Olga Rudnicka "Zacisze 13" Trup w piwnicy

Olga Rudnicka
Zacisze 13
Wyd. Prószyński S-ka
2009
264 strony

Śrem. Niewielkie miasto w województwie wielkopolskim, jedno z najstarszych polskich miast. Z przestępczością się raczej nie kojarzy, a już na pewno nie w rejonie ulicy Zacisze, o nazwie bardzo adekwatnej do rzeczywistości, choć mieszkająca pod numerem 13 Marta Żywek, dla pewności zrobiła kurs samoobrony. Uznała, że może jej się to przydać, gdy wieczorami wyprowadza Tofika na spacer. Nigdy nie wiadomo, kto mógłby się zaczaić na nauczycielkę i jej pieska-znajdkę, a na waleczność pupila raczej nie miała co liczyć. Tofik był wielkości spaniela, drobny, z ogromnymi sterczącymi uszami, a jego pocieszna mordka przypominała nietoperza[1]. Ewentualnego napastnik mógł na jego widok paść najwyżej ze śmiechu.

Marta, bohaterka Zacisza 13 Olgi Rudnickiej, prowadzi życie do bólu nudne i przewidywalne. Gdyby ktoś chciał ją śledzić, mógłby na podstawie wykonywanych przez nią czynności regulować zegarek. Kobieta jest samotniczką, z domu wychodzi właściwie głównie do pracy, ponadto dwa razy w tygodniu na kurs, raz na zakupy do marketu, no i codziennie  na spacery z psem, dzięki któremu jej rozkład dnia wzbogacił się o jogging. Gdyby ktoś chciał ją śledzić, umarłby z nudów.

O dziwo, jednak, Damian i Dorota wcale z nudów nie umarli. Wynajmując dom w sąsiedztwie, z zapałem rejestrują każdy ruch wykonany przez samotną sąsiadkę, czekając aż ta zrobi coś, co pozwoli im potwierdzić swoje przypuszczenia. Wedle ich wiedzy, Marta jest członkinią gangu, nosi ksywkę Barbie i wie, gdzie ukryty jest bardzo cenny łup. A tymczasem Barbie co rano grzecznie jedzie do szkoły poskramiać niepokorną młodzież, wieczorami nie wychodzi z domu, a najbardziej ekscytującym elementem jej życia jest Tofik.

W każdym razie, tak było do tej pory. No, ale skoro za opowiadanie o Żywek bierze się Olga Rudnicka, to znaczy, że święty spokój diabli wzięli, a jedyne pytanie jakie można sobie w tej sytuacji zadać, to: jak bardzo autorka skomplikuje życie Marcie?

Odpowiedź jest krótka. Bardzo.

Martę śledzi nie tylko duet samozwańczych detektywów. W okolicy czai się ktoś jeszcze, kto z uwagą obserwuje dom, a zamiary ma równie czyste jak policyjne akta. Dla porządku dodam, że ten ktoś właśnie opuścił więzienie. W okolicy krąży też były małżonek bohaterki, zawodowo szanowany lekarz, prywatnie zdolny do wszystkiego świr. Rozwód z żoną i wszystkie dramatyczne okoliczności, które mu towarzyszyły, wcale nie prawiły, że psycholowi znudziło się nękanie Marty. 

Tymczasem nauczycielka nieświadoma, że nad jej głową gromadzą się czarne chmury, ma pewien problem z nieproszonym gościem w ogródku. Nie jest to dziki kot, ani kolejny zagubiony psiak. Nie jest to ryjący rabatki krecik, ani czający się na śmierci szczur. Owym nieproszonym gościem jest mężczyzna. Martwy, na dodatek, który właśnie Zacisze 13 wybrał na miejsce ostatniego spoczynku. A raczej ktoś wybrał je za niego, bo ludzie raczej nie popełniając samobójstw waląc się kamieniem w łeb. Tu powinna nastąpić scena, w której Żywek dzwoni na policję, śledczy zabezpieczają miejsce zbrodni, a zmęczony życiem detektyw z problemem alkoholowym, odnajduje mordercę, którym okazuje się kumpel-gangster.

Nic takiego się jednak nie wydarzy, bo Marta postanawia zwłoki ukryć. Póki co w piwnicy, a później coś się wymyśli. Na szczęście mieszka sama, więc nikt nie powinien odkryć jej mrocznej tajemnicy. Chyba, że najlepsza przyjaciółka Marty, Aneta, będzie miała problem z zalanym mieszkaniem i wprowadzi się na ulicę Zacisze. Pod numer 13, oczywiście. 

I tak właśnie będzie, a to dopiero początek serii zdarzeń, które na dobre zakłócą spokój w tej części Śremu.

Zacisze 13 Olgi Rudnickiej to kryminalna komedia omyłek, lekka, nieprawdopodobna, w stu procentach relaksująca. Nie jest to książka dla tych, którzy wszystko traktują serio. Tu trzeba przymrużyć jedno oko i dobrze się bawić. Autorka składa rozmaite schematy w dość zwariowaną całość, której ukoronowaniem jest finał, z pewnym obłąkanym mordercą w roli głównej. Muszę przyznać, że wyobrażenie sobie w akcji głównego sprawcy zamieszania, sprawiło mi radość jeszcze większą niż wizja Marty w roli murarza-samouka. 

Marta przypominała mi nieco Beatę, bohaterkę debiutanckiej powieści Olgi Rudnickiej, Martwe jezioro, zaś Aneta - jej przyjaciółkę Ulę. Autorka ponownie skorzystała ze sprawdzonego w wielu fabułach i scenariuszach schematu, w którym to parę głównych bohaterów tworzą postaci różne niczym ogień i woda, co prowadzi do rozmaitych, zabawnych sytuacji. Podobieństwa znajdziemy także w relacjach pomiędzy bohaterami. Tak jak w debiucie, także i w Zaciszu 13 mamy przyjaciółkę, na którą można liczyć w nawet najdziwniejszej sytuacji i rodzinę, na którą nie można liczyć wcale. Relacje damsko-męskie także biegną utartym torem, od niechęci do sympatycznej znajomości, a może i czegoś więcej?

Czarny humor, kryminał, szczypta romansu, mnóstwo komediowych scen, zwariowanych zbiegów okoliczności i nieporozumień - to składowe nowej rzeczywistości na Zaciszu 13. Mimo schematów, dobra zabawa jest po prostu dołączona do kryminału Olgi Rudnickiej. Działa to na zasadzie kota w kartonie. Zmieniają się pudła, ale zachowanie kota jest identyczne. Kot musi wejść do środka. I choć powtarza się to wiele razy, wciąż równie mocno bawi. 

Tak też jest w przypadku tej książki.

W końcu ile nauczycielek, które niedługo wejdą w wiek średni, może pochwalić się zabójstwem, martwymi współlokatorami i tajemnicami, które zabiorą ze sobą do grobu?[2]

Witamy w Śremie.
Fot. robiona przez szybę. ;)

***

Książkę polecam

miłośnikom komedii kryminalnych

wielbicielom zakręconych historii

szukającym lekkiej lektury

poszukującym rozrywki i dobrej zabawy
ciekawym jak można się pozbyć nieproszonego trupa

***

[1] Olga Rudnicka, Zacisze 13, Wyd. Prószyński i S-ka, 2009, s. 11.

[2] Tamże, s. 210.

***

Zobacz też

Olga Rudnicka Czy ten rudy kot to pies? - recenzja

Olga Rudnicka Cichy wielbiciel - recenzja

Olga Rudnicka Martwe jezioro - recenzja

Olga Rudnicka na blogu