No, mamo, no... (Ewa Gogolewska-Domagała "Rud€")

Ewa Gogolewska-Domagała

Rud€

self-publishing

2014

330 stron

O świecie kobiet i ich problemów napisano już wiele. Zmienia się tło i imiona bohaterek, ale ich kłopoty zostają te same. A jednak literatura kobieca cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem. Być może dlatego, że na kartach powieści ukryte jesteśmy my same.

Rud€ jest kontynuacją debiutanckiej powieści Ewy Gogolewskiej-Domagały - Blondie$, jednak autorka na tyle zgrabnie wprowadza czytelników do świata swoich bohaterów, że nieznajomość pierwszej części nie odbiera przyjemności czytania. Prologiem Rud€ jest fragment poprzedniej książki i to z niego dowiadujemy się o trudnej sytuacji Samiry, tunezyjskiej pokojówki, która niegdyś miała pecha znaleźć się w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwym czasie, w równie niewłaściwym towarzystwie. 

Skutek tamtego spotkania zaciąży na całym życiu kobiety. Wybór, jakiego musi dokonać w bardzo krótkim czasie, wagowo należy do tych zwalających z nóg. Nic dziwnego, że Samira cierpi i z rozdartym sercem próbuje sama siebie przekonać, że nie ma lepszego rozwiązania. Efektów niektórych zdarzeń nie da się odwrócić. Można tylko starać się, by konsekwencje były jak najmniej dotkliwe.

Samira nie jest jedyną bohaterką, która znajduje się w trudnym położeniu. Clementine mieszka w Belgii, w pachnącym czekoladą Liege. Ma męża, doskonale zapowiadającego się śpiewaka operowego, i dwójkę uroczych dzieciaków. Gdzie tu problem? Mieści się on w kłamstwie zdania poprzedniego. Tenor, podczas ósmej powtórki tej samej sceny z wyjątkowo trudną arią, doznał pęknięcia tętniaka w mózgu[1]. Clementine nie ma, a miała męża. Obecnie bez powodzenia próbuje pozbierać się po tej niespodziewanej stracie. Imię małżonka - Angel, wydało jest się okrutną wróżbą, przepowiednią skazującą go na opuszczenie ziemskiego padołu i zasilenie anielskich chórów. Miała nadzieję, że Stwórca docenił jego talent i daje mu śpiewać solo, a przynajmniej, że postawił go w pierwszym rzędzie skrzydlatych chórzystów[2].

W sytuacji, gdy wszystko idzie nie tak, dobrze mieć obok siebie kogoś, kto poda chusteczkę, przytuli, a gdy nadejdzie czas: postawi do pionu. Bez względu na wielkość tragedii, życie toczy się dalej, a Ziemia nie przestaje się kręcić. Clementine ma obok siebie przyjaciółkę - Nicole. Ta namawia ją, by korzystając z pieniędzy z polisy, młoda wdowa zmieniła środowisko, oderwała się od smutnych rozmyślań i spędziła trochę czasu z dziećmi. Chcesz wychować nerwicowca? Albo dwoje? A z siebie zrobić zgorzkniałą, starą babę?[3].

Mimo oporów koleżanki, Nicole nie ustępuje. Trzy tygodnie na załatwienie formalności i w drogę! Kierunek? Tunezja. Kończył się marzec, tam podobno było już ciepło, miejsca w hotelach były, dzieci mile widziane, a z wyliczeń wyszło im, że nie będzie drożej niż gdzieś w Europie. A nawet taniej[4]. Chyba nie muszę dodawać, że tam własnie Clementine spotka Samirę. Ta znajomość, dla jednej z nich okaże się ważna, dla drugiej będzie prawdziwą rewolucją.

Ewa Gogolewska-Domagała
[źródło]

Rud€ należy do tych powieści, które można przepisywać w celach relaksacyjnych. Czyta się ją bardzo szybko, a w trakcie lektury z głowy ulatują wszelkie toksyczne myśli. Dzieje się sporo, choć jak to często w literaturze lekkiej i przyjemnej bywa, zbiegów okoliczności pozwalających na gładkie prowadzenie fabuły i dotarcie do określonego finału, jest całe mnóstwo. To nie jest książka dla tych, którzy lubią się czepiać szczegółów i wymagają głębokich treści, choć autorce udało się umieścić w fabule kilka ważnych problemów. Najciekawszym, a przy okazji zabawnie przedstawionym, są próby przystosowania się przez jedną z bohaterek do życia w innej kulturze. Wynikają z tego śmieszne sytuacje, ale niekiedy robi się nieco bardziej refleksyjnie, gdy do głosu dochodzi świadomość, jak mocno naznacza nas miejsce pochodzenia, jak niełatwo dopuścić do siebie myśl, że wpojone nam świętości, gdzieś indziej mogą nie mieć znaczenia.

Powieść Ewy Gogolewskiej-Domagały to kalejdoskop zdarzeń, w których chwile trudne, wzruszające, smutne i radosne, przeplatają się ze sobą nieustannie. Nie brak tu wątków romantycznych, a nawet sensacyjnych. Ten ostatni, z porwaniem w roli głównej, wydał mi się najbardziej nieprawdopodobny, choć niewątpliwie stanowił oryginalny i dynamiczny akcent. Choć w Rud€ nie brak polskich nawiązań i scenerii, na tło zdarzeń pisarka wybrała przede wszystkim belgijskie miasto piwa i czekolady - Liege, egzotyczną Tunezję i mroźną Norwegię. Kontrast jest więc ogromny, choć nie miałabym nic przeciwko, by więcej było opisów miejsc i zwyczajów ich mieszkańców. Pozwoliłoby to w większym stopniu wyczuć atmosferę danego kraju. Autorka zabiera swoich czytelników w podróż w przestrzeni, ale i czasie, wędrując do okresu, w którym obecnie bezproblemowe podróże zagraniczne, nie były dla Polaków czymś powszednim. Ot, kolejny kontrast - zestawienie obecnego "pakuję walizkę i lecę" z niegdysiejszym "jak dyskretnie czmychnąć na Zachód".

Rud€ to dynamizm i paleta emocji, splot nieprawdopodobnych zdarzeń, które śledzi się z przyjemnością, kobieca literatura rozrywkowa o przyjaźni, miłości, rodzinie, nadziejach i rozczarowaniach, tęsknocie i kłodach sypiących się pod nogi, czyli wszystkim tym, czego szukamy sięgając po prozę tego typu. Spora dawka humoru i pozytywnej energii - tego również nie zabraknie w powieści Gogolewskiej-Domagały. Wciśnięta pomiędzy mrok kryminałów, czy ciężką literaturę faktu, może okazać się przyjemną odskocznią.

***

Książkę polecam

miłośnikom literatury kobiecej

poszukującym lekkiej, rozrywkowej i dynamicznej powieści

ciekawym czy bohaterkom uda się postawić na nogi

zainteresowanym jakie sytuacje wynikną ze zderzenia różnych kultur

***

[1] Ewa Gogolewska-Domagała, Rud€, Wyd. Ewa Domagała, 2014, s. 9.

[2] Tamże, s. 8.

[3] Tamże, s. 24.

[4] Tamże, s. 27.

***

Warto zajrzeć
blog autorki

***

egzemplarz recenzencki