[11] Andaluzyjska przygoda: Sewilla [Triana]

wrzesień, 2015

Z godziny na godzinę było lepiej, choć dzień zaczął się źle. Poniedziałkowy poranek w Granadzie był ciężki i deszczowy. Na szczęście popołudnie w Kordobie poprawiło nam humory. To było krótkie, ale intensywne i satysfakcjonujące zwiedzanie uroczego miasta, do którego mamy nadzieję jeszcze wrócić.

Napełniwszy żołądki lokalnym ciastem i, ku rozczarowaniu kelnera, sokiem zamiast wina, ruszyliśmy do Sewilli. Daleko nie mieliśmy, bo ok. 150 kilometrów, ale zaczynało się już ściemniać, a efekty nieprzespanej nocy odczuwaliśmy coraz wyraźniej.

Gdy zbliżaliśmy się do Sewilli, postanowiliśmy zadzwonić do hotelu z pytaniem o miejsce, w którym możemy zostawić samochód. Podczas rezerwacji noclegu należało zgłosić potrzebę zamówienia miejsca na parkingu, co też oczywiście zrobiliśmy. Wyobraźcie sobie nasze zdumienie, gdy recepcjonistka poinformowała nas, że po 21 musimy sobie radzić sami. Szkoda tylko, że nikt nas nie uprzedził o tym wcześniej, gdy pytałam o parking w hotelu z całodobową recepcją. 

To jest ten moment, kiedy będę trochę narzekać, więc jeśli chcecie od razu zawędrować do uroczej Triany, przeskoczcie przez trzy kolejne akapity.

widok z Triany na dzielnicę El Arenal - z prawej strony widoczna jest Wieża Oro

Byliśmy naprawdę wkurzeni, ale cóż... Ostatecznie zostawiliśmy samochód na miejskim parkingu i błądząc po ciemku uliczkami Sewilli, dotarliśmy do hotelu Reyes Católicos. Następnego dnia okazało się, że parking faktycznie jest dostępny, więc przestawiliśmy samochód za nocny postój płacąc... 27 euro! Recepcjonista skomentował to krótko: fuck! Nam też pozostawało nic innego jak tylko przekląć, po czym zapłacić i wyciągnąć wnioski. Za hotelowy parking na sąsiedniej ulicy zapłaciliśmy dużo mniej.

Hotelu nie polecam. Wi-fi na czwartym piętrze nie działało, a jeśli nawet, to tylko na moment, choć teoretycznie miało działać w całym budynku. Recepcjonista tylko wzruszał ramionami. Bo przecież powinno działać. Ze wszystkich recepcjonistów, tylko jeden w ogóle był nami zainteresowany (całe szczęście, akurat on był wtedy, kiedy następnego dnia przestawialiśmy samochód i w dniu wymeldowywania). Reszta traktowała nas jak zło konieczne, któremu od czasu do czasu trzeba podać klucz albo go od niego odebrać. By atrakcji było mało, mąż zaliczył przymusowy postój w windzie między piętrami. Gdy już ulokowaliśmy się w pokoju, mogliśmy się tylko śmiać z tego, że w pokoju dwuosobowym trzygwiazdkowego hotelu, w łazience mieliśmy jeden kubek, jedną szczoteczkę do zębów, jedno mydełko, jeden szampon, jeden żel, a następnie przerzucić zdjęcia (biorąc pod uwagę stan matrycy po upadku aparatu, robiłam to z ciężkim sercem), umyć się i paść na łóżka. Dwa, bo podwójnego nie było, choć uznaliśmy, że jako małżeństwo z kilkuletnim stażem możemy sobie pozwolić na ich zsunięcie. (Ekipa sprzątająca najwyraźniej uważała jednak inaczej, bo po każdym sprzątaniu musieliśmy manewr powtarzać).

Znów dzielnica El Arenal, ale tym razem z widoczną Giraldą

Nie należę do marudnych klientów i nie spodziewałam się cudów, ale za 260 złotych za noc chciałabym jednak mieć wi-fi, za to nie chciałabym czuć się jak intruz. Panie sprzątające były o wiele uprzejmiejsze niż pani z recepcji. Zdecydowanie tam nie wrócimy.

