Filmowe podsumowanie miesiąca - październik 2012 (cz. 2)

9. "Buena Vista Social Club" reż. Wim Wenders (1999); 6/10
(Francja, Kuba, Niemcy, USA, Wielka Brytania; dokumentalny, muzyczny)

Trudno powiedzieć czego tak naprawdę zabrakło mi w tym filmie. To dobrze nakręcony dokument o przesympatycznej grupie muzyków, którzy przed laty tworzyli grupę wykonującą kubańskie rytmy. Film jest oszczędny w słowach. Każdy z członków zespołu w kilku zdaniach opowiada o sobie, jednak większość historii maluje sama muzyka. Całkiem niezła, zresztą. Moje serce skradł Ibrahim Ferrer. ;)

10. "Przychodzę z deszczem" reż. Anh Hung Tran (2008); 8/10

(Francja, Hiszpania, Hongkong, Wielka Brytania, Irlandia; dramat, thriller)

Kline (Josh Hartnett), niegdyś gliniarz obecnie prywatny detektyw, podejmuje się odnalezienia syna pewnego miliardera. Ślady prowadzą do Hong Kongu. Tam oprócz niełatwego śledztwa, Kline ma też na głowie problemy z lokalną mafią. A jakby i tego było mało, detektywa nawiedza koszmar z przeszłości. Jego ostatnią policyjną sprawą było schwytanie seryjnego mordercy, który ciała swych ofiar wykorzystywał w makabryczny sposób...

Klimatyczny, to bardzo nadużywane przeze mnie określenie, ale i do tego filmu pasuje jak ulał. Ten film ma niesamowity, mroczny klimat. Film nie jest łatwy w odbiorze i tak naprawdę nie jestem pewna, czy w pełni zrozumiałam jego przesłanie. Motyw cierpienia, jego sensu przewija się przez cały film. Wnioski reżyser pozostawia widzom.

Ścieżka dźwiękowa do filmu jest absolutnie rewelacyjna. Tworzą ją m.in. utwory zespołu Radiohead.

11. "Big love" reż. Barbara Białowąs (2012); 8/10
(Polska; melodramat, thriller)

Emilia (Aleksandra Hamkało) ma szesnaście lat, gdy poznaje o kilka lat starszego Maćka (Antoni Pawlicki). Dla nastolatki rozpoczyna się szalony okres. Szczeniackie wygłupy, seks, narkotyki i przede wszystkim wymykający się kontroli, zwariowany, toksyczny związek z młodym mężczyzną tak wygląda nowa codzienność Emilii. W pewnym momencie dziewczyna pójdzie po rozum do głowy i spróbuje uwolnić się z macek niszczącego uczucia. Ale jak głosi tytuł filmu, to uczucie to "big love". A z takim trudno walczyć...

Opinie o filmie są różne. Jedni są zachwyceni, inni zbulwersowani (choćby wszechobecnym seksem), jeszcze inni narzekają, że to wszystko już gdzieś było, że całość jest banalna i mało odkrywcza. Ja przede wszystkim należę do tych, którzy są pod wrażeniem gry aktorskiej Hamkało. Mniej podobała mi się postać Maćka, nie najlepiej zagrana i niezbyt przekonywająca w żadnej ze swych odsłon, ani tej zakochanej, skruszonej ani tej ze złością w oczach i zaciśniętymi pięściami. Jeżeli chodzi o sam film, to jestem na tak. Kupuję tę historię ze wszystkimi jej niedociągnięciami. Dałam się ponieść emocjom i cała krytykowana przez wielu reszta jakoś mnie niespecjalnie rusza.

Reżyserka okazała się bardzo mało odporna na krytykę i po negatywnej recenzji zamieszczonej na portalu Filmweb, postanowiła stanąć oko w oko z recenzentem. Efekt tego spotkania możecie obejrzeć TUTAJ. Moim zdaniem dobry film broni się sam, a po tej dyskusji do pani Białowąs zdążyłam się mocno zniechęcić.

12. "Agnozja" reż. Eugenio Mira (2010); 5/10
(Hiszpania; dramat, thriller)

Joana cierpi na agnozję. Jej zdolności rozpoznawania znanych elementów rzeczywistości są zaburzone. Nie wie co jest prawdą, co manipulacją. Bliskich rozpoznaje po kolorowych kotylionach przypiętych do noszonych przez nich ubrań. Gdy umiera jej bogaty ojciec, Joana pozostaje jedyną osobą znającą tajemnicę wartą fortunę. Dziewczyna staje się ofiarą intrygi, która doprowadzi do dramatu.

Film reklamowany jako dzieło producentów dwóch świetnych filmów "Sierocińca" oraz "Labiryntu fauna" rozbudził u mnie apetyt na co najmniej niezły seans. Niestety choć pomysł wydał mi się intrygujący, to sam film wypadł raczej słabo, nie wzbudzając większych emocji. Nawet nie zwróciłam uwagi na grę aktorską, mimo iż w obsadzie znalazł się lubiany przeze mnie Eduardo Noriega. Za tydzień, dwa - zupełnie już nie będę pamiętała nie tylko fabuły, ale nawet tytułu. Szkoda.

