O psie, ktory ożył

Tim Burton od dawna należy do moich ulubionych reżyserów. Zdarzyły mu się co prawda słabsze filmy, jak choćby Planeta małp. Nie bardzo udane były też pozbawione oryginalności Mroczne cienie, których nawet Johnny Depp nie potrafił wznieść wyżej przeciętności. Wystarczy jednak przypomnieć takie perełki jak Duża ryba czy Gnijąca panna młoda i wszelkie wątpliwości pryskają. Tak, warto było ruszyć się z domu i wreszcie wybrać się do kina, gdy na ekranie gości Frankenweenie.

Tego roku, w którym rozgrywa się akcja orwellowskiej antyutopii, Górną Woltę przemianowano na Burkinę Faso, a na świat przyszła Katie Melua, miało też miejsce jeszcze jedno wydarzenie. Walt Disney nie zdecydował się na dystrybucję krótkometrażowego filmu aktorskiego Frankenweenie, uznając go za nieodpowiedni dla młodych widzów. I pewnie nikt by o tej produkcji nie usłyszał, gdyby nie to, że nazwisko jej twórcy jest obecnie jednym z popularniejszych w światowej kinematografii. Wyszło jednak jak wyszło. Burton zrobił karierę, a jego krótkometrażowa opowieść, wariacja na temat klasyki science-fiction za jaką niewątpliwie należy uznać Frankensteina Mary Shelley z 1818 roku, doczekała się swej pełnometrażowej, tym razem animowanej, odsłony.

Film opowiada o rodzinie Frankensteinów, która w zasadzie niczym się nie wyróżnia. Mama, tata, syn i pies. Nuda. Przestaje być tak zwyczajnie, gdy w wyniku wypadku wierna psina ginie. Victor, chłopiec lat około dziesięciu, nie może się pogodzić ze śmiercią Sparky'ego (którego jakiś geniusz w polskiej wersji nazwał Korkiem). Ale cóż, śmierć rzecz nie odwracalna (podobno). Sparky dostaje swoją kwaterę na pobliskim cmentarzu i wśród łez żegnany, spocząć ma w ziemi na zawsze. Victor wpada jednak na iście szalony pomysł. Wykopuje zwłoki przyjaciela, pakuje do wora i cichaczem przynosi na zagracone poddasze. Tam przeprowadza eksperyment, w wyniku którego czworonożny przyjaciel ożywa. Piesek stracił co prawda nieco na urodzie, tu i tam jego ciało poznaczone jest szwami, a ogon przy zbyt entuzjastycznym merdaniu, wypada niczym ten kłapouszkowy nadepnięty czyjąś kończyną, ale jakie to ma znaczenie w obliczu zmartwychwstania?

Radość Vistora jest ogromna. Pojawiają się jednak i komplikacje, bo choć sam Korek charakterem na szczęście nie przypomina mieszkańców Smętarza dla zwierzaków Stephena Kinga, to sytuacja nieco wymknęła się spod kontroli i spokój mieszkańców miasteczka zostanje zachwiany.

Frankenweenie ma mroczny burtonowski klimat i taki sam humor. Wizualnie bardzo mnie przekonał. Po ekranie ganiają charakterystyczne blade, niedospane postaci o długich, patykowatych kończynach. A wszystko to w czarno-białej wersji animacji poklatkowej. Sporo w tym filmie aluzji do klasyki kina grozy. Pojawiają się stwory żywo przypominające gremliny, godzillę czy narzeczoną Frankensteina. Scena w budce kojarzy się z Ptakami Alfreda Hitchcocka, postaci mają charakterystycznie mroczne imiona i nazwiska (Van Helsing, Igor czy Edgar). Lepiej zorientowani w klasyce widzowie, z pewnością dostrzegą tych powiązań znacznie więcej.

fragment ścieżki dźwiękowej

Wersja 3D jest słaba, ale dzięki okularkom na nosie obejrzałam trójwymiarowy zwiastun Życia Pi. Na mnie zrobił spore wrażenie i teraz mam jeszcze większą ochotę na wyprawę do kina na ekranizację powieści Martela. Ale, ale... Żeby nie odbiegać od tematu, wróćmy do naszej animacji, a konkretnie do muzyki. Nie trudno zgadnąć, że za ścieżkę dźwiękową odpowiedzialny był nie kto inni, a Danny Elfman, ten sam, który stworzył muzykę do Gnijącej panny młodej, Edwarda Nożycorękiego i całej masy innych burtonowskich dzieł. Duet Burton & Elfman i tym razem sprawdził się bez zarzutu.

Podobno pomysł ożywiania zwłok nie wszystkim odpowiada. Jeśli nie należysz do tej grupy możesz spokojnie zasiąść przed ekranem i po prostu dobrze się bawić. Tak jak ja.

zwiastun

(Dubbing jaki jest, każdy słyszy. Da się przeżyć, aczkolwiek gdybym miała wybór, to zdecydowałabym się na wersję z napisami).