[11] Wakacje 2014: Barcelona (Pedralbes, papużki-złodziejki, parada olbrzymów i kot z Raval)

Na wzmiankę o klasztorze Pedralbes trafiłam gdzieś w sieci, a ponieważ z Tibidado było tam całkiem blisko, więc postanowiliśmy wsiąść w autobus i dotrzeć do tej zabytkowej, gotyckiej budowli.

Klasztor został ufundowany w 1326 roku przez Jakuba II, króla Aragonii i Walencji, hrabiego Barcelony (a także czasowego władcę Sycylii, Majorki, Sardynii i Korsyki) dla czwartej z jego żon, Elisendy. Poniższa wieża jest częścią klasztornego kościoła.

Budynek zamieszkiwały siostry klaryski, obecnie dostępny jest on dla zwiedzających.

Z zewnątrz klasztor wielkiego wrażenia na nas nie zrobił, a na zwiedzanie jakoś nie mieliśmy ochoty, choć podobno warto zajrzeć np. do Kaplicy Św. Michała (Capella de Sant Miquel) udekorowanej freskami autorstwa Ferrera Bassa z 1346 roku.

Wypatrzywszy jakieś otwarte drzwi, zajrzeliśmy do budynku, ale nie zamierzaliśmy dłużej się tam zatrzymywać. Bez wątpienia plusem tego miejsca była... cisza. Miła odmiana, bo znalezienie atrakcji turystycznej nieobleganej przez turystów jest w Barcelonie nie lada wyzwaniem.

Przez kilka chwil pałętaliśmy się po terenie klasztoru...

...aż w końcu uznaliśmy, że nic tam po nas i jako tako zorientowawszy się którędy możemy dotrzeć do linii metra i lepiej nam znanej części miasta, ruszyliśmy na nieśpieszny spacer.

Ta część miasta bardzo mi się spodobała. Było tak jakoś spokojnie, zupełnie inaczej niż w zatłoczonym centrum.

I już prawie w myślach rozbijałam świnkę-skarbonkę, wybierając przy tym lokalizację mieszkania marzeń, gdy trafiliśmy do pewnego parku, a sen o idealnej Barcelonie prysł równie szybko co wiara w ludzi.

Wszystko zaczęło się od latarni, zwyczajnej, fotografowanej odruchowo i nie wiedzieć po co.

Park był otoczony murem. W bramie minęliśmy jakąś parę zbierającą się do wyjścia. To, że się rozmyślili, zauważyłam dopiero wtedy, gdy kobieta stanęła tuż obok mnie, z zapałem fotografując telefonem ową najzwyklejszą na świecie latarnię. Skupiona na robieniu zdjęć nie widziałam niczego nielogicznego w zachwycie miejscowej kobiety nieciekawym obiektem, który prawdopodobnie mijała wiele razy i w jej nagłej potrzebie cofnięcia się o kilkanaście metrów, by go uwiecznić na fotce.

Słońce świeciło, papugi dawały swój mało melodyjny koncert i nagle... pech! Czuję jak na skórze i, o zgrozo!, ubraniu, lądują ptasie odchody. Dalej wszystko toczy się błyskawicznie. Hiszpanka w mgnieniu oka doskakuje do mnie z ogromną paczką chusteczek nawilżających. Pociąga nosem, krzywi się, terkocze, że bluzka mi śmierdzi, że takie nieszczęście, że wyczyścić trudno, że ona pomoże, że jeszcze tutaj jest plama, i tam, i jeszcze tu obok. Macha chusteczkami, wodę wyciąga, łapy jej latają w tę i we w tę. A ja, ćwierćinteligentka, która oczy ma dookoła głowy w metrze, porcie, ciemnych uliczkach, podziemnych przejściach, La Rambli, knajpach, wszelkich miejscach obleganych przez turystów, zamiast wzmóc czujność, cieszę się jak pierwsza lepsza nieopierzona turystka, że pani taka miła, że jej nagle materializujący się tuż obok parter taki uczynny. Och, kochani ci Hiszpanie! Czyhają w parkach z wodą i chusteczkami, gotowi w każdej chwili pomóc obcokrajowcom narażonym na papuzie bombardowanie.

Tylko czemu im te łapy tak latają? I czemu w okolicach kieszeni?

A skąd jesteście? A daleko macie do hotelu? Aj, aj, takie nieszczęście!

