Maria Nurowska "Requiem dla wilka" Wilki w Bieszczadach, odsłona druga

Maria Nurowska
Requiem dla wilka
Wyd. W.A.B.
2011
240 stron

Niełatwo napisać recenzję drugiej części serii, nie zdradzając przy tym zakończenia pierwszego tomu. Dlatego też ten tekst miał nigdy nie powstać. W trakcie lektury zmieniłam jednak zdanie i w kilku słowach napisać  o kontynuacji powieści Marii Nurowskiej Nakarmić wilki.

Na początek chcę Was przestrzec, jeśli zamierzacie przeczytać tom pierwszy, nie czytajcie opisu z okładki tomu drugiego, który zdradza zakończenie poprzedniej części. Requiem dla wilka zaczyna się w momencie, gdy w Bieszczady przyjeżdża Joanna Pasieczna. Kobieta skończyła łódzką filmówkę, a w południowo-wschodnie krańce Polski, przyciągnęła ją postać wybitnego, choć zapomnianego reżysera, Jerzego Glinickiego, który właśnie w Bieszczadach postanowił spędzić resztę życia. Joanna zamierzała nakręcić film o swym idolu, ten jednak z góry odrzucił pomysł. Porażka była dotkliwa, ale kobieta szybko trafiała na nowy, niemniej ciekawy pomysł na film. Otóż ze dwa lata wcześniej, w okolicy, w której zatrzymała się Asia, wydarzyła się tragedia. I ten właśnie dramat stanie się powodem, dla którego pani reżyser pozostanie w leśnej głuszy z postanowieniem nakręcenia filmu dokumentalnego, wyjaśniającego okoliczności tamtego zdarzenia.

Tak jak w poprzedniej książce, główna bohaterka to młoda, uparta absolwentka, która zechce udowodnić wszystkim, jaka to jest stanowcza oraz zaradna, dziewczyna z jasno sprecyzowanym celem, głuchą na wszelkie rady i sugestie. Podobnie jak Katarzyna, tak i Joanna ma też problemy z relacjami damsko-męskimi. 

Wątek miłosny znów jest nieciekawy, wilki nieliczne, ale wciąż towarzyskie, a o samych Bieszczadach jest niewiele. Gdyby to były jedyne moje zarzuty, potraktowałabym książkę jak typowe babskie czytadło, a ten tekst w ogóle by nie powstał. Niestety tak się nie stało.

W Nakarmić wilki dla rozkręcenia fabuły autorka sięgnęła po tragedię, która wydarzyła się naprawdę, wplatając w treść książki dramat Czeczenki, która wraz z dziećmi zimą nielegalnie przekroczyła polską granicę. Z czwórki potomstwa przeżyło tylko jedno dziecko. Trzy dziewczynki zmarły z wychłodzenia. Wykorzystanie tej historii i potraktowanie jej jako ubarwiający akcję epizod wydało mi się niesmaczne i nie na miejscu. W "Requiem dla wilka" takim zniesmaczającym mnie motywem jest wprowadzenie do tekstu polityki i wykorzystywanie katastrofy smoleńskiej. 

- Tutaj to też uderzenie w państwo, zginęła elita, prezydent, generałowie.

- Nie przesadzaj, prezydent był już na wylocie, w dodatku cały czas ręcznie sterowany przez swojego brata[1].

Gdy przeczytałam ten fragment rozmowy Joanny z Glinickim coś się we mnie zagotowało. Czemu mają służyć teksty tego typu? Po co wykorzystywać tę tragedię w tak prymitywny sposób? To taki pomysł na stworzenie tła powieści? Sposób na zaognienie stosunków między absolwentką filmówki a jej mentorem? Czy może pokazanie, że w tym dzikim zakątku ludzie są na bieżąco z wiadomościami? W końcu jak głosi opis na okładce Bieszczady to nie do końca ucywilizowana kraina. 

Może i jestem przewrażliwiona na tym punkcie, ale nie cierpię, gdy moje rodzinne strony traktowane są jak gorsza, mniej rozwinięta część kraju. Do dziś pamiętam pewną rozmowę w pociągu, gdy podróżujące w tym samym przedziale małżeństwo w średnim wieku, wypytywało mnie o Bieszczady. W końcu padło pytanie o to, czym zajmują się moi rodzice, a gdy zgodnie z prawdą odparłam, że są nauczycielami, usłyszałam szczere zdziwienie "to tam są szkoły?". Tak, tak, to nie żart. Pewnie gdyby nie wredne wilki, wszyscy wypasalibyśmy owce i szkoły nie musiałyby powstawać, ale zagrożeni bezrobociem chwytaliśmy się czego się da. Tak powstały pierwsze szkoły, sklepy, a nawet szpitale. Strach jednak się w się w tych placówkach leczyć. Gdy Joanna złamała nogę i wylądowała w szpitalu w Ustrzykach, Jerzy szybko ją stamtąd zabrał do Warszawy. Uzasadnienie? Joasiu, nie zostawię cię tutaj, jeszcze ci wszczepią jakiegoś gronkowca[2].

Tak naprawdę w tej powieści podoba mi się jedynie okładka. Wykorzystane w niej zdjęcie jest przepiękne. Cała reszta, delikatnie mówiąc, nie przypadła mi do gustu.

Trochę się uniosłam. Może za bardzo, może niesłusznie, może bez sensu. Czasami człowiek potrzebuje się wygadać. Nieopierzony recenzent-amator też.

***

[1] Maria Nurowska, Requiem dla wilka, wyd. W.A.B., 2011, s. 136.

[2] Tamże, s. 153.

***

Tekst dotyczący powieści Nakarmić wilki znajdziecie tutaj ---> KLIK.

***

Podobno przeczytane przeze mnie książki są jednymi ze słabszych pozycji autorki. Czytaliście książki Marii Nurowskiej? Po które z nich warto sięgnąć?  Nie chce mi się wierzyć, że ta dosyć popularna autorka ma w swoim dorobku jedynie słabe powieści (albo takie, które poruszają tematy wywołujące u mnie moc negatywnych emocji).