Filmowe podsumowanie miesiąca - grudzień 2012 (cz. 1)

Czas na filmowe podsumowanie grudnia 2012. Panie i Panowie, oto część pierwsza. :)

1. "Życie od kuchni" reż. Scott Hicks (2007); 6/10

(USA; dramat, komedia romantyczna)

Martha James (Catherina Zeta-Jones) jest szefową kuchni, rzeczową, dobrze zorganizowaną. W swoim życiu nie znajduje miejsca na szaleństwa i spontaniczność. Gdy w wypadku ginie jej siostra, Martha zostaje opiekunką dziewięcioletniej siostrzenicy. Nie będzie to jedyna trudna zmiana w poukładanym życiu kobiety. Szefowa restauracji zatrudnia nowego kucharza, wyluzowanego, zwariowanego Nicka (Aaron Eckhart). 

Dwie zupełnie inne osobowości o odmiennym spojrzeniu na świat i życie. Nagle się spotykają i coś zawisa w powietrzu. To coś jest początkowo burzliwe, później nieco łagodnieje. Robi się nawet miło. Sielanka się jednak kończy, bo niezgodność charakterów daje o sobie znać. Później bywa różnie. Znamy takie scenariusze? Znamy. I z życia, i z całej masy filmów. "Życie od kuchni" jako komedia romantyczna fabularnie płynie w wiadomym kierunku, ale przewidywalność zakończenia w niczym nie psuje przyjemności z oglądania emocjonalnych zapasów Marthy i Nicka. Ciepły, zabawny, sympatyczny film.

2. "Listy do M." reż. Mitja Okorn (2011); 8/10

(Polska, komedia romantyczna)

To, czym inni zachwycali się (lub nie) w zeszłym roku, ja zdecydowałam się obejrzeć dopiero teraz. I co? I warto było. Fakt, że poziom naszych komedii w ostatnich lat jest tak niski, że dobry film na ich tle wydaje się jeszcze lepszy, ale "Listy do M." bronią się i bez opierania się o to kontrastowe tło.

Historie kilku bohaterów tworzą zgrabną całość, łącząc się w mniej lub bardziej przewidywalnych wątkach. Całość jest czasami melancholijna, częściej zabawna i zmierza wielkimi krokami do świątecznego happy endu. Czepiać się można, ale po co? Niech będzie optymistycznie, ciepło, świątecznie. W program po wigilijnej kolacji ten film wpasowuje się idealnie. Humor jest pozbawiony tak przygnębiająco typowego, wulgarnego i niestosownego poziomu dowcipu jaki można w ostatnich latach zaobserwować w wielu rodzimych produkcjach komediowych (ok, w zagranicznych też, ale te nasze, na siłę lansowane jakoś ostrzej kłują po oczach).

A poza tym, uwielbiam Romę Gąsiorowską.

3. "Sunset Limited" reż. Tommy Lee Jones (2011); 7/10
(USA; dramat psychologiczny)

Film wyreżyserowany przez Tommy'ego Lee Jonesa, do którego scenariusz napisał Cormac McCarthy, z akcją umieszczoną w jednym pomieszczeniu z ekipą aktorską składającą się z dwóch panów: samego reżysera (w roli Białego) oraz Samuela L. Jacksona (w roli Czarnego). Czyż nie brzmi to intrygująco?

Biały i Czarny siedzą przy stole i rozmawiają. W tle monotonna sceneria, niezbyt malownicza zresztą. Totalny minimalizm formy. Ale jaka treść! Dwóch bohaterów, dwa punkty widzenia. Na co? Na wszystko. Życie, śmierć, Boga... Żaden nie jest skłonny przyjąć racji "przeciwnika", rozmowa nabiera tempa. Gdy dialog się skończy, widz pozostanie sam ze swoimi przekonaniami i wątpliwościami.

Dobra rzecz, którą warto by było zobaczyć na deskach teatru. Nie dla fanów szybkiego kina akcji.

4. "Światła sceny" reż. Nicholas Hytner (2000); 8/10
(USA; dramat, muzyczny)

Mam słabość do filmów tanecznych. Tym razem udało mi się trafić do świata baletu. Grupka młodzieży, prestiżowa szkoła, mordercze treningi, kontuzje, rywalizacja, a przede wszystkim - wspaniałe sceny tańca.

Finał mistrzowski. Po prostu cudo. Balet w nowoczesnej formie. Wspaniały spektakl, rewelacyjny układ taneczny i genialnie dopasowana muzyka. Dużo bym dała za możliwość zobaczenia czegoś takiego na żywo.

Dla mnie - jeden z najlepszych filmów tego typu.

5. "Listy miłosne" reż. Sławomir Kryński (2001); 5/10
(Polska; dramat)

Lubię Magdalenę Cielecką i wierzę w polskie kino. Oto powody, dla których obejrzałam ten film. Nadal lubię Magdalenę Cielecką i wierzę w polskie kino, ale ten film niestety mnie nieco zawiódł.