Uff... Tyle na ten temat. Przejdźmy do przyjemnych aspektów pobytu w przepięknej Sewilli. Jest ranek, ruszamy w kierunku Triany.

widok na Trianę poranną...

...i wędkarzy u brzegu Gwadalkiwir

Do położonej nad rzeką Gwadalkiwir Triany mieliśmy niedaleko i to był niewątpliwy plus zatrzymania się w Reyes Católicos, a jednocześnie właśnie przez to, potraktowaliśmy tę dzielnicą nieco po macoszemu. Wydawało mi się, że skoro mamy tam blisko, to w każdej chwili zdążymy tam zajrzeć. Błąd! Krótki spacer rano i krótki wieczorny, to za mało.

Jeszcze siedem wieków temu, Trianę z Sewillą łączył zaledwie jeden, niezbyt stabilny most pontonowy. W średniowieczu była osobnym miastem, obecnie jest dzielnicą Sewilli, podobno tą najbardziej barwną, roztańczoną, artystyczną. Stąd wywodzi się wielu tancerzy flamenco, ale i torreadorów czy żeglarzy. Dzielnica znana jest także z wyrobów rzemieślniczych, zwłaszcza garncarstwa i płytek azulejos. Na terenie Triany znajdowała się najstarsza w Sewilli fabryka ceramiki - Santa Ana, dziś na jej miejscu znajdziecie Centrum Ceramiki z Triany, gdzie można obejrzeć wyroby zdobione płytkami. 

W Trianie azulejos widoczne są dosłownie wszędzie! Nigdzie nie widziałam ich aż tyle. Zdobią prywatne domy, restauracje czy kościoły. Tworzą barwne obrazki, nazwy knajp czy ulic. Jeśli kiedyś wrócę do Sewilli, a mocno wierzę w to, że się tak stanie, zapewne przepadnę tam na długie godziny fotografując same azulejos. 

Do Triany dotarliśmy żelaznym Mostem Izabelli II (Puente de Isabell II), który powstał w XIX wieku w miejscu wspomnianego mostu pontonowego. 

Most ten pięknie prezentuje się po zapadnięciu zmroku.

Po Trianie chodziliśmy tak, jak wcześniej zdarzyło nam się spacerować po barcelońskiej Barri Gòtic, paryskiej Dzielnicy Łacińskiej czy lubelskim Starym Mieście - bez planu. 

Tuż przy moście Izabelli II stoi rzeźba przedstawiająca Juana Belmonte, matadora pochodzącego z Triany. Przez otwór w jego ciele, można dojrzeć Giraldę, dzwonnicę katedry. Wieża ta niegdyś pełniła rolę minaretu.

W Trianie nie brakuje knajpek oferujących andaluzyjską kuchnię.

Oddalając się do rzeki, dotarliśmy do kościoła św. Jacka...

...a później do gotyckiego kościoła św. Anny, którego mury zdobi siedemnaście tablic stworzonych z płytek azulejos.

Triana to takie miejsce, które podbija serce od razu. Wystarczy dostrzec ją z przeciwległego brzegu rzeki i już wiadomo, że nie sposób oprzeć się jej urokowi. Dwa dni w Sewilli były magiczne i wykorzystane maksymalnie. Właściwie jedyne, czego żałuję to tego, że na Trianę poświęciliśmy tak mało czasu i nie poznaliśmy wszystkich jej tajemnic i zakamarków, nie mieliśmy okazji uczestniczyć w nocnym życiu i przekonać się jak wiele ma do zaoferowania dzielnica, której serce bije w rytm flamenco.

Uwielbiam spacerować wzdłuż rzeki i mogłabym godzinami wpatrywać się w nurt. Jeśli w tle mam muzykę lokalnych grajków, z wielkim trudem powracam do rzeczywistości i ruszam dalej. 

Wspaniale by było odkurzyć już kapelusz i dać się opalić hiszpańskiemu słońcu.

Zobacz też:

*** FOTORELACJA Z WYCIECZKI DO ANDALUZJI ***

*** PODRÓŻE ***

*** LITERATURA HISZPAŃSKA ***