Paryż: paryska włóczęga od Notre-Dame do Wielkiego Meczetu

2015

Muszę przyznać, że nieśpieszne spacery po Paryżu, dostarczały mi o wiele więcej frajdy niż bieganie od jednego punktu do drugiego i odhaczanie najważniejszych atrakcji turystycznych. Na jeden z takich spacerów wybraliśmy się spod katedry Notre-Dame, by przez Dzielnicę Łacińską dotrzeć do Wielkiego Meczetu.

Po drodze naszą uwagę przykuł kościół Saint Severin. 

Jego patron, św. Seweryn, wiódł w tej okolicy swój pustelniczy żywot. Po śmierci pochowano go w kaplicy, którą niestety wikingowie zrównali z ziemią. Odbudowano ją w XI wieku w zmienionej formie, choć tę obecną zawdzięczamy kolejnej przebudowie (wiek XV). Gdy w XIX wieku polscy emigranci przybywali do Paryża, to właśnie kościół św. Seweryna stał się ich ulubionym. Na mnie przestronna budowla zrobiła wrażenie, choć pozostała w cieniu pobliskiej katedry Notre-Dame.

Do dziś, w bocznej kaplicy wisi obraz autorstwa Walentego Wańkowicza. Kopię obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej powieszono tu w 1841 roku.

Nasza spacerowa trasa przebiegała koło budynków Sorbony, dawnego Uniwersytetu Paryskiego, która powstała w 1253 roku jako jedno z kolegiów uniwersytetu. Z czasem przyjęto nazwę tę stosować jako określenie całej uczelni. 

Paryż u progu XI wieku zaczął przyciągać intelektualistów z całej Europy i choć bywały czasy trudne, a paryska edukacja niejednokrotnie przeżywała kryzys, to przez lata przez uczelnię przewinęło się wiele znamienitych postaci i do dziś jest ona jedną z najbardziej prestiżowych uczelni naszego kontynentu. Wśród studentów Sorbony znaleźli się m.in. Honore de Balzac, Louis Pasteur czy Maria Skłodowska-Curie, która została pierwszą kobietą-profesorem Sorbony (wykładała fizykę). 

Naprzeciwko budynku Uniwersytetu, bez względu na pogodę, przesiaduje Michel de Montaigne. Prawy trzewik ojca eseju błyszczy w słońcu, wytarty dłońmi przechodniów. A może to studenci w ten sposób zapewniają sobie powodzenie na egzaminach?

Idziemy dalej, mijając kolejne uniwersyteckie budynki. Jest kwiecień, studenci śmieją się i rozmawiają. Ten i ów dyskutuje o czymś zapamiętale, ktoś czyta książkę siedząc na schodach, inni w mniejszych lub większy grupkach rozsiadają się na bruku pogrążeni w rozmowach.

Zbliżyliśmy się do Panteonu, który, ku mojemu rozczarowaniu, jest właśnie w remoncie. Zwiedzać go nie zamierzaliśmy, ale trochę mi żal "zepsutego" zdjęcia. Bo czy mogłam przypuszczać, że ten spontaniczny kwietniowy wypad nie będzie tego roku jedynym i kilka miesięcy później niemal z dnia na dzień kupimy bilety i polecimy do Paryża na Sylwestra?

Tymczasem zadzierałam głowę podziwiając fasadę Panteonu, wzniesionego w XVIII wieku jako kościół, obecnie pełniącego rolę mauzoleum. To tu spoczywają m.in. Maria Skłodowska-Curie wraz z mężem Piotrem Curie, Victor Hugo, Émile Zola, Wolter, Jean-Jacques Rousseau.

Za Panteonem majaczyła kolejna przykuwająca wzrok budowla. Kościół St Étienne du Mont jest stosunkowo niewielki, ale przeuroczy, jasny i przestronny, warto tam zajrzeć choć na kilka chwil. Wewnątrz znajduje się grobowiec matematyka Bleise'a Pascala i dramatopisarza Jeana Babtiste'a Racine'a.

W czasie wędrówki ulicami, co rusz wzrok padał na coś interesującego.

W końcu dotarliśmy do Arènes de Lutèce. Amfiteatr ten powstał prawdopodobnie w I wieku. Mógł pomieścić 17 tys. widzów, którzy emocjonowali się walkami gladiatorów i zwierząt. Niewiele brakowało, a nawet ruiny nie dotrwałyby do naszych czasów. W XIX wieku władze miasta chcąc rozbudować sieć transportu i zbudować w pobliżu zajezdnię, doprowadziłyby do zniszczenia pozostałości po amfiteatrze, które ledwie kilkanaście lat temu zaczęto wydobywać na powierzchnię. Jednym z obrońców Arènes de Lutèce był... Victor Hugo. To on napisał do rady miasta list, w którym bronił wartości historycznej tego miejsca. Odniósł sukces. Arenę wpisano na listę zabytków, wykopaliska kontynuowano. 

Posiedzieliśmy chwilę na trybunach i ruszyliśmy dalej.

Gdy na horyzoncie pojawiła się podobizna Cuviera, francuskiego zoologa, mogło to oznaczać tylko jedno - powoli zbliżaliśmy się do celu. Zmierzaliśmy w stronę Wielkiego Meczetu. Dlaczego? To jeden z tych pomysłów, które trudno wytłumaczyć. Ot, zobaczyłam go w jednej z nowelek tworzących film Zakochany Paryż i wymyśliłam sobie, że znajdziemy go podczas pobytu w stolicy Francji.

A Georges Cuvier - francuski zoolog, twórca paleontologii

Tymczasem, weszliśmy na teren Ogrodu Botanicznego. Spacer alejkami okazał się świetną odskocznią od zgiełku miasta. Co prawda przyroda dopiero z wolna budziła się do życia po zimowej przerwie, ale i tak było przyjemnie.

Paryski ogród botaniczny powstał dla króla Ludwika XIII. Założono go w 1626 i zaledwie po kilkunastu latach udostępniono go dla społeczeństwa. Obecnie składa się z kilku mniejszych ogrodów, m.in. różanego i alpejskiego. W czasie Rewolucji Francuskiej powstało tu Muzeum Przyrodnicze. Dziś działy zoologii, geologii, paleontologii, galeria gadów i płazów, galeria ewolucji oraz szklarnie, przyciągają zainteresowanych otaczającym nas światem. Sama chętnie zwiedziłabym ekspozycje i mam nadzieję, że jeszcze będę miała okazję. 

W końcu opuściliśmy ogród i stanęliśmy przy Wielkim Meczecie, największej świątyni muzułmańskiej znajdującej się na terenie Francji. Powstał on w latach dwudziestych XX wieku. Co ważne w kontekście problemu, z jakim borykają się m.in. Francuzi, nie sprzyja on ekstremizmowi islamskiemu. Budynek dostępny jest dla zwiedzających, ale my nie mieliśmy szczęścia - akurat w tamtym momencie  z jakiegoś powodu turystów nie wpuszczano. Cóż... Oto kolejne miejsce, które zostawiamy na tzw. "kiedyś".

Nieco zmęczeni, ruszyliśmy wzdłuż murów ogrodu w stronę Sekwany. Chyba wszystkie paryskie drogi prędzej czy później do niej prowadzą. 

Zobacz też:

Paryż - fotorelacje

Paryż w literaturze i filmie

literatura francuska

fotorelacje z podróży