Teresa jest trzydziestoletnią pielęgniarką. Na co dzień obcuje ze starością i śmiercią. Brak w niej radości życia, a zgorzknienie wydaje się wręcz nienaturalne w przypadku młodej tak kobiety. Gdy w wesołym miasteczku poznaje Janusza (Mariusz Frankowski), jest o krok przegapienia pięknego uczucia. Oboje mają problem z wyartykułowaniem emocji. Z pomocą przychodzi im Julka, kilkuletnia sąsiadka Teresy. Dziewczynka znalazła stare listy miłosne. Preparuje z nich korespondencję pomiędzy Januszem a Teresą. Dostarczając im listy, pomaga zakochanym w wyrażaniu uczuć.

Ciekawy pomysł, ale zabrakło mi w tym filmie bliżej nieokreślonego czegoś. Atmosfera filmu jest niezwykle przytłaczająca. Poetycki klimat robi wrażenie, ale całość psują sztuczne dialogi. Ciosem dla filmu jest też dubbing. Tak, tak - Mariusz Frankowski mówił głosem Michała Staszczaka. Wyszło równie nieciekawie, jak w przypadku "Wina truskawkowego", aczkolwiek akurat w przypadku filmu Dariusza Jabłońskiego, nawet irytujący dubbing nie zepsuł mi seansu.

6. "Hellboy" reż. Guillermo del Toro (2004); 4/10
(USA; fantasy, akcja)

Lubię tego reżysera za rewelacyjny "Labirynt fauna" oraz bardzo dobry "Kręgosłup diabła", ale akurat "Hellboy" należy do filmów obejrzanych nie z sympatii dla del Toro, a dlatego, że "mąż mi kazał". ;) Coś mu się w końcu należało za godziny spędzone przy komediach romantycznych. Czasami zdarza mi się, że tego typu filmy mnie wciągną i nawet wdzięczna jestem mężowi za to, że dzięki niemu mogłam je poznać (sama raczej nie wpadłabym na taki pomysł). Tym razem wynudziłam się okropnie, choć muszę przyznać, że wizualnie film jest rewelacyjny.

Historia kompletnie mnie nie zainteresowała. "Hellboy" jest ekranizacją komiksu. Tytułowy bohater (w tej roli Ron Perlman) to przywołany przed czterdziestu laty przez nazistów demon (czy coś w tym rodzaju). Wychowany przez pewnego profesora (John Hurt) stoi po tej dobrej stronie. I ma okazję udowodnić to po raz kolejny (na co dzień robi jako bohater narodowy ratujący dobrych przed złymi). Tym razem czeka go starcie większego kalibru, gdyż przyjdzie mu się zmierzyć z tymi, którzy przed laty ściągnęli go na planetę Ziemia.

7. "24 godziny" reż. Luis Mandoki (2002); 5/10
(Niemcy, USA; thriller)

Joe Hickey (Kevin Bacon) wraz z żoną (Courtney Love) i kuzynem (Pruitt Taylor Vince) znaleźli sobie niemal idealny sposób na łatwe zdobycie forsy. W wielkim skrócie: porywają dzieci bogatych rodziców, przetrzymują je 24 godziny, a następnie zgarniają szmal z okupu. Tym razem padło na Abby (Dakota Fanning), kilkuletnią córeczkę Karen (Charlize Theron) i Willa (Stuart Townsend). Niestety genialny plan trójki kryminalistów nie uwzględnia wszystkich możliwych wariantów zdarzeń. Abby jest chora i pozbawiona leków może nie przeżyć doby. Ponadto Karen i Will nie należą do potulnych owieczek i niełatwo będzie ich przestraszyć na tyle, by chcieli się w pełni podporządkować.

W trakcie seansu nie tylko uświadomiłam sobie, że już ten film kiedyś oglądałam, ale nawet przypomniałam sobie większość szczegółów, co znacznie popsuło radość oglądania. Ogólnie film nie jest zły i jeśli nie zna się zakończenia, może trzymać w napięciu.

8. "Wyjazd integracyjny" reż. Przemysław Angerman (2011); 2/10
(Polska; komedia)

To jest właśnie przykład takiego filmu, na tle którego "Listy do M." wyglądają jak produkcja z górnej półki.

Na wyjazdach integracyjnych dziać się może wiele. Zachłyśnięci wolnością pracownicy korporacji, pozbawiony czujnych, kontrolnych spojrzeń swych drugich połówek, oddają się hulankom i swawolom. Fajny temat? Fajny. I na czasie. Ale oczywiście zmarnowany. Mogło być zabawnie i prześmiewczo, wyszło niesmacznie i z dużą dawką przesady. Na tyle sporą, że nawet śmiać się odechciewało. Nie wiem skąd u polskich reżyserów komediowych przekonanie, że film tego gatunku musi opierać się na dosadnym, wulgarnym humorze, na przerysowanych sytuacjach, karykaturalnych bohaterach. Czyżby nie wierzyli, że przeciętny widz doceni subtelny humor, delikatną ironię, a pozbawiony wulgarności przekaz w ogóle do niego dotrze? Dopóki filmowcy w nas nie dostrzegą choć odrobiny inteligencji, dopóty będziemy atakowani produkcjami pokroju "Wyjazdu integracyjnego" czy "Ciacha".

Mało ambitne filmy, to fakt. Tak jakoś wyszło, że grudzień okazał się miesiącem filmów niezbyt wysokich lotów. ;)