Harmider po hiszpańsku. Głośno, intensywnie, ekspresyjnie. Dopiero gdy już sobie poszli, niewymacawszy nic, bo mądrość mojego męża polega na tym, że on sam nie dał się omamić, a jego żona miała przy sobie jedynie aparat, bo mąż żonę zna i wie, że na jej rozsądek w pewnych sytuacjach liczyć nie można, dopiero gdy ochłonęłam nieco, małżonek mój mnie uświadomił co do tego, że ludzie bywają jednak podli, a złodzieje czyhają nawet w niezbyt uczęszczanych przez turystów miejscach. Bluzka poszła do prania. Wypaćkana jakimś musem z owoców nie śmierdziała ani trochę. Ot, siła sugestii i zmarszczonego noska Hiszpanki. Ot, mężczyzna z jakimś "psikaczem", który robił za papużkę. Zmarnowali nam prawie dwie godziny, ale także udzielili bezpłatnej (na szczęście!) lekcji. Zasada ograniczonego zaufania sprawdza się zawsze, nie tylko na drodze.

A park... Park przestał mi się podobać.

Podczas gdy ja, chwilowo zawiedziona ogromnie miastem i ludźmi, pędzę się przebrać, bo przecież dzień się nie skończył, a w dzielnicy Gràcia trwa fiesta, na którą zamierzamy zajrzeć, wy nie musicie mi towarzyszyć i patrzeć, jak się miotam, wściekam i wyzywam od pierwszych naiwnych. Co prawda pogoda chwilowo nie rozpieszcza, ale i tak szkoda czasu na przesiadywanie w guest housie.

Wybierzcie się w okolice Katedry Św. Eulalii. Tam podziwiać można intrygujące artystyczne instalacje...

...zrobić sobie zdjęcie z bezgłowym typem...

...posłuchać muzyki...

...i wciąć udział w paradzie olbrzymów! Oto królowa i król przed wyruszeniem w trasę. 

Początków tradycji parad olbrzymów należy szukać w średniowieczu. W Katalonii można je zobaczyć przy okazji lokalnych fiest. Ta najsłynniejsza odbywa się w Barcelonie 24 września. 

Giganci noszą najczęściej średniowieczne stroje.

Zwykle wędrują w parach, tańcząc w rytm muzyki wygrywanej przez przemieszczających się wraz z nimi grajków.

Postaci mogą mierzyć nawet 5 metrów! Wewnątrz ich konstrukcji ukryci są sterujący nimi ludzie.

Ogólna wesołość i tłum ludzi towarzyszą paradzie nieustannie. Gdy muzyka ucichnie, a ostatni olbrzym zniknie za murami jednego z kościołów, my przenieśmy się na chwilę do średniowiecznej dzielnicy Raval, kosmopolitycznej i do niedawna cieszącej się złą sławą, słynącą z prostytucji i przestępczości. Teraz powoli staje się dzielnicą artystów, choć muszę przyznać, że ulicę Robador przemierzałam z sercem w gardle, czując na plecach spojrzenia pań lekkich obyczajów i panów, którym wolałam nie zaglądać w oczy. Tak to jest, jak się błądzi w poszukiwaniu Kota z Raval.

Nie wiem jakim cudem przeoczyłam tego zwierza podczas poprzedniego pobytu, ale tym razem byłam pewna, że muszę podrapać go za uchem. Kot z brązu autorstwa kolumbijskiego rzeźbiarza Fernando Botero zjawił się w Barcelonie w 1987 roku.

Kot z Raval był milczącym, aczkolwiek istotnym bohaterem powieści Do zobaczenia w Barcelonie Anny B. Kann.

Podobno wdrapanie się na koci grzbiet jest gwarancją szczęścia. Sama nie próbowałam nie chcąc się kompromitować na oczach turystów i tubylców, ale jak widać na poniższym zdjęciu - da się to zrobić, gdy nie ma się na nogach sandałów, na tyłku spódnicy i jest się małym, sprytnym chłopcem (wiem, wiem... złej baletnicy...).

Nie wiem jak Was, ale mnie już bolą nogi. Ogłaszam więc chwilę przerwy i zapraszam na kolejną część fotorelacji z wypadu do Barcelony.

***

Zapraszam też tutaj

fotorelacje z poprzednich podróży

[1] Wakacje 2014: Besalú

[2] Wakacje 2014: Girona cz. 1 - nowe miasto

[3] Wakacje 2014: Girona cz. 2 - stare miasto

[4] Wakacje 2014: Girona cz. 3 - Muzeum Kina

[5] Wakacje 2014: Figueres

[6] Wakacje 2014: Cadaqués

[7] Wakacje 2014: Port Lligat

[8] Wakacje 2014: Barcelona (Park Labirynt)

[9] Wakacje 2014: Barcelona (L'Aquarium)

[10] Wakacje 2014: Barcelona (Cień wiatru, Tibidabo i Niebieski Tramwaj)