13. "Spaleni słońcem 2" reż. Nikita Michałkow (2010); 8/10
(Rosja, Francja, Niemcy; dramat, wojenny)

"Spaleni słońcem 2" jak sama nazwa wskazuje są kontynuacją "Spalonych słońcem". Tym razem reżyser wrzuca nas w wir wojny. Kotow (Nikita Michałkow we własnej wąsatej osobie), który pod koniec części pierwszej miał się nie najlepiej, teraz ma się całkiem dobrze, choć z oficerskimi honorami musiał się pożegnać. Tymczasem jego córka, Nadia, nic nie wie o cudownym powrocie ojca do świata żywych. W pielęgniarskim kitelku ratuje życie rannych żołnierzy. Los nie oszczędzi ani ojca, ani córki. I zawiedzie się ten, kto liczy na słodki finał w hollywoodzkim stylu.

Podobno druga część jest dużo słabsza od swej poprzedniczki. Nie wiem. Nie zauważyłam. Za to wiem, że to już trzeci film Michałkowa, który bardzo mi się podobał.

14. "Wyśnione miłości" reż. Xavier Dolan (2010); 8/10
(Kanada; melodramat)

Francis (Xavier Dolan) i Marie (Monia Chokri) są przyjaciółmi. Podczas pewnej imprezy poznają Nicolasa (Niels Schneider). Chłopak szybko zdobywa ich sympatię. Pomiędzy przyjaciółmi rozpoczyna się rywalizacja o względy nowego znajomego. Przyjaźń zawisa na włosku.

Świetny film o przyjaźni, miłości, zazdrości i całej reszcie intensywnych, młodzieńczych uczuć, które potrafią wywrócić do góry nogami nawet najbardziej poukładane życie. Dolan to młody twórca, tym bardziej więc zachwyca efekt jaki osiągnął. Świetny scenariusz, rewelacyjnie oddane emocje, klimatyczne zdjęcia, niezła muzyka. Całość bez tanich chwytów, zbędnej czułostkowości i łzawych momentów.

Dolan zadebiutował filmem "Zabiłem moja matkę". Niestety nie miałam okazji go obejrzeć, ale z pewnością szybko postaram się to nadrobić. Recenzje są niezwykle obiecujące.

15."Green Hornet" reż. Michel Gondry (2011); 3/10
(USA; komedia, akcja)

Brett (Seth Rogen) jest rozpieszczonym synem bogatego tatusia. Gdy ojciec umiera, synalek musi zaopiekować się odziedziczony imperium wydawniczym. Nie to jednak będzie głównym zajęciem młodego mężczyzny. Opiekę nad firmą przerzuca na wieloletnią prawą rękę ojca, zatrudnia rezolutną sekretarkę (Cameron Diaz), a sam tymczasem wspólnie ze swym nowym kumplem Kato (Jay Chou) wypowiada wojnę przestępcom, wcielając się w rolę Zielonego Szerszenia, samozwańczego superbohatera-amatora. Jego przeciwnikiem staje się m.in. bezwzględny mafiozo Chudnofsky (Christopher Waltz).

Lekka, głupawa komedia wyśmiewająca kult superbohatera. Bywa zabawnie, ale i żenująco. Nie moja bajka, zdecydowanie. Tylko Waltz jak zwykle jest rewelacyjny.

16. "Valhalla: Mroczny wojownik" reż. Nicolas Winding Refn (2009); 5/10
(Dania, Wielka Brytania; dramat, akcja)

Bohaterem filmu jest milczący, jednooki wojownik (jak zawsze fantastyczny Mads Mikkelsen). Przetrzymywany przez Wikingów w niewoli, w końcu zdołał odzyskać wolność. W towarzystwie napotkanego w czasie ucieczki chłopca, wyrusza w daleką i niebezpieczną podróż.

Przyznaję, że nastawiałam się na zupełnie inny typ kina. Czekałam na mocne, wciągające widowisko, wspaniałe sceny walki, piękne zdjęcia, ciekawe efekty specjalne. Tymczasem film Refna jest oszczędny w słowach. Fabuła jest uboga, sceny walki są, ale nie powalają widowiskowością. Największym atutem "Valhalli" (oprócz Madsa, oczywiście) jest niesamowity klimat filmu. I to on tak naprawdę "robi" ten film. Napięcie jest stale wyczuwalne i rozładować je może tylko mocne zakończenie. I takie dostarcza nam Refn.

Niezły, ale do mnie nie do końca trafił.

17. "Wielki napad na pociąg" reż. Michael Crichton (1979); 7/10
(Wielka Brytania; kostiumowy, sensacyjny)

Edward Pierce (Sean Connery) oficjalnie szanowany dżentelmen, nieoficjalnie genialny złodziej, ma nowy, śmiały plan. Chce ukraść przewożone koleją złoto, a tym samym dokonać pierwszego w historii napadu na pociąg w trakcie jazdy. Pomoże mu w tym jego ukochana (Lesley-Anne Down) oraz dobry znajomy Agar (Donald Sutherland).

Film powstał na podstawie powieści Crichtona (tak, tak tego od "Parku Jurajskiego"). Lekki, zabawny - całkiem niezłe kino "odmóżdżające". Pomysłowość Agara i Edwarda jest rozbrajająca.


Ciężko mi wybrać film miesiąca. Obejrzałam sporo bardzo dobrych filmów, ale żaden nie rzucił mnie na kolana. Po długim namysle, numerem jeden ogłaszam "Dworzec nadziei". Najsłabszym filmem był "Green Hornet" i co do tego nie mam już żadnych wątpliwości.