześcijan, służył jako kamieniołom, czego efekty widać niestety aż nadto wyraźnie.

Ciekawostka, o której wcześniej nie słyszałam (moja znajomość historii jest... spuśćmy może na ten temat zasłonę milczenia): by sprawdzić, czy martwy gladiator jest martwy, czy tylko za martwego się podaje, miziano go rozpalonym żelazem. Zdaje się, że mimo wysokiej temperatury, zabieg ten studził aktorów-amatorów przed graniem roli sztywniaków.

Z murów Koloseum można rozejrzeć się po okolicy.

Widać z nich m.in. Łuk Konstantyna Wielkiego zbudowany w latach 312 - 315 n.e. dla uhonorowania zwycięstwa cesarza Konstantyna nad Maksencjuszem, któremu najpierw odebrał ziemie hiszpańskie, następnie mniejsze miasta północnej Italii, a w końcu Rzym.

Strzeżony Łuk z pozycji turystki, która zakończyła zwiedzanie Koloseum, wygląda tak:

Zaś nocą prezentuje się tak:

A tu już nocne Koloseum przed deszczem...

...i po deszczu.

Mimo tłumu ludzi, udało nam się w Koloseum znaleźć kilka niemal pustych zakamarków. To właśnie wtedy, sam na sam z historią, najłatwiej sobie wyobrazić tętniącą życiem widownię i arenę, nad którą unosił się zapach śmierci.

*** FOTORELACJE Z PODRÓŻY ***

*** FOTORELACJE Z PODRÓŻY DO RZYMU ***

*** RZYM W KSIĄŻKACH I FILMACH *** 

*** LITERATURA WŁOSKA ***